Ons clubje, wat bestond uit allemaal dames, mocht zich wagen aan deel 1 van de Kim Stone serie. Angela Marsons werkte als beveiliger toen zij in 2015 haar eerste thriller schreef. Inmiddels zijn er van haar Kim Stone serie meer dan 3 miljoen (!) exemplaren verkocht. Marsons woont in Black Country, waar haar boeken zich ook afspelen.

In de serie zijn al twaalf (12) boeken verschenen. Marsons mag zich dus gerust een veelschrijver noemen! Wij dames mochten Stille Schreeuw lezen en nagaan of dit boek het begin van een serie is die naar meer smaakt..

Op de achterflap van Stille Schreeuw: 

Vijf mensen staan rondom een ondiep graf. Ze hebben om de beurt gegraven. Een graf voor een volwassene zou nog langer hebben geduurd. Het slachtoffer was onschuldig, maar ze hadden geen keus. Hun geheimen moesten bewaard blijven, ten koste van alles.

Een gewurgde schooldirectrice blijkt slechts het begin van een reeks gruwelijke moorden die de inwoners van Black Country doet huiveren. Na een lugubere vondst in een voormalig weeshuis realiseert detective Kim Stone zich dat de dader van al deze misdaden één en dezelfde is - en dat hij al dertig jaar actief is.

Stone is de enige die de moordenaar kan ontmaskeren, maar ze wordt afgeleid door demonen uit haar verleden. Terwijl zij de duistere gebeurtenissen uit haar jeugd probeert te verwerken, blijft het dodental stijgen...

Wij waren getriggerd! Helemaal na dat we over de vergelijking met M.J. Arlidge (Helen Grace) en Robert Bryndza (Erika Foster) hadden gelezen.

Verwachtingen

De verwachtingen van het boek waren (redelijk) hooggespannen, dat blijkt wel. Zo zei Cindy Leenders dat zij een paar dagen voordat deze leesclub werd geïntroduceerd, een artikel las over dit boek. Door de proloog raakte zij gelijk gefascineerd en zette zij hem meteen op haar 'Wil ik lezen lijstje'! Anderen, zoals Alex van Damme waren getriggerd door de omgeving. Toen Alex las dat het verhaal zich afspeelt in de West Midlands, wilde zij het direct lezen! Ze heeft zelf in de East Midlands gewoond en was echt wel nieuwsgierig naar typisch Engelse zaken die zij kan herkennen. Joyce gaf aan dat zij, toen ze de kaft van het boek zag, ook direct de samenvatting wilde lezen. Precies de juiste combi van een goed klinkende titel, duistere kaft, intrigerend verhaal. Ze hoopt dat Kim Stone een personage is waar ze na 1 boek meer over wil weten, en wellicht kan toevoegen aan haar lijstje met favo personages. 

Cover

Een ontdekking was dat de definitieve cover (wij lazen een vooruitleesexemplaar) er anders uit zag dan onze voer. Op de nieuwe voorkant was Kim verdwenen en staan de drie meisjes, zo gaf Nynke aan. Waren wij niet zo over te spreken. Zoals VM van Erp - van Dijk mooi zei: geef mij 'onze' cover maar!

Onze cover past bij een thriller. Dian74: Hij is vrij sober. De blauwachtige grijstinten van donker naar licht vallen me als eerst op. Het verlaten weeshuis en het figuur (Kim Stome?) die erop af loopt daarna.. Wat is daar gebeurd? 

Personages

Op mijn vraag naar top 3 favoriete personages, kwam Kim Stone in bijna iedere top 3 voor, meestal zelfs op #1. Veelbelovend..! Alie geeft aan dat ze voor Kim kiest omdat we het meest over haar te weten komen. In het eerste deel wordt veel aandacht besteed aan haar moeilijke jeugd, zodat we begrip krijgen voor haar soms wat bokkige houding. De combinatie van haar achtergrond met deze waak was waarschijnlijk een goede manier om haar te introduceren, maar Alie hoopt dat dit in de loop van de komende delen wat meer genuanceerd gaat worden, zodat we Kim ook van een meer sympathieke kant leren kennen. 

Al wordt Bryant ook vaak genoemd. EmilyRingeling Sowieso het meest aardige personage. Hij heeft leuke humor en vooral de interacties tussen hem en Kim zijn gevat, leuk en interessant. 

Opbouw

De proloog werd absoluut als positief ervaren. WillemijnOuss: spannend en bondig. Het smaakt naar meer, maakt me nieuwsgierig. Inderdaad een begin van een spannend boek.

