Met 15 enthousiaste lezers begonnen we deze leesclub.
Het was een gemêleerd groepje met lezers die al bekend waren met de schrijfster Ingrid Oonincx maar ook met lezers waarvoor het de eerste kennismaking was
Wat ook leuk was aan deze leesclub was dat Ingrid af en toe kwam kijken in de leesclub en ons daardoor een kijkje in de schrijfwereld, ook gaf ze uitgebreid antwoord op de vragen die haar gesteld werden.

Over het boek:
Als kind van een bewust ongehuwde moeder heeft onderzoeksjournalist Simone haar vader nooit gekend. Totdat haar stervende moeder haar een naam en foto geeft. Simone ontdekt dat haar vader aan boord was van een vrachtschip dat schipbreuk leed in de Atlantische Oceaan. Ze besluit een artikel te schrijven over dit dodelijk ongeluk. Stap voor stap ontrafelt ze de gruwelijke waarheid achter haar vaders verleden...

Setting: 
Het verhaal speelt zich af in 2001met Simone die op zoek is naar het verhaal van Deo Volante waar haar vader op zat, maar ook in 1987 aan boord van de Deo Volante. 
De setting was goed gekozen, Ook de rol van de ETA in het boek werd passend gevonden.

Lieuwe: De setting vind ik goed gekozen. Wat er voor mij heel goed uit de verf kwam is het dorpje Errazil. Ik ben zelf nooit echt in Baskenland geweest, maar toen ik het las zag ik het helemaal voor me. Met niet al te veel woorden wordt het mystieke dorpje geschetst, ook als grote tegenhanger van het zonnige Bilbao.
De setting aan boord is iets minder breed uitgewerkt, maar ik schat in dat dat het ook erg lastig is om een goed beeld te krijgen van het reilen en zeilen op een zsschip in 1987. Wel vind ik de stille donkere nachten goed beschreven. In het bijzonder de avond dat Arne en Liza samen 's nachts buiten zitten.
De ETA speelt een grote rol in het verhaal. Ik wist van het bestaan van de ETA af, maar daar is ook alles mee gezegd. In het boek wordt de bestaansreden van de ETA uitgelegd en wat ze precies doen. Niet te veel om het te langdradig te maken, maar genoeg om duidelijk te hebben waarom precies de ETA. Ik ben van mening dat Oonincx hierin een goede balans heeft gevonden.

Stefanie: beide settings, heden en verleden, vind ik goed uitgewerkt. Het leven van Simone was goed te volgen en de meeste dingen zag ik zó voor me, bijv het dorpje Errazil. Het stuk in Colombia vond ik echter een tikje ongeloofwaardig en nogal snel verteld. Waarom zou José al die moeite doen om Simone daar te krijgen ? Wél zag ik het weer zó voor me dus wel filmisch omschreven.
De scènes op de Deo Volente vond ik ook dusdanig omschreven dat ik er beeld bij had.
De keuze voor de ETA vind ik goed. Iedereen heeft er natuurlijk ooit wel van gehoord. Goed dat dit nog is aangehaald wordt.

Jody:  Ik vind de verhaallijn uit 1987 echt een waardevolle toevoeging aan de hoofdlijn van Simone in 2001. De beschrijving van het leven aan boord van de Deo Volante maakt indruk. De angst bij Lisa, Arne en de kapitein. Het geweld van de Spanjaarden. Dat illustreert met welke krachten Simone te maken krijgt als ze haar zoektocht start.
Op basis van de achterflap van het boek en het lezen van de eerste onderzoeken, had ik de inmenging van de ETA niet verwacht. Een mooie wending/verrassing. Dat houdt de lezer scherp! Tegelijkertijd vond ik de mate van geweld best heftig. De dood van enkele getuigen, bijvoorbeeld de brute moord op Maria. Heeft de ETA in het echt ook zo gehandeld bij vergelijkbare gevallen (een redelijk onbekende getuige, zonder weet van de mannen en vrouwen in Zuid-Amerika)?
De verdwijntruc van de ETA-cel door het laten zinken van de Deo Volente (met onschuldige mensen aan boord) en door te schuilen in het regenwoud, dat voelde voor mij als lezer niet zo realistisch. Al met al dus een verrassend element in het boek, maar ik moest als lezer soms wel het gevoel van ‘is dit nog realistisch?’ opzij zetten. Ach, ik mag als lezer natuurlijk ook uitgedaagd worden! :)

