Met het boek Val voor mij schrijft Jennifer Armentrout het vierde boek in de New Adult-serie: een vak apart. Vijftien lezeressen mochten zich, nadat ze zich ingeschreven hadden voor de leesclub voor Val voor mij buigen over het nieuwe deel in de serie. Kan het specifieke taalgebruik, de bijzondere gebeurtenissen en de erotiek de lezeressen boeien of voldoet dit boek niet aan de positieve gehoopte verwachtingen? Daarnaast is dit boek het vierde boek in de serie. Voldoet dit boek aan het niveau van Armentrout? Of is Val voor mij wellicht een minder boek?

Val voor mij beslaat het verhaal van Roxy. Ze werkt als barvrouw en gaat vaak op bezoek bij broertje Charlie in het verpleegtehuis. Ze is smoorverliefd op agent Reece, maar weet eigenlijk dat ze hem niet kan krijgen, omdat er een geheim tussen hen speelt. Maar dan verklaart Reece haar de liefde. Moet ze die liefde accepteren?
Ondertussen gebeuren er in haar huis geheimzinnige dingen. Roxy lijkt haar leven niet meer zeker te zijn. Wat is er aan de hand en wie stalkt haar?

De stijl van Armentrout

Dat we met echte kenners te maken hebben bij deze leesclub blijkt al snel. Diverse lezeressen hebben alle boeken van Armentrout gelezen en kijken al tijden uit naar dit nieuwe boek. Andere lezeressen kennen de boeken van Armentrout minder goed en zijn benieuwd naar wat er komen gaat. Al snel lijkt er een consensus te zijn over de stijl van Armentrout. Val voor mij bevat dé typische Armentroutstijl en die wordt als prettig ervaren. Marleen geeft aan: “Armentrout schrijft op een manier dat je even helemaal kunt vergeten waar je bent en wat je moet doen. Heerlijk!” Ook andere lezeressen zijn louter positief over de schrijfstijl van Armentrout. Marloes en Diana voegen een kritische noot toe. Zij geven aan iets minder door de schrijfstijl geraakt te zijn. Diana verklaart het ‘gemis’ doordat zij Reece en Roxy minder leuke personages vindt. Danique, wie nog nooit een boek van Armentrout gelezen had, benoemt de schrijfstijl als uniek en leuk!

Het effect van seks

Natuurlijk staat de opbouw van het verhaal in Val voor mij ter discussie. Madelon geeft aan de opbouw logisch en goed te vinden, maar zeker niet origineel. Margo en Annabel waarderen de plotselinge start van het verhaal: “Er werd niet te veel tijd verspild aan onzinnigheden en dingen die er eigenlijk niet toe doen.” Helaas klinken er ook vrij snel negatieve geluiden over de opbouw van het verhaal. Diana geeft aan dat ze de opbouw niet zo positief vindt en benoemt daarin de seksscenes die niet echt iets aan het verhaal toevoegen. Audrey en Marloes onderstrepen dit. Ook Danique en Laura sluiten zich aan bij de gemengde gevoelens. Een plot mocht wel wat spannender zijn en de stalker mocht wel wat meer ‘verborgen’ blijven. Al met al wordt het boek, qua verhaalopbouw, wel beschouwd als een echt NA boek waar zelfs meer diepgang in zit dan in de gebruikelijke verhalen. Maar echt origineel is het niet.

Toch heeft de auteur de meerderheid van de lezers wel kunnen vermaken met haar verhaal. Minca: “De echtheid van de situaties en de personages zijn heel aangrijpend.” Of ze de lezers echt heeft kunnen raken, is punt twee. Onder andere Marleen en Madelon geven aan dat dit boek van Armentrout minder emotioneel beladen was dan de andere boeken. Het welbekende traantje bleef weg. Dat was niet bij iedereen het geval. Geerte benoemt het verhaal omtrent Charlie als heel emotioneel en ook Margo en Annabel zijn wel geraakt door het boek. Toch blijven hier de meningen verschillend: Armentrout zaait verdeeldheid.

Gekweekte verwachtingen?

