In november startten we met de leesclub van de eerste roman van Nele Neuhaus. Deze thrillerschrijfster is vooral in Duitsland heel populair en haar thrillers zijn ook in Nederland heel geliefd. Uitgeverij Volt heeft nu het eerste deel van Nele's romantrilogie vertaald en wij mochten dit boek lezen.

Wie zijn wij?

We begonnen de club met 15 mensen, waarvan een enkeling helemaal nieuw was in het leesclubgebeuren en een ander al heel veel ervaring had. Een leuke mix van mensen van verschillende leeftijden en twee mannen en verder vrouwen. Veel van de lezers waren bekend met de thrillers van Nele en wilden graag eens een roman van haar proberen, een enkeling had niet in de gaten gehad dat het ditmaal geen thriller was en natuurlijk waren er ook mensen die nog nooit iets van deze schrijfster hadden gelezen. 

Silvia: 'Nele Neuhaus is een van mijn favoriete auteurs. Ik heb heel veel zin om dit boek in de leesclub te lezen en bespreken.'

Amarins: 'Ik las nooit eerder iets van deze schrijver, dus laat me verrassen en ben heel benieuwd.'

Alex: 'Ik zal wel die enkeling zijn die niet doorhad dat het om een roman ging. Ik verwachtte dus een thriller. Dit is een genre dat ik nooit zelf zou kiezen om te lezen, maar het leest wel vlot.'

Het verhaal

Het boek is een coming of age over de zestienjarige Sheridan die woont bij haar adoptiefamilie op een grote farm in Nebraska. Zij voelt zich anders en daarom niet echt thuis in haar gezin. Ze is intelligent en erg muzikaal en dat past niet bij de streng religieuze opvoeding binnen het gezin. Tessa, Amarins en Hugo komen met zinnen die duidelijk het gevoel van Sheridan weergeven:

'Als het leven een rivier zou zijn, dan was ik een schip waarvan iemand alle trossen had gekapt en dat nu over watervallen naar een nieuwe stroom was gedreven, ver van de vertrouwde oevers.'

'Thuis is waar mensen van je houden en waar je je prettig voelt, dan heb ik geen thuis.' 

'Ik paste net zo min in het gezin van de Grants als een ijsbeer in de woestijn.'

Alleen haar vader lijkt haar echt te begrijpen, maar ook met hem heeft ze een wankele relatie. Viola geeft dit mooi aan door het volgende citaat uit het boek:

'Hij moest me zien zoals hij me wilde zien: de brave, onschuldige, lachende, mooie, aardige Sheridan, de dochter van zijn jeugdliefde. Niet het verdorven, bezoedelde stuk vuil dat ik was.'

Sheridan heeft daarom erg de behoefte om meer te leren over haar biologische ouders. Dit blijkt daarmee het hoofdthema van het boek te zijn: jezelf ontdekken en je geschiedenis kennen. Daarnaast heeft Sheridan, door een gebrek aan aandacht in haar eigen huis, behoefte aan liefde. Deze zoekt ze vooral bij oudere mannen. De seksuele inhoud zorgde er bij verschillende lezers voor dat ze het boek niet altijd graag oppakten. De manier waarop Sheridans uitspattingen op papier gezet zijn voelde fout.

Annemiek: 'Wat mij het meest opviel, en gelijk ook heel erg irriteerde, was het gemak van de mannen om Sheridan seksueel te gebruiken/misbruiken. Wie zou zich in het hoofd halen dit bij een meisje van 16/17 jaar te doen?'

Sheridan laat door het verhaal heen een sterke wil en veel doorzettingsvermogen zien, ook als ze iedere keer in de steek gelaten wordt door de mensen van wie ze houdt. Natuurlijk is Sheridans verhaal niet af, deel twee van de trilogie moet meer duidelijkheid brengen. 

Mogen we beginnen

Het duurde even voordat iedereen het boek binnenhad, ook omdat er wat verwarring was over de postbezorging.

Karin: 'Afgelopen dinsdag zag ik de postbode naar de overbuurvrouw lopen met twee pakjes in zijn hand. De buurvrouw was niet thuis. Eén pakje paste in haar brievenbus buiten en het andere pakje niet. Hij kwam naar ons toe en ik nam het pakje aan in de veronderstelling dat het voor haar bedoeld was. Maar het is nu al vrijdag en ze heeft het pakje nog steeds niet opgehaald. Dus toch maar eens gekeken waar het vandaan kwam. Blijkt het een pakje te zijn dat aan ons geadresseerd was. Je snapt het al..... Open gemaakt en daar bleek mijn boek in te zitten.'

Maar toen konden we toch aan de slag. Natuurlijk wilde ik weten wat men van de cover en de titel vond. Hierover waren de meningen verdeeld. De een vond het boek er gezellig en zomers uitzien, de ander vond dat de foto iets thrillerachtigs uitstraalde. 

Nannie: 'Het boek lijkt een thriller doordat de omslag een foto is, door de donkere kleuren, het heeft iets dreigends… Maar de titel doet ook veel, toch wel echt een thriller-titel naar mijn idee.

