Het boek  Verdwaaltijd wordt omschreven als:  een meeslepende en sfeervolle roman die de lezer meevoert van de Brusselse straten tot in de woestijnen en de Redwoodwouden van Californië. Het is een verhaal over obsessie, over het verlangen om te verdwijnen en over hoe landschappen ons vormen.

Deze omschrijving was uitnodigend genoeg om vijftien leesclublezers te laten starten met deze roman van Kathy Mathys.

Korte samenvatting

Marcia, pas gescheiden, dwaalt door Brussel op zoek naar een nieuw territorium. Ze begint een relatie met een Amerikaanse schrijver die werkt aan een memoir over zijn verdwenen ex. David laat weinig los over zijn verleden en Marcia wordt steeds nieuwsgieriger naar de vrouw. Emma, Marcia’s beste vriendin, keert terug naar haar geboortedorp, waar ze poseert voor een jonge kunstenaar. Ze heeft de plek niet meer bezocht sinds ze haar ouders en zus verloor en vraagt zich af wat er nog rest van haar oude leven.

De leesclub

Verwachtingen

We starten de leesclub met onze verwachtingen. Waarom hebben de leesclublezers zich ingeschreven voor deze leesclub met dit boek? Het blijkt dat het mysterie omtrent het verdwijnen van de ex van David wel de grootste trigger is.
Marcia: Ik besloot het leesfragment te lezen en toen wist ik zeker dat ik me voor deze leesclub zou inschrijven: de schrijfstijl vond ik direct al prachtig en ook het mysterie rondom Kay trok mijn aandacht.
Ingrid W:  Ik wilde ook weten wie verdwenen was en wat de afloop zou zijn en of die persoon werd terug gevonden.
Lusaro: Bij de voorstelling van het boek werd ik vooral nieuwsgierig door ‘het verlangen om te verdwijnen’, dat vond ik heel mooi verwoord.

De Cover en de titel

Op de cover is een weg te zien, maar zonder te weten waar die naar leidt. Wat vinden de leesclublezers er van? De meningen zijn verdeeld. De cover is een beetje saai (Lusaro) en ouderwets en niet passend bij de titel (Annette), terwijl LiesjeV de cover op esthetisch gebied een voltreffer vindt, en Sorbotrol zegt dat de cover wel past. Er wordt genoemd dat Kay steeds het hoogste punt van de straat opzocht en dan uitkeek naar de horizon.

De Titel Verdwaaltijd is ook een punt van discussie. Het woord verdwaaltijd komt letterlijk terug in de tekst en is dus te verklaren en over het algemeen zijn de lezers het wel eens dat deze titel past bij het boek.
AdaW: De titel vond ik passen bij het verhaal, allerlei personages hebben "verdwaaltijd" nodig om los te komen van dagelijkse beslommeringen, zaken uit het verleden e.d.
Linda: De titel past wel enigszins bij het boek en wordt zelfs benoemd (P. 88) ' En dan was er haar versie van verstoppertje. 'Verdwaaltijd' noemde ze het'.
Lusaro: De titel vind ik perfect bij het boek passen! Een mooi woord trouwens, Verdwaaltijd. Ik werd er meteen door aangetrokken!

Personages en perspectief

Het is een complex boek met vele personages (waarbij maar vier hoofdpersonages) en  hoofdstukken die steeds vanuit een ander perspectief een deel van het verhaal brengen, waardoor het soms verwarrend leest. Enkele lezers raakten de draad van het verhaal kwijt, voor anderen was het wisselende perspectief geen probleem.
De algemene indruk is dat de personages vlak bleven, er is te weinig ontwikkeling. 
Tessa Droge: De personages ontwikkelen zich niet echt gedurende het verhaal. Je leert ze wel steeds beter kennen maar het is lastig om hoogte van ze te krijgen.
Rita Leyman: Zoals de meesten vind ik de personages ook nogal oppervlakkig. Ik had ze graag wat beter leren kennen. [..]In het begin vond ik het boek moeilijk lezen door de perspectiefwisselingen maar door een lijstje bij te houden van de verschillende personages ging het veel vlotter om het verhaal te lezen.
Marcia: Ik had tijdens het lezen totaal geen moeite met het wisselende perspectief en kon de personages en hun verhaallijnen gemakkelijk van elkaar onderscheiden.
Annemarie: Ondanks dat ik aantekeningen had gemaakt van wie wie is, vond ik het erg moeilijk om ze te volgen. Ze waren voor mij erg oppervlakkig omdat het niet duidelijk was wat hun achtergrond was.

De thema’s

Dat het een bijzonder boek is, bleek ook uit de vraag welke thema’s terug te vinden waren in dit boek, en welk element het meest opvallend was.
Zo werd genoemd: Obsessief gedrag, de onzichtbare Kay, zoeken, verlies, verdwalen, verlangen, (niet kunnen) loslaten, grenzen van de kunst en verdwaaltijd.
Veel thema’s en toch alles samenhangend. Als opvallende elementen werden de acties van Ben genoemd, het onzichtbaar blijven van Kay en het verdwalen.
Ger van de Pluijm: Ik blijf heel dicht bij de titel, die we (bijna) allemaal passend vonden: verdwalen, dwalen, zoeken. Deze begrippen liggen natuurlijk heel dicht bij elkaar. Het boek staat er vol mee, volgens mij. Ook ik ben af en toe verdwaald in het boek.

