Volgens Sebastiaan is geschreven naar aanleiding van een waar gebeurd voorval. Toen ik in 1974 met mijn Franse reisgenote in een Palestijns dorp op de Westbank terechtkwam, werd ons daar werkelijk een baby aangeboden. Net als Bashir (Sebastiaan) had hij roodbruin haar en blauwe ogen. Het jongetje was alleen iets ouder. Ik schat rond een jaar. Het kind straalde ons tegemoet in dat armoedige huisje en ik heb misschien tien minuten overwogen om hem mee te nemen naar Nederland, maar 'tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren' om met Elsschot te spreken en ik heb het dus niet gedaan.

Als jong mens vond ik het onbegrijpelijk dat ouders hun kind willen of kunnen afstaan. Inmiddels weet ik beter. Er leven veel mensen in bittere armoede of in oorlogsgebieden, of beide. Jouw kind aan iemand meegeven om hem een beter leven te schenken in een ander land, met andere ouders, is misschien wel een daad van liefde. Om erover te oordelen moet je de omstandigheden kennen, en waarom zou je überhaupt oordelen?

Ik heb af en toe aan het jongetje gedacht. Hoe zou het met hem zijn gegaan? Leeft hij nog? Heeft hij stenen gegooid naar de Israëlische politie? Is hij doodgeschoten? Is hij terrorist geworden of een zeldzame vredesactivist? Is hij geëmigreerd naar de Verenigde Staten en nu een beroemd hersenchirurg? Ik weet het niet. Ik weet niet hoe hij heette. Ik ken alleen de naam van de vader en die heette 'Issa'. Issa is een belangrijke profeet in de Islam. Bij ons staat hij bekend als 'Jezus'.

Stel je vraag!

Onder dit artikel kun jij je vraag achterlaten.