De deuren van het leesclubcafé “tussentijd – Eric Hensel” werden geopend en het gonsde onmiddellijk van de bedrijvigheid. Allen waren we nieuwsgierig naar het boek , we verwelkomden ook een aantal lezers  die hun weg in een Hebban leesclub moesten zoeken. Met open armen werden deze lezers verwelkomd en de meer ervaren leesclubgenoten stonden natuurlijk te springen om hun ervaringen te delen. De hittegolf die door het land raasde, bracht warmte en enthousiasme in deze leesclub. 

De auteur:

Eric Hensel(1989) ondernemer, schrijver en spreker ontmoet begin 2017 auteur Danielle Hermans die terminaal ziek was, ze spraken af en filosofeerden samen over het leven, de dood, over plezier en de liefde deze gesprekken vormden de basis voor dit boek. Het verhaal zelf is fictief maar de auteur omschrijft het ook als zijn eigen struggle met het leven. 

Het verhaal:

De jonge succesvolle Damian ook wel meneer Monopoly genoemd leeft een leven dat enkel rond geld draait, miljoenendeals en mails beantwoorden. Geen tijd om stil staan, blijven doorgaan, tot hij op een avond zijn lang verdwenen broer Paul op tv ziet, Paul die op een idyllisch eiland woont. Paul heeft twintig jaar geleden de rug gekeerd naar een maatschappij die altijd maar sneller gaat. Geprikkeld door nieuwsgierigheid en overspoelt van emoties neemt Damian een beslissing en gaat zijn broer opzoeken. Daar aangekomen ziet Damian een zieke Paul, Paul is terminaal ziek en heeft niet lang meer te leven. Terwijl Damian met een vat vol vragen en verwijten klaar staat overtreft Paul hem met levenswijsheid en raad, wat als het leven je inhaalt?

Onze verwachtingen:

De hittegolf verliet ons land en wij stonden in de startblokken, vol ongeduld zaten we te wachten op ons boek en bespraken we allereerst onze verwachtingen.

Marijn: Ik verwacht dat het een zeer emotioneel boek gaat worden maar dat het ook echt een spiegel gaat voor houden. We kunnen soms zo gigantisch moeilijk met elkaar doen en niet gewoon genieten van de momenten die wij hebben. 

Cggbaak: Na twintig jaar, de periode waarin ze elkaar niet meer gezien en gesproken hebben, is er vanzelfsprekend veel in te halen. De ziekte kan niet anders doen dan er een zwaar verhaal van maken, hoe luchtig verteld ook. Ik ben benieuwd hoe en of de schrijver dit in een realistisch jasje weet te vatten.

Een vat vol emoties:

Het verhaal is een vat vol emoties, verdriet, teleurstelling, rouw en angst en zoveel meer kwamen voorbij. Was de auteur geslaagd om de emoties tot bij de lezer te brengen? De reacties waren zeer uiteenlopend, terwijl sommige leesclubgenoten een vuilnisbak hadden vol zakdoeken bleven bij andere leesclubgenoten de emoties op een zekere afstand.

Bibi-92: Ik hou het netjes bij mezelf want alle lezers zijn gelukkig anders, maar het heeft mij wel geraakt en ik heb zelf traantje gelaten en soms echt een brok in mijn keel.

Evy2004: Ik werd jammer genoeg niet zo geraakt door de emoties. Ze waren daarom wel heel leerzaam en gaven zeker een kijk in het leven van een terminale man. Ook ik ervoer een soort van snelheid in de vele emoties waardoor je als lezer amper te tijd kreeg om het goed tot je te kunnen nemen.

Marielle: Nee, de emoties kwamen niet echt over. Ik vind de interactie tussen de broers nogal vlak en oppervlakkig. In sommige passages lees je dat ‘de tranen over hun wangen stroomden’ maar dat kon mij dan toch niet echt raken omdat de tekst oppervlakkig bleef. Misschien ook omdat de gesprekken nogal kort waren en veel op hetzelfde neerkwamen. 

Schrijfstijl:

De auteur Eric Hensel  is met dit boek niet aan zijn proefstuk toe, op zijn 19 jaar bracht hij zijn eerste boek uit vluchten van mij en later volgde het boek joggen op de trappen van geluk. Dit wetende gingen we samen de schrijfstijl onder de loep leggen.

Marjolein: Ik vond de schrijfstijl vlot. Daardoor vloog ik door het boek heen. Ik was ook geïntrigeerd hoe hij dit zo consequent in korte zinnen op kon schrijven.

