Leesclub

Welkom in het Rijk der zieken

Volgen Volg jeNiet volgen

19 volgers

Vraag 9: Ervaring & herkenning

op 24 juli 2019 door Welkom in het Rijk der zieken

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

Vraag 9: Eraring & herkenning

a) Is het Bervoets gelukt je te raken met dit boek en zo ja, op welke manier, zo nee, waarom niet?

b) Voor wie zelf te maken heeft met chronisch ziek zijn, vond je herkenning in dit boek?

BONUSVRAAG VAN ANTOINETTE:

c) Blijkt uit de roman dat meeleven/compassie een utopie is? Wat kunnen wij doen voor chronisch zieken?

Reacties op: Vraag 9: Ervaring & herkenning

576033

24 juli 2019

2019-07-24T11:38:02+02:00

fieke-van-loosdregt

https://static.hebban.nl/style/img/avatar_preset_1.png

https://www.hebban.nl/!/fieke-van-loosdregt

269641

9a. Ja, ze heeft me zeker geraakt met dit boek. De wanhoop spatte eraf en ik vond het confronterend om te lezen hoe chronisch zieken mensen het leven kunnen ervaren. En dan natuurlijk de dood van Saartje.... b. Ik ben gelukkig niet ziek. c. Of compassie/meeleven een utopie is, is denk ik sterk afhankelijk van degene die de compassie/het medeleven ontvangt. Kan deze het daadwerkelijk ontvangen? Als iemand bijvoorbeeld te depressief is, is diegene vaak niet in staat iets met compassie te doen, maar dat wil niet zeggen dat het altijd een utopie is. Ik denk dat luisteren en begrip proberen te hebben en te houden belangrijk is.

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

576073

24 juli 2019

2019-07-24T12:56:01+02:00

KarlijnM

https://static.hebban.nl/style/img/avatar_preset_1.png

https://www.hebban.nl/!/karlijn-massar

192739

Ja, ze heeft me zeker bewust gemaakt van het isolerende, uitzichtloze gevoel dat je als chronisch zieke kan overvallen, de hoop (die toch áltijd weer blijft, met elke nieuwe alternatieve optie), en de hopeloosheid. Maar vooral het kwijtraken: jezelf, je sociale netwerk, je levenslust. En over compassie, nee dat is geen utopie, maar het is een wisselwerking denk ik - Clay wílde volgens mij die compassie/empathie niet ontvangen omdat hij lange tijd niet wilde accepteren dat hij chronisch ziek was. Als je geen compassie kunt ontvangen, kunnen anderen het ook niet geven.

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

576113

24 juli 2019

2019-07-24T14:05:52+02:00

Evelien Walravens

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/-sc8621%282%29.jpg

https://www.hebban.nl/!/ramsteentje

102350

9a. Ik ben wel geraakt door dit boek. Vooral de uitzichtloosheid van Clay vond ik behoorlijk heftig. 9b. als chronisch hartpatient had ik wel gedeeltelijk herkenning in dit verhaal, vooral dat mensen na verloop van tijd gewoon afhaken omdat je niet meer beter wordt. Gelukkig is mijn partner niet weggegaan maar mensen die ik als goede vrienden zag, zijn wél afgehaakt en daar hoor ik dan ook niets meer van. Inmiddels kan ik daar mee leven maar het deed wel even zeer. Wat ik niet herken, is het gedrag van Clay. Ik denk dat ik meer een Marla ben, ik zie gelukkig alles nog wel optimistisch in. Ik heb het al eerder gezegd, ik pak mogelijkheden die zich voordoen nu dubbel aan en sta er niet meer te lang bij stil of het al dan niet goed voor me is. Als ik me iets heb beseft door mijn chronische aandoening is het wel dat je dóór moet want een ander doet het niet voor je. Wat ik helaas wel herken is de onverschilligheid van de maatschappij in het algemeen: oh, u bent ziek, langdurig...ga naar het UWV en laat je arbeidsongeschikt verklaren. Dat dan de echte ellende pas begint, vertellen ze je er niet bij (ik zal jullie de details besparen) Om het over zorgverzekeraars maar helemáál niet te hebben. Ik vond dit vooral terug in Het Rijk waar Clay zijn lijf letterlijk met zich mee moest dragen.mee moest zeulen zelfs om nog maar iets te krijgen waar hij heel misschien iets aan zou kúnnen hebben. Bonus: meeleven/compassie is geen utopie maar in onze huidige, snelle, 24-uurs samenleving is het heel zwaar om het vol te houden. Het is niet voor niets dat mantelzorgers het vak zo zwaar hebben. Je moet zo veel, je wil zo veel en als er dan ook nog een chronische zieke op je pad komt is dat soms erg moeilijk in te passen in je leven. Focus op wat echt belangrijk is, iets wat ik geleerd heb door mijn ziekte, is behoorlijk moeilijk als je de noodzaak ervan niet inziet. Dát is wat we allemáál moeten proberen te doen.

