Op 3 juni weten 15 lezers dat ze mogen deelnemen aan de leesclub rond de roman Zeven soorten honger van Renate Dorrestein. Qua aantal halen de dames bijna de allerhoogste score; slechts twee mannelijke lezers halen de eindtabel van de uitverkorenen… Vanaf 11 juni ontvangen de eerste deelnemers het boek; de leesclubcoördinator pas op 30 juni, met dank aan de Belgische ‘bpost’! Gelukkig ontvangt hij intussen een digitale versie en kan hij alsnog de leesclub volgen.

Zeven soorten honger.

Een exclusief kuuroord in de Nederlandse duinen, waar rijke en corpulente heren veel geld neertellen om ingrijpend af te vallen. Deze dikke mannen worden op een zwaar dieet gezet, moeten aan fitness doen en worden zodanig begeleid, dat ze zo weinig mogelijk aan dat ene woord denken: honger! Dit alles onder de algemene leiding van Nadine en haar man Derek. Eigenlijk heten ze niet echt zo, ze hebben hun naam veranderd om zichzelf opnieuw uit te vinden. Blijkbaar een gezond huwelijk, totdat Derek in het buitenland hun kuuroord en hun werkwijze wat meer internationale glans wil geven. Bij Nadine slaat de twijfel toe… ze kan Derek telefonisch niet bereiken, hij reageert helemaal niet op haar oproepen. Zelf is ze echter ook niet helemaal oprecht en vrij van geheimen. Nadine verliest houvast, zodanig zelfs dat ze na het drinken van alcohol een zwerver aanrijdt. Om zichzelf te beschermen neemt ze die man mee naar het kuuroord… met alle gevolgen van dien. Het gaat van kwaad naar erger, een exclusieve gast biedt zich aan, maar dan moet ook zijn graatmagere dochter onderdak krijgen in het kuuroord. Dit is in strijd met alle regels, maar het geld is meer dan welkom. Het bedrijf bevindt zich immers in woelig vaarwater… En waar blijft die dekselse Derek toch?

Wat vinden de deelnemers van Zeven soorten honger?

Renate Dorrestein hanteert een mooie schrijfstijl en –taal; dit wordt door de meeste deelnemers bevestigd. Zinnen die wel erg opvallen: "De lijntjes rond haar ogen vallen in het niet bij de mentale winst van het ouder worden. Dat je ooit zo zeker van jezelf zult zijn, daar kun je als je jonger bent alleen maar van dromen." (Deze zin stemt tot nadenken) Mooi verwoord: "Daar komen ze aan over het knisperende schelpenpad. Derek voorop, dampend van zelfbeheersing." Ook de uitspraak van het meisje dat lijdt aan anorexia, slaat in als een bom: "Hedwigs woorden blijven tegen de rand van haar geest hameren. ‘Ik voel me zó vies als ik vol ben. Ik wil niks in me hebben.’ Carlientje houdt wel van een degelijke structuur: “Structureel is het boek opgedeeld in zeven hoofdstukken, de zeven dagen van de week. Per dag zijn er dan weer vijf hoofdstukken (behalve de zondag die heeft er zes). Deze opdeling resulteert in relatief korte, makkelijk verteerbare leesbrokken. Isabella heeft het dan meer voor de diepgang in het verhaal: “Dorrestein schrijft over allerlei onderwerpen. Op het eerste oog alledaags, totdat je verder leest en ze je verrast met allerlei hersenkronkels van de personages en onverwachte wendingen, die een bepaalde spanning oproepen.” Marleen ervaart vanaf het prille begin een Agatha Christie-achtige associatie. Toch is ze van mening dat het verhaal maar door blijft kabbelen. Er zit een bijzondere soort suspense in deze roman, die haar niet los wil laten. Gerard - één van de twee mannelijke deelnemers - merkt op, dat het kuuroord wel een bijzondere prestige oproept. “Een plek waar mensen respect verwerven, enkel door de som direct van uitgegaan dat deze persoon een respectabel persoon is. Wanneer de "zwerver" het instituut betreedt, wordt er dan ook direct van uitgegaan dat deze persoon een respectabel persoon is. Enkel omdat hij in het instituut verblijft en dus wel geld (achtenswaardigheid) moet hebben. “

Dorrestein antwoordt.

Renate Dorrestein antwoordt heel open op de lezersvragen. Op de vraag: “Heeft u zelf (vanuit uw eigen omgeving) ervaring met obesitas, boulimie, anorexia? Of heeft u vooraf veel opzoekwerk gedaan?".... krijg je wel een heel persoonlijke reactie: “Mijn jongste zusje pleegde op haar twintigste zelfmoord omdat ze al haar halve leven verstrikt zat in boulimia. Dat heeft een krater in mijn bestaan geslagen die nu, bijna 35 jaar later, nog altijd voelbaar is. Ik heb hierover uitvoerig geschreven in Het Perpetuum Mobile van de Liefde en vrij recent nog in De Blokkade.”

Beoordeling.

Zeven soorten honger wordt beoordeeld als een prachtig geschreven roman, die mooi is opgebouwd. Deelnemers die eerder een spannend boek hebben verwacht, blijven toch enigszins op hun honger zitten. Uiteindelijk delen 14 deelnemers hun sterren uit. Twee deelnemers geven 5 sterren, de andere lezers belonen dit boek met 3 en vooral 4 sterren als waardering.

Marianne verwoordt haar eindconclusie in haar recensie: “Het boek leest als een trein en door de vluchtige lezer wordt daardoor menig thema wellicht gemist. Maar ook dan blijft het verhaal overeind. De luchtige manier van schrijven en de thema's die worden ingebracht maken van Zeven soorten honger een heerlijk boek.” Deze roman behaalt een gemiddelde score van 3,86. Afgerond betekent dit toch een fraai eindresultaat: 4 sterren voor Renate Dorrestein met Zeven soorten honger!