Wim: 'De cover straalt een verwachting uit wat zeker aantrekt.'

Annemiek: Ik zou het boek zeker oppakken, de kleuren zijn mooi, en het straalt een warmte uit die ik wel aantrekkelijk vindt. Ik vind het ook een mooie zomerse afbeelding, en het past ook bij het verhaal doordat het graan bijna geoogst kan worden.'

Schrijfstijl

We hebben het over de schrijfstijl en ook hier kan een deel van de groep genieten en een ander deel juist niet. Voor veel deelnemers voelde het boek meer als een Young Adult en dat lag niet alleen aan de leeftijd van de hoofdpersoon, maar ook aan de eenvoudige schrijfstijl. Toch waren er ook zeker lezers die wel konden genieten van de woorden van Nele. 

Alex: 'Terwijl ik dit boek lees, voel ik me 16 jaar en draai ik even erg met mijn ogen.'

Wim: 'Toen ik begon te lezen, voelde het een beetje als een jeugdboek, en ook, dit zou ook het begin van een thriller kunnen zijn.'

'Op dat moment dacht ik: ‘zo had het hele boek moeten zijn, hier zit gevoel bij.’ Ik hoopte dat dit een ommekeer zou zijn, maar daarna viel het toch weer terug.'

Amarins: 'Ik heb genoten van de schrijfstijl, het las makkelijk vlot en was snel uit. Waar ik me wel aan ergerde was dat er helemaal geen hoofdstukken waren. Wel paragrafen, maar hierdoor dendert het verhaal maar door.' 

Els kwam daar met de opmerking dat de simplistische manier van schrijven misschien wel aan de vertaling ligt. 

Els: 'Oordelen over de schrijfstijl vind ik altijd moeilijk als het een vertaling betreft, je weet immers nooit hoe dicht dat het origineel benadert. Wel ergerde ik me vaak aan fouten in de tekst, een woord dat er tweemaal in stond, een zin die op twee manieren vertaald kon worden, en de andere vertaling plakte dan nog achteraan de zin,..'

Renate vond het jammer dat het boek in de eerste persoon enkelvoud geschreven is:

'Ik heb altijd moeite met boeken in de ik vorm. Ik moet mij daar dan altijd even overheen zetten. Behalve de hoofdpersoon krijgen we in het boek niet echt inzage in de karakters van de personages.'

Hugo wilde steeds verder lezen en herkende wel een beetje de stijl van de thrillerschrijfster:

'Ik wilde steeds doorlezen omdat er een bepaalde spanning werd opgebouwd. Zie trouwens ook de titel. Er waren steeds vragen die een antwoord moesten krijgen. Hoe verder men las, hoe meer nieuwe vragen erbij kwamen.'

Tijdsbeeld en omgeving

Bijzonder is dat verschillende deelnemers het verhaal eerder in de jaren zestig zouden plaatsen. Of dit komt doordat de schrijfster gewoon zo schrijft of dat het een bewuste keuze is om te laten zien hoe ouderwets het leven in zo'n afgelegen gemeenschap is, daar komen we niet helemaal uit. Al lijkt dat laatste volgens de meeste van ons de meest logische verklaring. Een gebied waarin mensen wonen die weinig in aanraking komen met de moderne wereld en waarin de bevolking streng religieus is, lijkt vaker een hang te hebben naar vroeger tijden. 

Viola: 'Door de schrijfstijl en door de tekst heb ik steeds het gevoel dat het verhaal zich in de jaren 60 afspeelt, maar het speelt zich af in 1994/1995. Ik denk dat dit versterkt wordt door het woordgebruik. Hiermee bedoel ik zinnen als: “Een eigenaardige schroom hield me tegen.”, “Een goede herder heb ik waarachtig niet nodig.”, “Ik kende hem van kindsbeen af”.'

Dan komen we bijna automatisch uit bij de omgeving waarin het verhaal zich afspeelt. Heeft de schrijfster, die uit Duitsland afkomstig is, Nebraska goed neergezet? Eigenlijk kon iedereen zich goed indenken hoe de omgeving eruit ziet en hoe het leven is in deze Amerikaanse staat. We zijn het er dus over eens dat Nele Neuhaus zich goed heeft ingeleefd/ ingelezen in de omgeving waar ze over schrijft. 

Hugo: 'Het is zeker niet haar homeland maar de schrijfster heeft haar huiswerk goed gemaakt. De Amerikaanse levensstijl komt goed tot zijn recht. Fairfield, Nebraska is niet te vergelijken met NY, LA enz.'

Conclusie

Zomer van de waarheid is een boek dat in ieder geval discussie en verschillende meningen oproept. Waar de één erg genoten heeft van het verhaal en graag verder leest, de ander het boek oké vond, maar niet verder wil lezen, voelde de ander een duidelijke aversie tegen het verhaal en zal zeker niet verder lezen. 

Zomer van de waarheid is een licht geschreven boek over zware thema's en zeker niet voor alle lezers geschikt. Wij beoordeelden het boek met een gemiddelde van 3 sterren.