Esther: 
Heden en verleden wisselden mooi af. Ik vond het ook wel prettig dat het verleden cursief geschreven was. Het heden was uitgebreider geschreven dan het verleden, maar het verleden speelde zich ook op een kleinere plek af en was daardoor wel heel duidelijk.
Ik wist wel iets van de ETA maar vond het ook interessant om hier een keer in een thriller over te lezen. De schrijfster heel beeldend waardoor ik het ook allemaal voor mijn geest kon halen. Ik wilde altijd al een keer een rondreis door het Baskenland maken maar daar heb ik nu nog meer zin in. Even wachten tot corona voorbij is helaas. Tijdens het boek ben ik ook nog even gaan googlen om wat meer over de ETA te weten te komen,

Schrijfstijl:
Elke auteur heeft zo zijn eigen schrijfstijl, de stijl van Ingris Oonincx hebben wij dan ook uitgebreid besproken, Het werd een fijne manier van schrijven gevonden, geen lange moeilijke zinnen.
De verhaallijnen wisselen elkaar snel af en zorgen er voor dat je gauw verder wil lezen om er achter te komen hoe het nu verder gaat met Simone, maar ook naar wat er nu is gebeurd op de Deo Volante.
Echt een boek dat je hierdoor makkelijk en snel uitleest.
Het was ook een schrijfstijl waardoor je goed voor je kon zien waar het zich afspeelde en hoe het er allemaal uitzag qua omgeving.
Kortom Ingrid Oonincx heeft een manier van schrijven die eigenlijk door ons allemaal als fijn werd ervaren. Een schrijfstijl die zeker past bij een thriller.

Zeldasam: Ik vind het een vlotte schrijfstijl. Het boek leest daardoor makkelijk weg. Als je het weggelegd hebt zit je zo weer in het verhaal wanneer je weer verder gaat. Het woordgebruik en de lengte van zinnen zijn toegankelijk.
Ik ervaar het boek als is een typisch nederlandse thriller, kan ik dat zo zeggen? Het vergelijk met andere nederlandse thrillerschrijfsters begrijp ik dan ook goed. Daaraan doet het boek zeker niet onder.
De schrijfstijl is vlot, het verhaal gaat snel, geeft info en staat niet lang ergens bij stil.
Een lekker wegleesboek. Het is niet een boek waar ik nog dagen over nadenk maar dat hoeft ook zeker niet altijd. Dit is heerlijk voor tussendoor, al dacht op het einde wel. Ooooooo? En nu? Zou er een vervolg komen of is dit wat het is en ga ik er zelf een invulling aan geven. Komt er een vervolg ga ik het lezen

Alda: Ik vind de schrijfstijl erg prettig. Het leest lekker vlot weg. Kort en bondig. Niet té uitgebreid en ook niet té kort. Je ziet het echt voor je.
Ik vind de schrijfstijl beschrijvend en filmisch. Je ziet het echt voor je, lijkt net of je erbij bent. Ik vind het prima voor een thriller. Dat komt zeker ook door de verhaallijn. Als deze schrijfstijl met een meer roman onderwerp en verhaallijn van een roman wordt gebruikt past het daar weer goed bij. De schrijfstijl maakt voor mij niet of het een thriller is of niet, dat doet het verhaal. Een schrijfstijl bepaalt voor mij of ik het boek lekker vind lezen etc.

Caro: Ik vond de schrijfstijl vlot en prettig. Als je het boek even had weggelegd dan hoef je daarna niet terug te bladeren wat was er ook alweer gebeurd, je bent er zo weer in. Geen al te lange zinnen, zodat je bijv. 1 zin nog 3x opnieuw moet lezen omdat je de draad kwijt bent.
Het was goed duidelijk omschreven, zodat je je makkelijk kon inbeelden hoe het was en hoe ze zich voelde.
Het overschakelen van heden naar verleden vond ik ook totaal niet vervelend, zo kreeg je nog meer informatie en de spanning werd daardoor lekker opgevoerd. Hierdoor wil je verder blijven lezen, en dan is opeens je boek uit. Het smaakte naar meer en gezien het (open) einde, kan er altijd nog een vervolg op komen. En in de tussentijd kan iedere lezer zelf invullen hoe het verhaal eventueel verder zou kunnen gaan......