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

576154

24 juli 2019

2019-07-24T15:04:19+02:00

Lisa Loves To Read

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/11144463_996702417007954_331476322324698680_n%282%29.jpg

https://www.hebban.nl/!/lisaa2745

258098

9a) Het heeft me geraakt: de uitzichtloosheid, de machteloosheid, de eenzaamheid. Ik kijk door dit boek echt anders/nieuw naar chronisch zieken, misschien wel begripvoller dan ik al was. 9b) Ik ben niet chronisch ziek maar mijn horizon is wel verbreed door dit boek. 9c) Wanneer ik in de toekomst chronisch zieken ontmoet zal ik hen vooral niet in de steek proberen te laten. Dat onbegrip kwam voor mij in de roman heel duidelijk naar voren. Misschien dat de overheid ook wel meer kan doen (en we kunnen het vooral ook vragen aan de doelgroep aangezien iedere chronisch zieke andere behoeftes heeft).

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

576157

24 juli 2019

2019-07-24T15:06:58+02:00

Sandra

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/foto%20moi%282%29.jpg

https://www.hebban.nl/!/sandra-40

249596

a) het thema raakt mij wel, maar door de vormtechnische keuze van de verhaallijn, ben ik niet heel enthousiast, en vindt ik de roman an sich niet geslaagd. Het boek is inmiddels wel door twee vrienden gelezen, en die vonden beide prachtig. Vooral het feit dat de roman erg geredigeerd overkomt, was voor mij persoonlijk een dooddoener. N.K. Jemisin heeft bijv. met een wisselend vertelperspectief van haar Broken Earth Trilogy - * spoiler -* een HUGO award gewonnen, - dus het kan wel. Ik vond de tweede persoon e.v. nog niet eens het meest storende, vooral het rijbaan-lezen vond ik onaangenaam. b) ik heb chronische aandoening (en). Soms is dat balen en afzien. Er is niet altijd begrip. Dat accepteer ik. Ik kan niet veranderen wat ik heb en hoe mensen daar over oordelen. Wat ik wel kan, is lachen, en het leven nemen zoals het komt. Een goed boek, vrienden die hun gewicht in goud waard zijn, en een gezonde dosis zelfspot doen dan wonderen. ! Het leven is geen feestje, dat is het nooit geweest en dat zal het ook nooit worden. Als je je druk maakt om wat je allemaal hebt en wat je allemaal niet kan/hebt, dan is het inderdaad één groot drama. Maar dat is niet waar het in het leven om gaat. Niemand heeft gelukkig zeggenschap hoe het leven verloopt, je moet gewoon dealen met wat er op je pad komt. Tuurlijk heb ik ook wel eens jankdagen, maar daarna herpak ik mij weer, en gaan we weer met frisse moed verder. ... Wat dat betreft geen herkenning in de roman: alleen een hoop gezeur en zelfmedelijden. Ik denk dat dat een persoonlijke kwestie is. Er zijn legio chronisch zieken die zich wel in de roman herkennen. Ik herkende persoonlijk niets. c) goede vraag. Empathie gaat maar één deur verder zei mijn vader altijd, en hij heeft gelijk. Hoe groter de afstand, hoe minder empathisch vermogen. Dat kan ook letterlijk zijn. Wat er in Australië gebeurd, komt minder aan, omdat het simpelweg te ver van ons afstaat. Ziekte, een ongeluk: het kan iedereen overkomen, maar zolang je het zelf niet hebt, ben je blij dat het 'de ander 'is overkomen en ga je fluitend verder. Pas als je zelf het slachtoffer bent, of iemand in de directe omgeving, pas dan wordt je met de neus op de feiten gedrukt, en is er geen ontkomen meer aan. Onze maatschappij is wel milder geworden ten aanzien van chronisch zieken: bij een zichtbare afwijking kwam je al snel in een circus of op een kermis terecht. Andere aandoeningen waren een zonde, een straf van god. Alles wat maar enigszins afweek, werd in vroegere tijden geëxcommuniceerd, verbannen of verbrand. Tegenwoordig is er toch sprake van een meer inclusieve maatschappij, en is het 'eigen schuld-dikke-bult' gedachtegoed toch naar de achtergrond verdrongen. Op het eerste gezicht lijken we de goede kant op te gaan, maar er zijn nog steeds schrijnende gevallen van exclusie, vooral op de werkvloer. Meestal is dat te wijten aan stigma's en vooroordelen.

