Stemmen van Naomi Rebekka Boekwijt
Eindelijk heeft Hebban ook haar eigen Boek van de Maand. Met dit initiatief richten we ons op nieuwe boeken die volgens ons extra aandacht verdienen. Dit zijn vooral niet de boeken waarvan we aannemen dat ze de weg naar de lezer toch wel zullen gaan vinden. Het panel van het Hebban Boek van de Maand richt zich op literaire romans, spannende boeken en verhalende non-fictie.
Hebban Boek van de Maand
Stemmen
Naomi Rebekka Boekwijt
Sis is een jonge vrouw die zich afgesloten voelt van de wereld en mensen hoort en ziet die er niet zijn. Wanneer ze Hanne ontmoet, de eerste zorgverlener in lange tijd met wie ze een vertrouwensband opbouwt, begint Sis’ beklemmende situatie te veranderen. Als ze in een woongroep gaat wonen treft ze eindelijk mensen bij wie ze zich thuis kan voelen. Tegelijkertijd heeft ook Hanne haar redenen waarom Sis voor haar die éne patiënt is. Naomi Rebekka Boekwijt laat in deze intense en persoonlijke roman zien hoe belangrijk een hulpverlener kan zijn. Een warm pleidooi voor medemenselijkheid en het elkaar de hand reiken. Maar hoe ver mag je gaan om iemand te laten ontdooien die zich bevroren houdt?
De ontdekker
Redacteur Debbie
Stemmen is de vijfde roman van Naomi Rebekka Boekwijt. Ze is al tien jaar romans aan het publiceren, maar om de een of andere reden is ze mij in al die tijd niet opgevallen. Wat een gemis, want wat een schrijfstijl heeft zij! Wat een inzicht! Een enorm oog voor detail! Op de cover van Stemmen staat in kleine letters 'psychiatrische roman' en dat kan een afschrikwekkende werking hebben. Het klinkt intens, heftig. Zeker na ons Boek van de Maand van juni, dat ook mentaal welzijn als thema heeft, doet de keuze voor Stemmen wellicht een beetje herhalend aan. Wees er toch niet bang voor om ook dit boek op te pakken, het is zo mooi.
In Stemmen is de jonge vrouw Sis in strijd met haar leven. Ze wil het eigenlijk niet, niet zo. Niets kan haar leven een positieve wending geven, ze heeft er zelf de kracht niet voor, de middelen niet, de kunde niet. Een deprimerende opening doet je de roman bijna wegleggen, maar Boekwijt trekt je verder het verhaal in. Sis ontmoet Hanne, de zoveelste hulpverlener. Maar Hanne geeft niet op, Hanne doet niet alleen de plichtmatige moeite, ze gaat verder dan dat. Te ver?
Boekwijt wordt nergens sentimenteel, een valkuil die hier zeker aanwezig was, en de roman laat zonder twijfel de lelijke kant van het leven zien. Maar hoe moeizaam Sis' leven ook verloopt, hoe koud haar jeugd was en hoe verdrietig het begin van deze roman is, het verhaal is er een van hoop. Van aandacht voor elkaar, van kleine dingetjes die ertoe doen, van gezien worden en als waardevol geacht.
