Eind augustus kwam de verlossende mail bij vijftien enthousiaste lezers binnen: ‘Je bent geselecteerd voor de leesclub van Vind mij’. Voor vier deelnemers extra leuk, want het was hun eerste leesclub. Het voorstellen kon beginnen en al snel sloot Raywoman zich aan met een eigen (bieb)exemplaar.

De auteur

Alafair Burke is New York Times-bestsellerauteur. Ze werd genomineerd voor de prestigieuze Edgar Award en is coauteur van Mary Higgins Clark. Haar ervaring als officier van justitie, gespecialiseerd in huiselijk geweld, vormt een belangrijke voedingsbodem voor haar misdaadromans. Burke’s fascinatie voor crime ontstond in haar jeugd. Ze groeide op in Wichita, Kansas, waar een seriemoordenaar actief was en veel indruk op haar maakte. Alafair is de dochter van misdaadauteur James Lee Burke.

Opwarmvraag

Het is altijd fijn om elkaar een beetje te leren kennen door het over de eerste indruk en de verwachtingen van het boek te hebben. Er is niemand die echt gecharmeerd is van de cover, de meeste deelnemers zouden het boek in de winkel niet opgepakt hebben. Ingrid: “Ik vind het uiterlijk van het boek heel gewoontjes. Ik heb het idee dat ik dit al vaker heb gezien […]. Daardoor zou ik het in de boekwinkel niet zo snel oppikken om te kijken of het wat voor me is.”
De verwachtingen stemmen hoopvoller. Zo zegt Bosnimf27: “Ik verwacht een fijn, spannend en verrassend boek te lezen, het zal sowieso rond thema's zijn die mij interesseren.” 3Marjan hoopt vooral dat ze er ’s nachts niet wakker van zal liggen. Aan de andere kant “dan is het wel heel goed geschreven, als je er zelfs 's nachts nog mee bezig bent”.

Personages

Er komen aardig wat personages voor in het boek. Zoals rechercheur Ellie Hatcher, hoofdpersonage van een serie die Burke schreef, waarvan de eerste vijf delen (Vind mij is deel zes) niet naar het Nederlands zijn vertaald. Cindy Leenders miste toch achtergrondinformatie over deze rechercheur: “Daar [een seriemoordenaar] had ik namelijk veel meer over willen weten, zeker omdat bleek dat deze zaak zo ontzettend veel impact heeft gehad op het leven van Ellie. De dingen die er over werden verteld waren voor mij niet afdoende […].”
Hoofdpersonage van het boek is toch wel Lindsay. “[Zij] heeft voor mij de sterkste drive in het verhaal. Zij blijft onverdroten op zoek naar Hope”, aldus Henri. Lindsay’s karakter wordt vooral omschreven als trouw, harde werker en iemand die op zoek is naar haar identiteit. Ilsemertens zegt hierover: “Ze wordt in het verhaal neergezet als een typische strafrechtadvocaat met wat pitbullneigingen. Ze laat niet los voor haar doel bereikt is.”
En dan is er Hope, waar het hele verhaal om te doen is, want zij is verdwenen. Komt ze ook tot leven voor de deelnemers? “Het personage bleef voor mij vlak en kleurloos...alhoewel ik op het laatst een stukje van de echt Hope meende te ontwarren”, schetst richard clarisse het verdwenen personage.

De titel

De titel leidde van meet af aan tot ontevreden reacties. Daarom mochten de lezers op de stoel van de auteur plaatsnemen en Vind mij als de perfecte titel introduceren. Volgens tijdelijk auteur ANVDB is er geen passender titel, want “Het verhaal is een aaneenschakeling van mensen die op zoek zijn naar (een stuk) van zichzelf of een ander”, waarna ze haar eigen pleidooi meteen lachend onderuit haalt. “Wat een dun betoog.” Nathanja zegt: “Vind mij is juist heel breed inzetbaar. Hope die wordt gevonden, niet alleen als ze als dertiger verdwijnt, maar ook haar leven vóór haar ongeluk.”
Vervolgens konden de deelnemers als tijdelijk redactielid met een alternatieve titel komen. Ladyluna vindt Zoektocht een betere titel voor het boek. “Zoektocht naar identiteit (niet alleen bij Hope), de zoektocht naar gerechtigheid (Ellie), letterlijke zoektocht naar Hope, de zoektocht naar een afloop die voor iedereen 'het beste' uitkomt...” De antwoorden op deze vraag zorgden voor veel interactie en een hoop lol.

Schrijfstijl

Eigenlijk was iedereen het er wel over eens dat het boek voor een breed publiek toegankelijk is. Al was het voor anusjka lastig om in het verhaal te komen. “Ik had moeite met de vele zinnen met tangconstructies […] Eenmaal verder in het verhaal, was het goed leesbaar. Ik moest mij wel concentreren op de alle namen die voorbijkwamen.” Met betrekking tot het ‘show, don’t tell’-principe zegt Vicky: “Ik neig naar vooral veel vertel. Er staan zo gigantisch veel details in over zoveel personen dat ik regelmatig de draad kwijtraakte. Over wie gaat het nou, waar wil het verhaal heen?” De vele details en het uitgebreid beschrijven van alle handelingen werden door nagenoeg iedereen als storend ervaren.