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

576168

24 juli 2019

2019-07-24T15:18:07+02:00

Lisa Loves To Read

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/11144463_996702417007954_331476322324698680_n%282%29.jpg

https://www.hebban.nl/!/lisaa2745

258098

Mooie antwoorden :)

576157

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

576233

24 juli 2019

2019-07-24T17:38:28+02:00

Ellen Rodrigo

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/14047230_1054628944628560_2065978764129534122_o%20%282%29.jpg

https://www.hebban.nl/!/ellen-rodrigo-2

241370

A. Ja, ik ben geraakt door het thema van het boek. De machteloosheid, het verdriet, de ontreddering, de boosheid, berusting/acceptatie : alle emoties en de diverse stadia van leren omgaan met een chronische ziekte, kwamen duidelijk over. Dit ondanks het feit dat het geheel afstandelijk op mij overkwam. B. Voor zover ik dat kan beoordelen hebben de chronisch zieken in mijn omgeving zeker regelmatig met zaken die in dit boek spelen te maken. Zeker als de kwaal niet direct zichtbaar is, ligt onbegrip op de loer. Maar ook bij zichtbare aandoeningen is er niet altijd begrip. Ook het moeten aankloppen bij verschillende loketten herken ik. Helaas is dat echt.niet alleen zo in de gezondheidszorg. C. Hier wil ik hartgrondig nee op zeggen. Natuurlijk merk ik dat de maatschappij verhardt, maar ik hoop echt dat we met ons allen beseffen dat het veel fijner is een beetje naar elkaar om te kijken en begrip voor elkaar hebben. Om mij heen zie ik gelukkig veel mensen die heel sociaal zijn. Niet alleen je eigen belang nastreven, maar je ook afvragen of je iets kunt doen voor een ander. Dat zit vaak in alledaagse, kleine dingen. Dit boek heeft me daar weer eens op gewezen.

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

576360

24 juli 2019

2019-07-24T21:56:56+02:00

Lisa Loves To Read

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/11144463_996702417007954_331476322324698680_n%282%29.jpg

https://www.hebban.nl/!/lisaa2745

258098

C: eens!

576233

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

576250

24 juli 2019

2019-07-24T18:47:31+02:00

Tommy Verhaegen

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/profile%283%29.jpg

https://www.hebban.nl/!/tommy-verhaegen

128078

a) Is het Bervoets gelukt je te raken met dit boek en zo ja, op welke manier, zo nee, waarom niet? Het raakte me door de vele herkenbare situaties maar nog meer doordat ik de hoofdpersoon een schop onder zijn kont wou geven. Iedereen heeft wel eens een slechte periode maar daar maak je toch je levensdoel niet van! Al ken ik best wel mensen waarop de figuur van Clay gebaseerd zou kunnen zijn. Ik vermoed dat dit het voor mij zo moeilijk maakte om verder te lezern tot het einde. b) Voor wie zelf te maken heeft met chronisch ziek zijn, vond je herkenning in dit boek? Ja, ik herkende me in heel wat situaties en beschrijvingen, gelukkig niet in de hoofdpersoon. c) zie het citaat dat ik plaatste bij vraag 7) Meeleven komt onecht over want dat kan niet echt, de mens heeft gewoon geen geheugen voor pijn. (dan waren we trouwens al lang uitgestorven want geen enkele vrouw zou nog een tweede kind baren). Medelijden/compassie werkt in mijn ogen eerder contra-productief. Behandel de chronisch zieke normaal, rekening houdend met zijn/haar beperkingen, het is veel aangenamer om voor "vol" aanzien te worden dan iemand waar geen rekening mee wordt gehouden in de "serieuze" gesprekken. Laat ook de dokters en welzijnswerkers gewoon hun werk doen, zij hebben daar het diploma voor. Een sympathiek luisterend oor kan iedereen wel eens gebruiken, dus ook degene die aan chronische pijnen lijdt.