De schrijfstijl

Het boek is verdeeld in afwisselde hoofdstukken gezien vanuit de hoofdpersonen, maar wordt regelmatig onderbroken door het manuscript en het essay van David. Wat vonden de leesclublezers hiervan?
Eensgezind wordt aangegeven dat de schrijfstijl mooi is en technisch goed en de afwisseling van het verhaal met het manuscript was een welkome afwisseling. Toch komt het puntje van kritiek hier weer terug: de wisselingen van perspectief waren voor een aantal lezers erg verwarrend.
AdaW: Ik vond de schrijfstijl wel mooi, het was beschrijvend en overdenkend, mooi taalgebruik en prettige zinsopbouw en - lengte. 
Lusaro: Ik had meteen bewondering voor de mooie schrijfstijl! Mooi woordgebruik en zinsconstructies! En toch vond ik het ook te technisch geschreven, alsof te veel werd nagedacht over het schrijven zelf.
M Opheliac: De schrijfstijl sprak mij aan met een mooie woordkeuze en boeiende quotes. Wel werd er veel gewisseld tussen de personages, waardoor ik af en toe de draad even kwijtraakte. Fascinerend vond ik de intermezzo's, veel vlotter leesbaar dan de rest, gek is dat eigenlijk! Ik denk dat het komt doordat de intermezz'os lazen als n soort thriller: steeds vroeg ik me af waar Kay was en hoe het verder zou lopen met haar en de ik-persoon). De intermezzo's waren voor mij dus een mooie toevoeging!
Ger: Ook ik heb erg moeten wennen aan de wisselingen van de ik-persoon. Ik moest dan ook regelmatig terug bladeren naar het begin van het hoofdstuk. 
De intermezzo's waren zoals al gezegd is een welkome afwisseling en gaf je weer wat andere inzichten.
Angèle: Inderdaad een vlotte schrijfstijl, voor iedereen toegankelijk en her en der een mooie zin. Je had de intermezzo's van het manuscript en het Mojave-essay nodig om het geheel binnen het geraamte te houden. Manuscript en essay zorgden voor de nodige achtergrondinformatie.

Zijn de verwachtingen uitgekomen?

Van te voren heeft iedereen een verwachting bij een boek, zo ook bij Verdwaaltijd. Is die verwachting uitgekomen? Zoals te verwachten bij een boek waarbij de een het meer aansprak dan de ander, zijn de verwachten niet bij iedereen waargemaakt.
AdaW: Ik vond het lees fragment mooi geschreven en ik was nieuwsgierig naar de verdwijning van Kay. Ik verwachtte een mooi, boeiend boek en die verwachting is uitgekomen. 
Annemarie: Het stukje tekst op de achterflap heeft mij bepaalde verwachtingen gegeven dat het een intrigerend verhaal zou zijn. Ik was al snel zelf verdwaald in de tekst en zag er tegenop om het boek uit te lezen.
Sorbotrol: Ik had verwacht dat het boek over verdwalen aan horizonnen zou gaan. Deels is het uitgekomen. Wel ben ik in het begin zelf ook verdwaald in het boek. Door de vele personen was ik soms de draad kwijt. en hele mooie schrijfstijl moet ik erbij zeggen! Al met al vond ik het toch een mooi verhaal om te mogen lezen.
Angèle: Ik verwachtte dat het boek wat 'vaag' zou zijn vanwege de mensen die (ver)dwalen. Die verwachting is uitgekomen en dat vind ik een beetje jammer.
Ook hoopte ik dat de verdwijning van Kay, wat natuurlijk best een spannend gegeven was, op de een of andere manier opgelost zou worden, lijk, moord, of natuurlijke dood, of gewoon ergens levend. Dat zou voor mij een stukje spanning gegeven hebben die ik nu miste. 
M Opheliac: Ik had wel een diepzinnig en 'nadenk' boek verwacht en die heb ik gekregen! Ik had wel gehoopt dat ik aan het eind van het boek meer antwoord had gekregen over de vragen die tijdens het verhaal in mij op zijn gekomen. Ik verwachtte ook een filosofisch verhaal en dat is ook wel uitgekomen. Het is echt wel een verhaal waar je over na blijft denken.

Conclusie

Het boek Verdwaaltijd leverde in de leesclub een fijne discussie op, positieve meningen, maar ook negatieve, niet iedereen kon het boek waarderen. Het is een bijzonder boek, maar niet voor iedere lezer geschikt. Kathy Mathys beantwoorde in de leesclub ook nog vragen van de lezers, dat gaf meer inzicht in de keuzes die ze maakte voor dit boek, maar voor de meeste lezers bleef het bij verdwalen.

Kathy Mathys, bedankt voor je extra inbreng, ik hoop dat het een prettige en leerzame ervaring is geweest.

Dat de meningen over het boek uiteenlopen blijkt ook wel uit de sterren waarderingen.

Zes keer twee sterren, zes keer drie sterren en drie keer vier sterren, zorgt ervoor dat deze leesclub afsluit met een gemiddelde van drie sterren.

vier sterren:
LiesjeV: Kathy Mathys heeft met Verdwaaltijd een vlot geschreven doch traag te lezen roman afgeleverd. De verzorgde schrijfstijl met knappe zinsopbouw en trefzeker woordgebruik, de treffende sfeerschepping en de verwijzingen naar kunst en literatuur vormen mijn inziens de sterkere aspecten van dit boek.

drie sterren:
M Opheliac: Ondanks veel wisseling in personages (waar ik af en toe in verdwaalde) heeft Kathy Mathys een interessant boek met een mooie schrijfstijl neergezet.

Twee sterren:
Annette: Het is een ingewikkeld boek met onverwachte momenten en snel wisselende perspectieven. Een boek waarbij je echt moet nadenken en geconcentreerd moet lezen anders is het inderdaad verdwaaltijd voor de eenzame lezer.

Hieronder staan de quotes en de gegeven sterren van de leesclublezers.