Over het boek

Het is zomer en half Zweden wordt geteisterd door bosbranden. Een idyllische zomervakantie aan een afgelegen meer ontaardt in een helletocht wanneer Didrik, in het dagelijks leven een succesvolle pr-consultant in Stockholm, met zijn gezin halsoverkop moet vluchten voor de oprukkende vlammen. Van de ene minuut op de andere worden ze klimaatvluchteling in eigen land.

Ondertussen zoekt Didriks voormalige maîtresse Melissa toevlucht tot de koelte van een luxe-appartement in Stockholm. Buiten op straat woeden de klimaatprotesten; binnen zijn er kalmerende middelen en rosé.

Terug in de smeulende bossen neemt Didriks oudste dochter Vilja het heft in eigen handen – want de volwassenen om haar heen zijn er duidelijk niet toe in staat.

Leesfragment

Ben jij benieuwd naar het even angstaanjagende als realistische beeld van de nabije toekomst dat in Zelfs als alles eindigt wordt geschetst door Jens Liljestrand? Lees hieronder alvast een sneak preview van het boek.

Lees hier een fragment

Achter het boek

Jens Liljestrand (1974) is een gelauwerd journalist, schrijver en criticus. Hij was jarenlang hoofdredacteur van de culturele bijdrage van Expressen, een van de twee grootste avondkranten van Zweden. In Zelfs als alles eindigt, zijn tweede roman, laat de auteur zien hoe de eenheid van een gezin bezwijkt onder extreme druk van buitenaf, tegen de achtergrond van een acute crisis. De klimaatroman is de internationale doorbraak van Liljestrand en zijn eerste naar het Nederlands vertaalde boek, door Eline Jongsma.

In een interview met Expressen vertelt hij dat hij bij de start van het boek dacht dat het tien jaar in de toekomst plaatsvond, maar dat hem tijdens het schrijven duidelijk werd dat deze situatie al over twee jaar staat te gebeuren. 'Dingen die vijf jaar geleden absurd waren om op te schrijven, zijn nu realiteit.' Liljestrand kreeg het idee toen hij terugdacht aan een afbeelding uit een van de films van regisseur Andrei Tarkovsky. In de slotscène van die film brandt een gezinswoning in één keer tot de grond toe af, terwijl de vader in paniek buiten loopt.

'Die scène interesseerde me: kun je een foto gebruiken om het gevoel weer te geven dat alles uit elkaar valt? Ik had al acht jaar geen fictie meer geschreven, maar was geïnteresseerd om van de klimaatramp een familieverhaal te maken.'

Ook de pandemie droeg bij aan zijn inspiratie. In het interview haalt hij het hamsteren van toiletpapier aan: als dit is hoe mensen reageren, 'wat zou er dan gebeuren als hele steden moesten worden geëvacueerd, als duizenden mensen op een dag zouden omkomen, bij een natuurramp zonder einde in zicht? De pandemie deed me denken dat mensen waarschijnlijk behoorlijk egoïstisch zouden worden en irrationeel, destructief gedrag zouden vertonen.'

Door het verhaal binnen een gezin te laten plaatsvinden, kan Liljestrand het spanningsveld analyseren tussen opvoedingsidealisme en opvoedingsegoïsme: 'Aan de ene kant wil je het klimaat redden, maar tegelijkertijd wil je je kind geven wat er nog over is. Ik wil mijn kind het laatste vlees en het laatste water geven. Zodra het warm wordt, ben je klaar om een ventilator voor ze te kopen,' vertelt hij.

'Want het zal heel wat hulpbronnen vergen om tot het deel van de wereldbevolking te horen dat over vijftig jaar een draaglijk leven heeft.'