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

576267

24 juli 2019

2019-07-24T19:11:53+02:00

*wil2*

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/wil_profiel.jpg

https://www.hebban.nl/!/wilma-van-der-stap-2

256924

Ik vond het wel confronterend, omdat ik in het gezonde rijk zit en ook niet altijd even begripvol ben tegenover mensen met een chronische aandoening. Dit gaat meer over het privéleven van Clay en hoe er op zijn werk gereageerd wordt krijg je niet echt mee. Op de werkvloer is het niet altijd mogelijk om aangepast werk te doen en dat zorgt gauw voor wrijving. Buiten mijn werk om zijn vrienden en kennissen redelijk gezond, de kwaaltjes die nu en dan bij iemand opduiken nemen we voor lief. b) Voor wie zelf te maken heeft met chronisch ziek zijn, vond je herkenning in dit boek? Ik ben zelf niet chronisch ziek, maar ik werk in een apotheek en heb daar wel met chronische patiënten te maken. Door hun verhalen herkende ik de parallelle wereld wel. Meeleven is geen utopie, denk ik, maar men moet niet te veel verwachten van een ander. Met een blijde gebeurtenis als een geboorte vraag je toch ook niet iedere keer of iemand nog steeds zo blij is met zijn/haar dochter/zoon? Dat iemand niet constant naar iemands gezondheid/ziekte vraagt betekent in mijn ogen niet dat ze geen belangstelling hebben. Voor mij betekent het dat ik rekening probeer te houden met het dieet van iemand of met het plannen van een uitje, de lengte van een gezamenlijke wandeling.

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

576881

26 juli 2019

2019-07-26T08:09:47+02:00

Merel

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/merelplat.jpg

https://www.hebban.nl/!/merel-11

238892

Mooie manieren om je betrokkenheid te tonen en ook helpende dan alleen steeds te vragen hoe het gaat!

576267

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

576321

24 juli 2019

2019-07-24T20:51:20+02:00

Juanita

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/avatar%281937%29.png

https://www.hebban.nl/!/juanita-3

263196

Op de een of andere manier heeft het boek me wel geraakt. Ik vond het totaal geen leuk boek om te lezen, maar door Clay heb ik ingezien dat chronisch ziek zijn echt wel een serieuze last is en dat je tegen veel onbegrip en bureaucratie moet opboksen en dat raakte me wel. Ook het feit dat een ziekte iemand zo ver kan brengen dat men zichzelf en alles rond zich verwaarloost kwam binnen. Eerlijk gezegd begrijp ik dat wel niet zo goed, dat je je zo kan laten afglijden. Ikzelf heb gelukkig geen chronische ziekte, maar ik denk dat moest het ooit voorkomen dat ik me positiever zou opstellen dan Clay, leren omgaan met je beperkingen en kijken naar wat wel nog lukt. Meeleven is zeker geen utopie, bij mij kan iemand altijd terecht voor een luisterend oor of als die persoon eens diep zit en een slechte dag heeft, altijd welkom voor een schouder om op uit te huilen en eens stoom af te laten. Maar ik wil ook nog leuke dingen samen kunnen doen rekening houdend met de gebreken en zien dat er iets gedaan wordt met de raad die ik gaf. Maw bij voortdurende negativiteit haak ik stilletjes af en dat is mss wat Clay overkomen is.

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

576473

25 juli 2019

2019-07-25T09:50:21+02:00

Roosje de Vries

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/avatar%28661%29.png

https://www.hebban.nl/!/lukke-boots

190174

Ik vind dit boek een bijzondere poging iets te verwoorden dat heel moeilijk is. Het hebben van een onduidelijke chronische ziekte is een grote last. Hoe ga je daarmee om? Het einde vond ik bijzonder: dan realiseert Clay zich pas goed dat hij nooit meer beter zal worden. Gek natuurlijk dat dit besef zo inslaat als een bom, bij mij dan. Ik ervaar nl iets dergelijks: ik heb chronische oor- en evenwichtsproblemen en die gaan nooit meer over: get used to it, girl. Dat is confronterend. Het is een volgende fase. Mijn probleem met dit boek van Bervoets is dat de auteur te veel heeft gewild met dit boek. Ze wilde geen 'gewoon' boek schrijven, maar een gedurfde structuur wil ze toepassen en dan de jij-stijl. Vooral dat laatste heeft mij heel erg ver van het boek afgehouden. Bervoets wilde waarschijnlijk niet het zoveelste gewone boek over een ziekte schrijven. Maar voor mij blijft Clay een jongen van klei, hij wordt niet levend. Compassie hebben voor een chronisch zieke is moeilijk . Het blijft lastig daarmee om te gaan, als 'lijder' en als buitenstaander. Blijven communiceren.

