Het boek
Stille wateren is het resultaat van de samenwerking tussen zussen Alexandra en Victoria Nagelkerke. Onder de naam Eva Nagelkerke komt een spannend boek tot stand. Het verhaalt over de zoektocht van Sophie, die tien jaar geleden een afschuwelijke daad heeft begaan waarvoor ze nog dagelijks boet. Niet alleen Sophie is op zoek naar antwoorden. Ook voor de lezer is het boek een soort queeste naar dader en ook slachtoffer. Wat is er nu precies is gebeurd en hoe een en ander in elkaar steekt, houden de auteurs tot ver in het boek op een knappe manier verborgen.

De leesclub
Al vanaf het eerste moment is duidelijk dat dit een enthousiast clubje is. Regelmatig wordt bij mij, als coördinator, aan de digitale brievenbus gepord. Dit enthousiasme is ook te zien aan het aantal reacties van een klein groepje van de deelnemers. Op een na heeft iedereen alle vragen beantwoord en de recensie geplaatst. Dat het een hecht groepje was, bleek bijvoorbeeld uit het willen voortzetten van het contact in een aantal cafés elders op Hebban. Ook werd over therapie gesproken, want het blijkt dat een aantal aan een door Anneke geopperd syndroom blijkt te lijden, het Walt-Disney-syndroom.

De discussie
De reden voor Anita om zich in te schrijven voor deze leesclub kan al worden gevonden in de titel. Zij matchte het Stille wateren met diepe gronden. Hierin voorzag zij dat dit weleens een goede psychologische thriller zou kunnen zijn. Met uitzondering van een leesclubdeelnemer, heeft niemand verschillen in aanpak of schrijfstijl kunnen ontdekken tussen de twee auteurs. Wilma geeft aan dat ze heel af en toe minieme verschillen in schrijfstijl dacht te ontdekken. De vraag hoe de samenwerking exact in zijn werk gaat, wordt door de auteurs zelf beantwoord en opgehelderd.

Heel kunstig zorgt Eva Nagelkerke ervoor dat de verdenking door het hele verhaal door switcht. Voor Cruimeltje was de vader van Sophie lang verdacht. Anderen, onder wie Ibolya hadden al snel door hoe het plot in elkaar zat. Zij had de “juiste” dader al snel op het netvlies. Tenminste…tot een bepaald punt in het boek. Hoofdpersoon Sophie blijft voor Lien vrijwel het hele boek een raadsel. Wat heeft haar gemaakt tot wie ze nu is? Die vraag wordt wat haar betreft niet echt beantwoord. In een van haar uitgebreide reacties laat Lieve zien dat zij haar wel heeft kunnen doorgronden. De afwijzing door haar thuisbasis heeft haar volgens haar gemaakt tot wie ze is geworden. Shar is het volkomen eens met haar. Zij bestempelt de moeder van Sophie dan ook tot het irritantste personage in het verhaal. Haar zelfmedelijden en slachtoffergedrag stoorden haar enorm. Dit is waarschijnlijk ook de onderliggende reden dat Marielle als hoofdthema noemt “wat doen psychische problemen met een mens en hoe wordt daar door de maatschappij op gereageerd”.  Lizzie vraag zich af hoe het is om na een gevangenisstraf opnieuw te integreren in de maatschappij. Voor haar is dit dan ook een van de thema’s.

Lucette vindt dat de schrijfstijl prima past bij het verhaal. De korte hoofdstukken, de schakelingen tussen heden en verleden, maakten dat zij wilde blijven doorlezen, ook al was er niet constant spanning aanwezig.

Het eind van het verhaal levert bij iedereen verrassing op. Yvonne mist misschien nog wat antwoorden, maar het einde vindt zij sterk en verrassend.  

Hoe leuk is het dat de laatste vraag van de discussie door de auteurs wordt geplaatst. Zij zijn vooral benieuwd hoe de deelnemers Sophie over een jaar of tien zien. Tilak is daar heel duidelijk in. Het zal goed gaan met Sophie, hoewel ze het contact met haar familie volledig zal hebben verbroken. Of deze vraag betekent dat we meer van Sophie zullen gaan lezen is nog niet duidelijk. Wel duidelijk is dat de meeste deelnemers zeker een nieuw boek van de hand van deze auteurs zullen gaan lezen.  

De beoordeling
Met het schrijven van de recensie en de beoordeling komt een eind aan deze enthousiaste leesclub. Erg leuk dat de auteurs zoveel input gaven, de vragen beantwoorden en zelf ook een vraag stelden om de leesclub mee af te sluiten. Van de vijftien deelnemers hebben veertien een recensie geplaatst en het boek met sterren beoordeeld. Tien van hen gaven het boek vier sterren. De overige vier beoordeelden Stillen wateren met een ster minder. Het gemiddelde van deze leesclub komt daarmee op 3,7 sterren.