Personages:
Het verhaal draait natuurlijk vooral om Simone, maar Simone is niet het enige personage wat een grote rol speelt, zo zijn Arne en Lisa uit de verhaallijn op de Deo Volante ook heel belangrijk.
Toch sprak Simone de meeste van ons wel het meeste aan. Over de minst favoriete personage zaten we vaak op een lijn, dat moesten Ruben Perez en Simone haar vader Jose wel zijn.
Het boek heeft ook 2 verhaallijnen eentje die zich afspeelt in 2001 waar Simone op onderzoek gaat naar het verhaal rond haar vader, de andere verhaallijn die draait om Arne en Lisa op de Deo Volante in 1987 werd door bijna iedereen fijn gevonden, wel werd er soms gevonden dat er wat meer diepgang in die verhaallijn had gekund.

Astrid
Simone spreekt me het meest aan, omdat zij degene is die het verhaal vertelt. (Zij is de Ik in het boek.) Ze is een doorzetter en gaat ondanks alle tegenslagen door met haar onderzoek.
De minst aangename persoon vind ik Ruben Perez. Ik begrijp dat hij heel kwaad en verdrietig is, om wat er met zijn vrouw gebeurd is. Maar de wraak die hij nu neemt is vrij hevig.
De personages zijn goed beschreven. Je krijgt bij allemaal een inkijkje in hun leven. Je leert ze echt kennen en weet waarom ze de dingen doen die ze doen. Je weet hoe Arne en Lisa op het schip zitten etc.
Beide verhaallijnen spraken me aan. Ze vulden elkaar mooi aan. Het verhaal ging meer leven, omdat Simone je eigenlijk mee naar in haar onderzoek.

Onno: Er komen inderdaad heel wat personages in het verhaal voor. Simone spreekt mij het meest aan. Dit is ook het enige personage dat diepgaand is uitgewerkt. Van heel veel personages die Simone tegen komt, komt de lezer weinig te weten in de zin dat het heel uitgewerkte karakters zijn. Haar vader komt het minst sympathiek over, maar dat zal ook de bedoeling van de auteur geweest zijn.
Er zijn twee verhaallijnen: de ene verhaallijn, die speelt in 1987, vertelt wat er op het schip is gebeurd en gaat onder meer over Lisa de Jong en Arne van der Werf, de andere gaat over de zoektocht van Simone in 2001 naar de waarheid over het verleden van haar vader. De eerst genoemde verhaallijn is relatief kort: de karakters van Arne en Lisa worden wel iets uitgewerkt, maar niet diep genoeg om er een band mee te krijgen. De tweede verhaallijn met Simone is voor mij het belangrijkst, de andere is ondersteunend

Nel: Eigenlijk zoals alle andere lezers vind ik Simone toch wel de leukste. Komt natuurlijk omdat zij de hoofdpersoon is en haar zoektocht de leidraad in het hele boek is. Maar ze roept ook sympathie op, heeft een natuurlijke nieuwsgierigheid.
Ruben Perez heeft eigenlijk maar een kleine rol, maar een o zo belangrijke. Hij moordde echt met voorbedachte raden, had er jaren op zitten wachten en het tot in de puntjes voorbereid. Nee, ook zijn berouw en zelfmoord konden dat voor mij niet goed maken.
Ik vond de personages mooi uitgewerkt. Ook bij de personages die een kleinere rol in het boek hadden. Zo vond ik Lisa mooi uit gewerkt. Het timide vrouwtje, dat maar moet doen wat ieder haar opdraagt, en vervolgens hoe ze dat inziet en haar eigen plan gaat trekken. Mooi! Maar ook de wraakzucht van Ruben is mooi neergezet en ook de machteloosheid in dat dorp in Colombia, want ook al die ETA-leden hadden zich te schikken, zeker bij vader was dat mooi uitgewerkt.
Ze hadden alle drie hun eigen sfeer, de schrijfster is echt in de huid van de personages gekropen, lijkt wel. Alle drie worstelen met beslissingen uit het verleden. De ene verhaallijn heeft wat meer aandeel dan de ander, maar ik heb van alle drie genoten.