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

576504

25 juli 2019

2019-07-25T10:48:45+02:00

*wil2*

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/wil_profiel.jpg

https://www.hebban.nl/!/wilma-van-der-stap-2

256924

Communicatie is en blijft de sleutel. De een vindt dit te veel en de ander vindt datzelfde te weinig. Het blijft lastig.

576473

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

576513

25 juli 2019

2019-07-25T10:59:48+02:00

Roosje de Vries

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/avatar%28661%29.png

https://www.hebban.nl/!/lukke-boots

190174

Mee eens.

576504

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

576542

25 juli 2019

2019-07-25T11:57:22+02:00

Roosje de Vries

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/avatar%28661%29.png

https://www.hebban.nl/!/lukke-boots

190174

Ik ben er een beetje vroeg mee, onze leesclub loopt immers nog, met mijn bedankje aan ons allemaal. Ik vond dit een fijne leesclub, echt fijn. Fijne begeleiding van Merel en zo'n fijne samenwerking en communicatie (;-)) tussen ons. Mijn ervaring is dat de communicatie in het beginvan een leesclub altijd wat sterker is dan naar het einde toe. Niet iedereen leest even snel, en soms is de periode waarin de vragen gesteld worden, best lang. Dan ben je als vlotte lezer zomaar alweer een paar boeken verder en verslapt de aandacht voor het onderhavige boek een klein beetje - ik spreek voor mezelf -. Ik vond de sfeer in deze club vriendelijk en prettig. Zo wil ik wel meer. Thnxxx allemaal!

+3 niet meer leuk × vind ik ook leuk

576578

25 juli 2019

2019-07-25T13:10:16+02:00

Antoinette Schram

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/201606.jpg

https://www.hebban.nl/!/antoinette-schram

118380

Ik sluit mij alvast bij je aan! Juist doordat dit boek ook veel persoonlijke ervaringen en meningen oproept.

576542

+2 niet meer leuk × vind ik ook leuk

576689

25 juli 2019

2019-07-25T17:50:07+02:00

Roosje de Vries

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/avatar%28661%29.png

https://www.hebban.nl/!/lukke-boots

190174

:-)

576578

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

576645

25 juli 2019

2019-07-25T15:43:45+02:00

Ellen Rodrigo

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/14047230_1054628944628560_2065978764129534122_o%20%282%29.jpg

https://www.hebban.nl/!/ellen-rodrigo-2

241370

Helemaal eens @Roosje, vriendelijke, respectvolle sfeer met duidelijke begeleiding van Merel.

576542

+2 niet meer leuk × vind ik ook leuk

576690

25 juli 2019

2019-07-25T17:50:28+02:00

Roosje de Vries

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/avatar%28661%29.png

https://www.hebban.nl/!/lukke-boots

190174

:-)

576645

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

576882

26 juli 2019

2019-07-26T08:11:47+02:00

Merel

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/merelplat.jpg

https://www.hebban.nl/!/merel-11

238892

Dankjewel! Ik vond de sfeer ook heel fijn!

576542

+2 niet meer leuk × vind ik ook leuk

577165

26 juli 2019

2019-07-26T18:07:16+02:00

KarlijnM

https://static.hebban.nl/style/img/avatar_preset_1.png

https://www.hebban.nl/!/karlijn-massar

192739

Mee eens! Ik vond 't boeiend en fijn om samen de vragen te beantwoorden. Op naar een volgende :)

576542

+2 niet meer leuk × vind ik ook leuk

577452

27 juli 2019

2019-07-27T10:18:27+02:00

Juanita

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/avatar%281937%29.png

https://www.hebban.nl/!/juanita-3

263196

Sluit ik me ook bij aan, ik had de indruk dat we wel een toffe bende waren, hopelijk op naar een volgende!

576542

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

576580

25 juli 2019

2019-07-25T13:25:30+02:00

Alfred Wald

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/Breda%20026.JPG

https://www.hebban.nl/!/Allfred

109553

Ja, het is Hanna Bervoets zeker gelukt me te raken met dit boek. Vooral de parallelle wereld maakte indruk op me. Je voelt de machteloosheid, het verlies aan controle en het gebrek aan energie. Grappig: ik schrijf vanuit 'je', terwijl ik natuurlijk bedoel: 'Ik voelde de ...'. In combinatie met de echte wereld was dit boek een prachtige (lees)ervaring. Herkenning, nee. Wel kon ik me goed inleven in hoe Clay zich voelt. Zoals ik bij een eerdere vraag aangaf, gaat het om het verlies van iets (hier gezondheid) en een rouwproces. Herkenning om het gemis van iets, ja dus.

