Benieuwd naar het eindoordeel van deze leesclub over Waar ik liever niet aan denk? Lees hieronder de samenvatting.

OVER WAAR IK LIEVER NIET AAN DENK
Jente Posthuma debuteerde in 2016 met Mensen zonder uitstraling, het debuut werd genomineerd voor de Dioraphte Literatour Prijs, de Hebben Debuutprijs en de ANV Debutantenprijs. Vier jaar later verschijnt het langverwachte tweede boek van haar hand bij uitgeverij Pluim: Waar ik liever niet aan denk.

Het hoofdpersonage in Waar ik liever niet aan denk heeft een tweelingbroer, iemand om op te bouwen en dat is precies wat ze gedaan heeft; haar leven gebouwd op de zekerheid van zijn aanwezigheid, zijn bestaan. Maar als hij zichzelf van het leven berooft staat alles wat zeker was ineens op losse schroeven.

DE DISCUSSIE
Niet iedereen had de roman uit zichzelf opgepakt als ze deze in de boekhandel waren tegengekomen. De simpele, sobere vormgeving wint aan betekenis na het lezen van de roman, maar vooraf zijn de meningen verdeeld. Toch maakt het geheel nieuwsgierig genoeg om aan de leesclub deel te nemen. Joyce V.: ‘De doorgehaalde titel vind ik wel mooi gevonden omdat het past bij het verhaal. Dit gegeven krijg je echter pas na het lezen van het boek en daarom denk ik dat ik niet direct naar dit boek zou grijpen in de boekhandel enkel op basis van de kaft.’ Miriam: ‘Het feit dat de kaft zo weinig lijkt te zeggen, maakte mij juist nieuwsgierig naar de inhoud.’ DorienN: ‘Ik zou het waarschijnlijk wel hebben gepakt in de winkel, vooral vanwege die eenvoud en de doorgehaalde titel.’

Het meest opvallende aan de roman is misschien wel de structuur en schrijfstijl. Is het een roman, een novelle, een verzameling korte verhalen? De discussie laaide hoog op, uiteindelijk bestempelden veel lezers het geheel toch als een roman. Dat wat op het eerste gezicht een simpel verhaal lijkt, verbergt een complexiteit tussen de regels. Teet: ‘Ik vond het boek heel prettig lezen. Ik hou ervan als wat ingewikkeld, zwaar of diep is juist heel simpel, klein en verdicht wordt opgeschreven. Er staan beschrijvingen in die lijken op een opmerking tussen neus en lippen door, maar die me – juist daardoor – diep raakten.’

Waar ik liever niet aan denk is dan ook een boek waar zware thema’s aan de orde komen: het ontbreken van en zoeken naar verbinding met anderen, schuldgevoel, depressie, zelfdoding, rouwverwerking, het individu en angsten. Sigried: ‘Tussen herinneringen en weetjes vertellen schijnbaar terloopse opmerkingen het volledige verhaal; over anders zijn, over verbondenheid, over verdriet en boosheid.’

Wat blijft de lezers het meest bij uit deze roman? Hullemans: ‘Het verhaal rondom de Twin Towers. Het symbool voor een tweeling, de Een of de Twee, het niet identiek zijn (hoogte), het belang van je even de grootste te mogen voelen.’ Iwona: ‘Veel scenes blijven in me zitten na het lezen, onder andere de scene waar Twee fluistert om hulp.’ Inge drewes: ‘Ik heb eerlijk gezegd niet iets dat me echt bijblijft in dit boek. Op één ding na: de wollen truien die de verteller verzamelt. Als een troostrijke, warme koestering.’

De lezers halen geen duidelijke boodschap uit het verhaal van Posthuma. Ellen IJzerman (prowisorio): ‘Ik heb geen boodschap, raadgeving of (maatschappelijke) aanklacht gevonden in het verhaal, althans niet iets dat minder algemeen is dan: als je denkt dat je controle over je eigen, laat staan andermans leven hebt… vergeet het maar!’

HET OORDEEL
Veel lezers gingen zonder verwachtingen de leesclub in, een aantal lazen al het debuut van Posthuma. De leeservaringen en oordelen liepen voor de verschillende deelnemers erg uiteen: Ittlered: ‘Mijn beoordeling is uiteindelijk ook maar laag gebleven door de schrijfstijl. In mijn eigen hoofd gaat het soms al van de ene stroming van gedachte naar de andere. En zo voelde het ook om dit te lezen waardoor het niet ontspannend voelde.’ Eline Huls: ‘Haar schrijfstijl was meteen herkenbaar. De korte hoofdstukken, bijna fragmenten spraken me ook nu weer aan. Ik vind het denk ik wel een van de beste boeken die ik dit jaar las. Ik hoop dan ook dat er meer boeken zullen volgen.’

Al met al komen we met alle deelnemers aan de leesclub op een gemiddeld aantal sterren van 3,5. Het is een boek dat ‘slow reading’ vergt volgens Henri en Alfred Wald ziet het verhaal als een voortdurend verwerkingsproces, vol met de nodige puzzelstukjes. Een verhaal dat zich in elk geval, dat moge duidelijk zijn, leende voor een interessante en uitgebreide discussie tussen de deelnemers.