Marianne Delmee: De schrijfstijl ergerde mij vooral, zo oppervlakkig ga je niet om met deze grote thema's.

Jacqueje: Het boek is in een vliegensvlugge stijl geschreven. Korte en bondige zinnen, waarmee je precies weet waar je aan toe bent.

Inge Drewes: Ik vind dat de schrijver in elk geval helder schrijft, duidelijke zinnen en met duidelijk taalgebruik. Maar meer dan dat zie ik er ook niet in. Het is geen verrassende stijl, of poëtisch, of vernieuwend.

Thema’s & boodschap

Tussentijd is een verhaal vol levenswijsheden, we konden niet wegkijken voor de verborgen boodschappen en thema’s die de auteur zijn lezer wou meegeven. We bogen ons over de levenswijsheden en konden we ze toepassen in ons verder leven?

Desiree: Leef het leven zoals jij wilt en waar jij gelukkig van wordt, want het kan zomaar voorbij zijn.

Dayenne: De Afrikaanse termen vond ik mooi. Ik zie je en ik ben hier om gezien te worden. Neem tijd voor elkaar!

Fany:  De wijze lessen, die we inderdaad vaak wel weten, maar vaak door stress, zorgen of prestatiedrang vergeten, zijn mooi en waar en na dit boek gaan we ze hopelijk onthouden en toepassen.

Verwachtingen waargemaakt

Voor we de deuren sloten, het boek weglegden en notities aan de kant schoven gingen we toch terugkijken naar onze verwachtingen, waren deze vervuld?

Jacqueje: Mijn verwachtingen zijn in die zin uitgekomen, in de zin dat ik mijn eigen ervaringen herken. Wel miste ik wat meer gevoel.

Evy2004: Ik had een zeer sterke rollercoaster van emoties verwacht en deze bleven wat achterwegen ook de uitwerking van de personages stak miij enorm tegen waardoor hij de verwachting niet heeft waargemaakt, helaas.

Eensgezindheid in een bijzondere leesclub

Waar we als leesclub eensgezind over waren 'tussentijd is een boek dat goed bespreekbaar is', discussies breken los en prachtige levensinzichten dreven aan de oppervlakte in deze bijzondere leesclub.

Cggbaak: Juist omdat het niet echt de diepte ingaat, wat emoties betreft, denk ik dat het een goed boek voor middelbare scholieren (de lagere groepen misschien) zou kunnen zijn. Het is eenvoudig te lezen en de thema's die aan de orde komen zouden klassikaal kunnen worden besproken.

Fany: Ik zou het aan iedereen aanraden. Ik ben akkoord dat het niet diepgaand is maar het plaatst de belangrijke zaken in de schijnwerpers waardoor het je zelf doet nadenken. Misschien niet ongelooflijk uitgewerkt maar het kan een nieuw begin zijn en een wake- up call en alleen daarom al zou ik zeggen, lees het.

Jacqueje: Ik vind het boek zelf geen aanrader, maar het is wel interessant om te lezen hoe verschillend mensen in het leven kunnen staan.

Bibi92: Het is een makkelijk geschreven en begrijpend boek waar je goed over kan praten met andere.

Onze conclusie:

Toen kwam de moeilijkste taak, sterren moesten verdeeld worden, recensies werden geschreven. Verschillende meningen kwamen voorbij dus dit liet zich blijken met veel verschillende waarderingen:  1x1, 4x2, 5x3 en 3x4 sterren kwamen we aan een gemiddelde score van 2,7 sterren.

Berit: ** Als je het boek uit hebt is er maar weinig echt blijven hangen. Aan de andere kant was het wellicht precies het doel van de schrijver om een boek met een zwaar en moeilijk thema op een makkelijke en toegankelijke manier over te brengen. Dat is goed gelukt, het is alleen niet voor mij.

Fany: ****Inspiratie en wijsheid verpakt in een roman met onderhuidse emoties.

Jacqueje: ***Al met al is het de auteur wel gelukt om in een super snel geschreven verhaal de lezer mee te geven het leven bewust te vieren zonder dat het een zweverig geheel is geworden.

Marianne Delmee:** De tijd dringt…meer een zelfhulpboek dan een roman.

Ik wil jullie bedanken voor deze bijzondere leesclub, een leesclub die op elk moment in beweging was met mooie uiteenlopende meningen. Leef en geniet!

Jullie leesclubcoördinator,

Wendy