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

576589

25 juli 2019

2019-07-25T13:37:56+02:00

Antoinette Schram

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/201606.jpg

https://www.hebban.nl/!/antoinette-schram

118380

Door het lezen van dit boek, ben ik inderdaad meer gaan letten op hoe ik opschrijf, wat ik gebruikte zo vaak je...terwijl ik mezelf bedoelde.

576580

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

576646

25 juli 2019

2019-07-25T15:46:08+02:00

Ellen Rodrigo

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/14047230_1054628944628560_2065978764129534122_o%20%282%29.jpg

https://www.hebban.nl/!/ellen-rodrigo-2

241370

Grappig toch, blijkbaar ervaren we 'je' dan toch als algemener, minder dichtbij. En als dat te ver doorschiet wordt het wellicht afstandelijk en onpersoonlijk.

576589

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

576691

25 juli 2019

2019-07-25T17:50:51+02:00

Roosje de Vries

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/avatar%28661%29.png

https://www.hebban.nl/!/lukke-boots

190174

Ja, precies, Ellen.

576589

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

576883

26 juli 2019

2019-07-26T08:13:33+02:00

Merel

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/merelplat.jpg

https://www.hebban.nl/!/merel-11

238892

Dat is het ook, je is geen gek perspectief dus, want we gebruiken het zelf ook. Maar te ver doorschieten en je is ineens geen prettig perspectief meer!

576589

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

577745

27 juli 2019

2019-07-27T22:53:38+02:00

Juanita

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/avatar%281937%29.png

https://www.hebban.nl/!/juanita-3

263196

Ik merk dat ik ook eerlijk veel in de je- vorm spreek, en zeker als ik recensies schrijf. Waarom ik dit doe weet ik precies niet goed. Is het om afstand te creëren, om gewoon te veralgemenen of om mezelf niet te veel in de spotlights te zetten? Daar kan ik echt geen antwoord op geven.

576589

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

576582

25 juli 2019

2019-07-25T13:28:24+02:00

Antoinette Schram

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/201606.jpg

https://www.hebban.nl/!/antoinette-schram

118380

Hanna Bervoets heeft mij zeker geraakt met dit boek, ook al ben ik ondertussen wel wat boeken verder en natuurlijk zijn jullie er in deze leesclub nog, maar de wereld van chronisch zieken heeft zij echt voor mij geopend. Als Clay steeds verder wegzakt in zijn huis, als het ware verslaafd en dan denk ik aan berichten over medicijnverslaving en zo. Heftig. Tegelijk confronteert het mij vooral ook met mijn neiging tot wegkijken. Ik vond de parrallelle wereld ook wel een uitdadiging, waarin ik geprikkeld werd om na te denken over tijd en ruimte e.d. Hoewel ik mijzelf niet chronisch ziek noem, herkende ik wel degelijk iets in deze roman. Er zijn tijden dat wij ons identificeren met één onderdeel van ons leven. Misschien dat ik daarom identiteken zo'n geweldige vondst vond. Toen wij de diagnose krijgen van ongewenst kinderloos, was daar zo'n moment, dat ik inderdaad het idee had dat gesprekken in mijn omgeving nergens (anders) meer over gingen, dat ik uitgepraat was. Het was een tijd dat ik zelf op zoek ging naar mensen die wel weten hoe het voelt, forums of facebookgroepen ed. Over de bonusvraag... Deze roman heeft mij wel laten zien hoe moeilijk het oprecht meeleven is en dat is niet alleen afhankelijk van degene die het meeleven geeft, maar even goed van die geven die het kan ontvangen. In de persoon van Susan of Marla lijkt Hanna Bervoets zien dat het mogelijk is, juist in de parrallelle wereld door naast iemand te gaan staan en in zijn tempo mee te lopen.

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

576856

26 juli 2019

2019-07-26T01:13:29+02:00

Heleen van der Velde

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/IMG_0178%20hebban%20boeken.jpg