Dat Armentrout met het vierde boek diverse, vooral hoge en positieve, verwachtingen had geschept, was al snel duidelijk. Carina verwachtte een typisch Armentroutboek, “dus leuk om te lezen” en die verwachting is voor haar uitgekomen. Daarbij noemt ze dat ze ervaren heeft dat dit boek meer diepgang bevat dan de andere delen. Marleen had gehoopt dat Armentrout haar met dit deel kon raken. Dat is niet helemaal gelukt, maar toch heeft ze genoten van dit boek. De verwachtingen van Margo en Annabel kwamen gelukkig helemaal uit. Diana, Marloes en Danique waren iets negatiever over de mate waarin het boek aan de verwachtingen voldeed. Diana: “Uiteindelijk was Roxy geen rick chick maar een hopeloos verliefde puber zonder lef, die haar leven laat leiden door schuldgevoel. Totaal niet wat ik verwachtte.” De meningen blijven dus een beetje verdeeld, al lijken de reacties vaak positief. Armentrout voldoet geheel of voor een deel aan de gekweekte verwachtingen.

Wel of niet promoten?

Kort werd er gediscussieerd over de promotie van dit boek. Marleen zou dit boek zeker promoten, maar ze geeft eerlijk aan dat ze het boek minder sterk vindt dan de andere delen uit de serie. Claudia zou het boek ook aanraden, maar niet echt promoten en Diana sluit zich daarbij aan. Zij zou het afdoen als een ‘tussenexemplaar’ zonder toegevoegde waarde voor de serie. Gewoon fijn om te lezen. Jamie daarentegen is louter positief en zou het boek direct promoten.
Dit boek is volgens veel lezeressen dan ook wel een echte Armentrout, maar zeker niet het beste boek uit de serie. Marleen geeft aan ze zich minder aangetrokken voelde tot de personages uit deze serie. Yvonne daarentegen geeft aan dat dit deel haar over de streep heeft getrokken de vervolgdelen ook te gaan lezen. Laura had nog maar één deel gelezen, maar wil – naar aanleiding van dit boek – de andere boeken zeker ook lezen.

EINDOORDEEL

Val voor mij wordt door alle lezeressen met een voldoende beoordeeld. De schrijfster krijgt niet louter lovende woorden, maar met haar nieuwe boek weet ze een goede voldoende te scoren. Waar het gros van de lezeressen maar liefst 4 van de 5 sterren geeft, krijgt Armentrout zelfs 5 sterren van Jamie. Zij start haar recensie met de lovende woorden: “Een nieuw boek van Jennifer L. Armentrout is altijd weer een feest.” Het verhaal wordt ook door andere lezeressen met plezier gelezen. Annabel geeft het boek vier sterren en beargumenteert haar positieve waardering als volgt: “Ze weet een verhaal en karakters zo neer te zetten dat je vanaf de eerste pagina al weet dat je een heerlijk boek gaat lezen waar je jezelf even helemaal in mag verliezen.”

Toch vangt Val voor mij hier en daar ook kritiek. Marloes geeft aan dat het boek het welbekende verhaal bevat en hier en daar diepgang mist en geeft Claudia aan dat het verhaal soms wat afgeraffeld lijkt te worden. Ook Diana is niet louter positief over dit deel uit de serie en waardeert het boek met 3 sterren. Over het algemeen lijkt dit boek minder goed gevonden dan de andere boeken uit de serie. Waar het aan ligt? Wellicht personages Reece en Roxy, wellicht de verhaallijn: diverse redenen worden opgenoemd.

Waar Val voor mij door de lezeressen zeker niet als beste verhaal uit de serie van Armentrout benoemd wordt, scoort het verhaal tot zeker een dikke voldoende. Met een sterrenaantal tussen de drie en de vijf sterren lijkt het boek gewaardeerd te worden. Audrey vat de algemene tendens in haar recensie mooi samen: “Ze schrijft met een vleugje sarcasme en tegelijk word je ook in het verhaal gezogen, omdat Armentrout diep durft te gaan. Al moet ik wel bekennen dat ik niet zo overtuigd was van Val voor mij als van de eerste boeken.” En die tendens heerst: het is oké tot heel erg leuk, maar het is zeker niet haar beste boek, vandaar ook een gemiddelde van 3,8 uit 5 sterren.