Spanning en plot

Bijna alle deelnemers zien wel dat de auteur door middel van cliffhangers, flashbacks en plotwendingen geprobeerd heeft spanning in het verhaal brengen. Maar, zegt Raywoman, “In dit boek wordt er te vaak ineens iets verzonnen, waarvan ik dan denk: dit is te toevallig en dit komt wel handig uit voor het verhaal […]” Henri is het daarmee eens en beschrijft het als volgt: “Het was wat dat betreft een achtbaan in het kwadraat. Niet zozeer qua actie maar meer dus als een soort voortdurende gamechanger.”
Spanning voelen tijdens het lezen, was er voor velen niet bij. “Ik heb minder spanning gevoeld dan intrige. Ik bleef vooral lezen om erachter te komen wat er zou gebeuren […], aldus Ilsehelena. Naamgenoot ilsemertens verwoordt het als volgt: “Spannend werd het nooit. Op geen enkele manier werd ik meegesleept / opgeslorpt in het verhaal. Ik ben ook geen enkele keer op het verkeerde been gezet.” Nienke2010 vat aardig samen hoe de plot bij de meeste deelnemers is overgekomen. “Er zijn voor mij nog veel open eindjes. […] Het eind is afgeraffeld […]” Nog duidelijker is Vicky hierover: “Ik vond het prut en was not amused.”

Thema’s

Een belangrijk thema in het boek is ‘geheugenverlies’. Bij vrijwel alle eerdere vragen kwam naar voren dat dit thema niet zo uit de verf is gekomen als de deelnemers vooraf gehoopt hadden. Er was dan ook al meer dan genoeg over gediscussieerd. Wel kon iedereen één of meer boeken tippen waarin een vorm van geheugenverlies beter naar voren kwam. Andere thema’s die in het boek naar voren komen, zijn: pedofilie, geweld tegen vrouwen, vriendschap, relaties, macht, manipulatie, zoeken, kindermishandeling, verlies, loslaten, identiteit, seksualiteit, wraak, jeugdtrauma en bedrog.

Promotie

Bij de opwarmvraag was al duidelijk dat de cover van dit boek veel te wensen overlaat. De deelnemers mochten hun fantasie de loop laten en zelf een cover verzinnen. Er kwamen zoveel mooie ideeën voorbij dat het niet fair is er eentje uit te kiezen. De nieuwsgierigen onder ons kunnen het bij de betreffende vraag lezen.
Voor een aantal deelnemers viel het boek nogal tegen, toch mochten ze voor een extra promotieronde een nieuwe quote verzinnen, of de tekst voor de achterflap herschrijven. Een aantal quotes: “Burke is een meester in het weven van verschillende verhaallijnen.” (Ingrid); “Het heden wortelt in het verleden; ook als je dit verleden bent of wilt vergeten.”(ANVDB); “Een misdaadroman vol plotwendingen, die verrassend uit de hoek komt.” (3Marjan).
Door de vele positieve reacties op zijn herschreven flaptekst zetten we Henri in de schijnwerpers. Met name de laatste zin van de tekst oogstte veel bijval: “Het boek past in een serie rondom Ellie Hatcher, maar kan als standalone gelezen worden. Het boek is bijzonder geschikt om in een leesclub te bespreken!”

Vervolg

In een fictief vervolg gaat Ellie Hatcher samenwerken met Carter Decker, een collega op Long Island. Ze krijgen in opdracht van de deelnemers gruwelijke zaken voor hun kiezen. Van de ontsnapte College Hill Strangler (Cindy Leenders), een aantal vreemde ontvoeringen (Nienke2010), en gewurgde en beestachtig toegetakelde kinderen (richard clarisse) tot een teruggevonden sleutelhanger met dna-sporen (Bosnimf27), dode medewerkers van een softwarebedrijf die hun ledematen missen (Nathanja) en een zaak waarbij tegelijkertijd 2 mensen worden vermoord, qua plaats delict te ver uit elkaar om door 1 persoon te zijn gepleegd, maar wel zoveel gelijkenissen hebben dat ze wel met elkaar te maken moeten hebben (Raywoman). Kortom: aan gruwelijke fantasieën ontbreekt het de deelnemers niet.

The End

De laatste vraag mochten de deelnemers zelf invullen met (vergeten) vragen aan elkaar, of opmerkingen. Het was nog een waar feestje, waarbij iedereen voor de laatste keer met elkaar in gesprek ging. Teveel om op te noemen, maar gelukkig is alles terug te lezen.

Conclusie

Alafair Burke heeft zich met Vind mij voor veel deelnemers niet van haar beste kant laten zien. Het boek bleek achteraf niet helemaal wat ze erin zochten. Gelukkig was daar deze groep enthousiastelingen. Het was geweldig zoals iedereen, ook met de wat lastige vragen, het beste beentje voor zette. De interactie was echt wel iets om over naar huis te schrijven.
En ook heel positief: iedereen heeft de recensie op tijd ingeleverd. De conclusie is:

De leesclub van Vind mij sluiten we af met een gemiddelde van 2,7 sterren.

Ik wil alle deelnemers graag nog een keer bedanken voor hun inzet en het enthousiasme waarmee ze deze leesclub tot een goed einde hebben gebracht.

Ik hoop jullie snel weer ergens op Hebban te ontmoeten.
Lieve groet, Gea