https://www.hebban.nl/!/kareltje

100214

a.) Dit boek raakt me zeker. De ontwikkeling van Clay, die uiteindelijk een teruggetrokken beeld, depressief beeld laat zien, maakt het verhaal alleen maar triester en uitzichtlozer. De leegte van zijn leven raakt me, negatief, dat wel. Ik zou tegen hem willen schreeuwen, maar weet dat hij er niet aan toe zou zijn om me te horen. Het niemandsland, de fantasiewereld, raakte me ook. Maar eigenlijk moest ik daar ook bij lachen, omdat we in de medische zoektocht rare dingen gecreeerd hebben (denk aan die pillengebouwen en het gebied dat symbool stond voor de zoektocht binnen alternatieve geneeswijzen). Geweldig beschreven. b) Ik heb geen diagnose van een chronische ziekte, maar ik vond wel veel herkenning. Na de geboorte van onze oudste hebben we een heel medisch circuit gehad. Ik denk dat ik daardoor veel van de parallelle wereld herkende. Het betreft ook iets blijvends, maar heeft niet geleid tot iets vergelijkbaars als met Clay. Ik moest wel denken aan burnout, depressie, maar ook aan mensen om me heen die aftakelen of een chronische ziekte hebben. Ik denk dat ik de zoektocht en het uitzichtloze herkende, maar in mijn omgeving zie ik dan toch mensen die wel proberen om dingen te blijven ondernemen en kleine lichtpuntjes te verzamelen. c) Ik geloof sowieso niet dat meeleven/compassie een utopie is en heb dat ook niet uit dit boek gehaald. Clay sloot zich af en meeleven (bv van Nora) kwam niet bij hem binnen. Ik hoop dat iemand die chronisch ziek is, wel zijn contacten houdt. Dat mensen in hun leven blijven omdat het leven al kleiner wordt. Dat vraagt echter ook iets van degene die ziek is en Clay kon dat (nog) niet opbrengen. Er zijn mensen die daar anders mee omgaan en die medeleven (nb niet medelijden) wel ontvangen. Wat wij kunnen doen? Begrijpen en tijd geven zodat iemand ook mag rouwen. In verbinding blijven en als de ander daaraan toe is, ook samen dingen ondernemen (rekening houdend met energie en pijn).

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

577163

26 juli 2019

2019-07-26T18:02:49+02:00

Sigried

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/ed8ad375-b29b-49e6-9512-dc0c359b14cd.JPG

https://www.hebban.nl/!/sigried

192474

a) Is het Bervoets gelukt je te raken met dit boek en zo ja, op welke manier, zo nee, waarom niet? Er zijn bepaalde passages die me wel geraakt hebben, en ook het einde vond ik erg mooi uitgewerkt. Desondanks had ik toch te weinig voeling met het personage om de roman en kroop het verhaal nooit echt onder mijn huid. b) Voor wie zelf te maken heeft met chronisch ziek zijn, vond je herkenning in dit boek? Ik werk regelmatig met mensen met een chronische ziekte en de steeds opflakkerende hoop, gevolgd door wanhoop en apathie vond ik erg herkenbaar. Bervoets beschrijft de pijn op zo’n manier dat het levensecht wordt en ik meer begrip kreeg voor de overweldigende vermoeidheid die pijn met zich meebrengt. Ook het wederzijdse onbegrip van zieken en ‘gezonden’ vond ik erg herkenbaar.

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

577705

27 juli 2019

2019-07-27T20:57:39+02:00

Hetty

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/foto2%286%29.jpg

https://www.hebban.nl/!/hetty-3

191753

pijn hebben (en toch door moeten gaan) is inderdaad erg vermoeiend, iets wat door mensen die dit niet kennen makkelijk onderschat wordt. Hiervoor is ook snel geen begrip en wordt het soms aangezien voor luiheid... terwijl iemand die de hele dag met pijn rondgelopen heeft op het werk bijvoorbeeld 's avonds nergens meer toe in staat is...het is dan gewoon even op.

577163

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

577746

27 juli 2019

2019-07-27T23:02:42+02:00

Juanita

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/avatar%281937%29.png

https://www.hebban.nl/!/juanita-3

263196

Dit is zoals in het boek ook gezegd een "groot nadeel" van een chronische ziekte te zonder naam, duidelijk verloop of echte uiterlijke tekenen van ziekte. Als de mensen niet echt zien wat er scheelt of er is geen duidelijke diagnose, dan is het moeilijk begrijpbaar voor wie niet in de medische wereld zit, iemand in zijn dichte omgeving heeft of zelf ermee geconfronteerd werd.

577705

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

577166

26 juli 2019

2019-07-26T18:09:56+02:00

KarlijnM

https://static.hebban.nl/style/img/avatar_preset_1.png

https://www.hebban.nl/!/karlijn-massar

192739

Ik vond vooral de eenzaamheid zo schrijnend, en ik hoop dat veel chronisch zieken toch een beter sociaal vangnet hebben dan Clay (en Marla trouwens ook). Dat helpt denk ik zo'n stuk voor de acceptatie en het opnieuw vinden van een weg, bezigheden, een nieuwe identiteit.