De opbouw daarentegen.. Die heeft niet enkel enthousiaste reacties opgeleverd. Judith verwoord wat velen met haar denken: Judith is niet zo'n fan van maar lukraak allerlei personages en situaties laten opkomen en dan later het tot een geheel maken. Het is soms onvermijdelijk, dat begrijpt ze wel, maar ze had het graag veel vloeiender willen zien. Ze had soms echt het gevoel dat Angela een stuk geschreven had en niet wist op welke plek ze dat moest plaatsen. Judith houdt wel van korte hoofdstukken als het kan maar vind wat langere hoofdstukken ook niet erg als daardoor personen of situaties beter worden uitgediept. In Marsons geval heeft Judith vooral het idee dat zij voor compact is gegaan. Misschien had ze wel kilo's meer tekst, maar is dat later gaan inkorten? Soms kwam dat niet ten goede van de flow in het boek. Het werd hier en daar wat rommelig. Te veel mensen waarvan je absoluut niet wist wat je daarmee aan moest. Of te weinig belicht gezien hun eigenlijke rol aan het einde van het boek. 

De ontknoping deed een aantal dames aan Agatha Christie denken. cggbaak: De ontknoping vond ik een hoog Agatha Christie gehalte hebben. Heel veel gedoe en uiteindelijk is één van de moordenaars iemand die het minst naar voren wordt gebracht. Ook Alie moest aan Agatha Christie denken: je kunt als lezer nog zo veel meedenken over de dader van de misdaad of de afloop van een boek, maar als er bij de ontknoping ineens nog allerlei informatie komt die je niet wist, is dat natuurlijk onmogelijk.

Geloofwaardigheid

Wat er ter sprake kwam bij de opbouw, deed mij afvragen hoe geloofwaardig het boek over was gekomen, en dan met name het favoriete personage. Karin Swerts: Kim is deels geloofwaardig en deels minder geloofwaardig. Toch vond Karin het in het boek (het blijft fictie) prima overkomen. Onderbuikgevoel of niet. Gedreven personen (zoals Kim) kunnen ook in het werkelijke leven ver komen in hun beroep, dus een leidinggevende functie op haar leeftijd behoort tot de mogelijkheden. Maar Karin kan zich voorstellen dat ze door haar optreden eerder op non-actief gezet zou kunnen zijn. Het feit dat ze op jonge leeftijd al veel traumatische ervaringen heeft opgedaan, maakt haar tot wat ze geworden is. Moeilijk te benaderen, muur om zich heen gebouwd. 

Titel

Stille Schreeuw; een titel die tot de verbeelding spreekt. Nynke: Het roept meteeen reactie op, want een stille schreeuw bestaat niet. De gevonden lichamen spreken voor zich en zijn de stille getuigen van de gruwelijkheden uit het verleden. Ze spreken niet, maar hun lichamen schreeuwen om de waarheid te achterhalen. Maaikehassing: ik denk dat het eigenlijk op veel mensen van toepassing is. De drie meisjes, Nicola, Lucy en wellicht Kim zelf. Door haar verleden had deze zaak veel impact op haar. Maar weinig mensen weten dat Kim zelf ook uit een weeshuis komt. Maaikehassing kan zich voorstellen dat Kim (figuurlijk) in stilte geschreeuwd heeft, zowel voor de drie meisjes als voor haar broertje. 

We konden met z'n allen maar moeilijk een andere titel verzinnen. Er werden suggesties gedaan, zoals 'Crestwood', 'Waardeloos;, 'Monddood' of 'Begraven verleden'. Maar zelf waren we er ook niet van overtuigd. Nog best lastig om een goede titel te verzinnen (ook voor een recensie!). Knap gedaan voor dit boek!

Verwachtingen uitgekomen?

De grote vraag.. heeft het boek aan de verwachtingen kunnen voldoen? Joyce: Tot nu vind ik Kim Stone wel te vergelijken met Helen Grace. Vooralsnog mij niet van het niveau Sara Linton & Will Trent (Karin Slaughter) of Smoky Barrett (Cody McFadyen), maar ze biedt zeker potentieel. Joyce is inmiddels ook an het 2e deel van de serie begonnen (Evil games) en dat valt zeker niet tegen! Vooralsnog blijft zij haar volgen! Ook Maaikehassing denkt dat Kim Stone een plaatsje kan veroveren tussen Helen Grace en Erika Foster. Al moet zij zeggen dat ze de serie over Helen Grace geleidelijk aan slechter vond worden. Wellicht is het met de Kim Stone serie andersom en wordt het steengoed uiteindelijk? Dat waren  meerdere dames met Maaike eens. 

Eindresultaat

Op Hebban kun je geen halve sterren geven. Wellicht heeft dat tot het toch wat lage resultaat geleid. Gemiddeld gaven we 3,38* aan Stille Schreeuw.

Wel smaakt dit deel naar meer en ik verwacht dat velen van ons het volgende boek opnieuw een kans gaan geven. Hopelijk zit er een stijgende lijn in.

Dames, bedankt voor de leuke, gezellige, open en eerlijke leesclub die met elkaar hebben gehad. En dat toch maar mooi in de drukke decembermaand zonder dat onze discussie er onder leed. We mogen trots zijn op onszelf! 

Wellicht tot een volgende keer, en veel leesplezier!

Groetjes,

Eveline