Spanning en ontknoping:
Een thriller valt of staat bij hoe spannend hij wordt gevonden maar ook hoe de ontknoping zich ontvouwt, of het een ontknoping is die je al van mijlenver ziet aankomen, of een die je verrast.
De spanning werd vaak met een 7 of 8 beoordeeld in het boek.
Wel werd er gevonden dat het boek eerst als een roman begon en later hoe verder in het verhaal het meer een thriller werd.
Ook waren de meningen van een aantal dat er een bepaald stuk van het verhaal wat ongeloofwaardig was, maar over het algemeen was het gewoon een heel goed beoordeeld verhaal. Een verhaal die de meeste van ons heeft verrast.
Met een einde waar je eigenlijk alle kanten mee op kon, sommige willen een vervolg en anderen hebben in hun hoofd het verhaal al afgesloten.

Saskia:
 De spanning wordt hoe langer hoe meer opgebouwd in het boek. IN het begin moest ik hier echt even inkomen. Maar halverwege het boek werd dit echt steeds meer en was het boek amper weg te leggen en zeker het slot zag ik echt niet aankomen. Ik geef een 8
De ontknoping zat echt goed in elkaar. Ik had sowieso totaal niet verwacht dat Simone haar vader nog zou zien. en het open einde van het verhaal smeekt bijna om een vervolg....ik denk dat iedereen nu wel wil weten hoe dit verder gaat aflopen!

Nathalie:  De spanning bouwt rustig op. Het 1e deel van het boek ben ik vooral erg nieuwsgierig en vanaf de zoektocht in het Spaanse bergdorpje wordt het verhaal steeds spannender en komt het verhaal in een stroomversnelling. Qua spanning geef ik het boek een 7.
Ik had de ontknoping niet zien aankomen. Het gedeelte in de jungle vond ik wel wat snel gaan en minder geloofwaardig. Het laatste hoofdstuk vond ik echt enorm sterk! Knap hoe dit boek je aan het denken zet over wat mensen doen vanuit hun overtuigingen.

Chantal:  Ik geef het een 7. Het eerste deel van het boek leest meer als een roman en vond ik niet zozeer spannend maar ik was wel erg nieuwsgierig en wilde graag verder lezen. De inbraak, steen door de voorruit waren uiteraard wel spannend in het eerste deel van het boek. De spanning werd dus steeds verder opgevoerd.
Het tweede deel vond ik wel een stuk spannender, goed en vlot geschreven en ook hier was ik steeds benieuwd hoe het verhaal verder zou verlopen.
De ontknoping vond ik ook erg goed. Er gebeurde wel veel op een relatief kort gedeelte. Het einde had ik niet zien aankomen. Ik hou niet zo van open eindes, dus dit maakt mij nieuwsgierig naar een eventueel vervolg!

Martsje:  Er zat zeker wel momenten van spanning in het boek, maar niet spannend genoeg en daarom geef ik dit boek een 6 qua spanning.
Ik wacht eigenlijk op deel 2 van dit boek... Dit open einde heb ik echt niet zien aankomen, en het eerste wat ik wou was gewoon in het vervolg beginnen.
Ik ben niet echt een liefhebber van een open einde, ik heb graag een stukje afsluiting ( closure ), maar ik werd compleet verrast en dat vond ik toch wel heel leuk.

Het Oordeel:

Met 12 x 4 sterren 1 x 5 sterren en 1 x 3 sterren is het boek verdwenen van Ingrid Oonincx heel goed beoordeeld, een 4 als gemiddelde is natuurlijk heel goed.
Het is dan ook een boek die heel goed viel bij de lezers.
Het gemiddelde aantal sterren is 4,0 sterren

Hieronder wat quotes van de lezers.

5 sterren
Nel: Dit was voor mij de eerste kennismaking met de schrijfster Ingrid Oonincx, en ik kan wel zeggen, het is zeker niet het laatste boek wat ik van haar hand zal gaan lezen

4 sterren
Alda: Verdwenen is een boeiend boek met vaart, je blijft van het begin tot het eind nieuwsgierig naar het vervolg.
Ik geeft het boek 4 sterren.

Renate: Het was een fijne kennismaking met de boeken van Ingrid Oonincx, smaakt naar meer, wel zou er best nog wel een boek met Simone en Xabier kunnen komen, na het lezen blijf je een beetje vragen houden

Stefanie: "Met Verdwenen levert Ingrid een boek af dat voor de echte die-hard thrillerfans eerder als een spannende (avonturen)roman zal overkomen maar dat zeker door een groot publiek gesmaakt zal worden"

3 sterren
Onno: Verdwenen is een plezierig lezend boek, zoals de lezer van Ingrid Oonincx dat gewend is.