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

577748

27 juli 2019

2019-07-27T23:05:46+02:00

Juanita

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/avatar%281937%29.png

https://www.hebban.nl/!/juanita-3

263196

Ik denk dat Clay sommige personen wegduwde door niet altijd open en eerlijk te zijn, ook zijn negativiteit en geslotenheid spelen niet in zijn voordeel. Het moet van 2 kanten komen.

577166

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

577710

27 juli 2019

2019-07-27T21:05:19+02:00

Hetty

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/foto2%286%29.jpg

https://www.hebban.nl/!/hetty-3

191753

Ik werd wel geraakt door dit boek, vooral door het niet kunnen accepteren van zijn ziekte door Clay, wat voor gevolgen dit allemaal heeft en hoe eenzaam hij hier door wordt. Herkenning had ik meer bij de manier hoe Marla met haar ziekte omgaat, die heeft geaccepteerd dat ze haar leven aan moet passen om er toch het beste van te kunnen maken, op tijd rust nemen zodat ze later energie heeft voor leuke dingen bijvoorbeeld. Ik heb een chronische rug-aandoening die regelmatig (zenuw)pijn geeft. Dit brengt met zich mee dat ik altijd voorzichtig moet zijn met mijn rug, geen rare houdingen en te plotselinge gekke bewegingen, niet te zwaar tillen en op dagen met pijn gewoon echt rustig aan doen. Ik heb mezelf aangeleerd/gedwongen om wat dingen niet of anders te doen, dit zorgt er voor dat de pijn meestal beheersbaar blijft, waardoor ik toch zoveel mogelijk kan blijven doen. Wat ik wel eens moeilijk vind is dat anderen de pijn onderschatten of niet in kunnen zien hoe beperkend dit is. En aan de andere kant wordt het soms ook weer overdreven, dan denken ze dat je niets meer kan.... Meestal geef ik dan aan dat ze het gewoon aan mij moeten overlaten/vragen wat ik wel of niet kan en mij dit zelf in moeten laten vullen, juist omdat het voor een ander heel moeilijk in te schatten is. Meeleven en begrip met chronische ziekten is denk ik geen utopie maar wel gewoon lastig omdat het vaak niet te zien is en daardoor moeilijk te begrijpen. Maar dat de ziekte niet over gaat maakt helaas ook dat mensen afhaken.

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

Welkom in het Rijk der zieken

Welkom bij de leesclub rond Welkom in het Rijk der zieken, de nieuwe roman van Hanna Bervoets (Uitgeverij Pluim). Onze hashtag is #hebbanleesclub. Heb je een vraag over deze leesclub, mail dan naar: vandaag@hebban.nl. Aansluiten met een eigen exemplaar mag altijd.

De deelnemers zijn bekend en de boeken gaan nu snel op de post. We starten met een kennismakingsrondje in het leesclubcafé, waar je je medelezers zult ontmoeten en leren kennen. Jullie coördinator is Merel. Veel plezier!

Planning
- ma 8 juli vraag 1: Onderwerpskeuze
- wo 10 juli vraag 2: Thema's
- vr 12 juli vraag 3: Personages
- zo 14 juli vraag 4: Schrijfstijl
- di 16 juli vraag 5: Setting
- do 18 juli vraag 6: Perspectief
- za 20 juli vraag 7: Opbouw
- ma 22 juli vraag 8: Opvallendste element
- wo 24 juli vraag 9: Ervaring/herkenning
- vr 26 juli vraag 10: Verwachtingen

zo 28 juli einddatum voor recensie
di 30 juli plaatsing eindverslag

Welkom in het Rijk der zieken

Vraag 9: Ervaring & herkenning

Vraag 9: Eraring & herkenning

Reacties op: Vraag 9: Ervaring & herkenning

Welkom in het Rijk der zieken

Meer informatie

Eindoordeel: Wisselende ervaringen

Vraag 10: Verwachtingen

Vraag 9: Ervaring & herkenning

Vraag 8: Opvallendste element

Vraag 7: Opbouw

Vraag 6: Perspectief

Vraag 5: Setting

Vraag 4: Schrijfstijl

Vraag 3: Personages

Vraag 2: Thema's

Vraag 1: Onderwerpskeuze

Welkom in het Rijk der zieken van Hanna Bervoets

Mail ontvangen en dan?

Leesclubcafé [geen spoilers]

Leesclubdiscussie [spoilers toegestaan]