Het boek:

De achterflap vertelt het volgende: ”Jasmijn Vink praat niet. Wel met haar hond. En met Elvis. Die zeggen namelijk niets terug en dat is fijn. Dan hoeft zij zich niet af te vragen wat er bedoeld wordt. Of na te denken over wat ze moet antwoorden. Hoe kan dat anderen wel weten hoe ze zich moeten gedragen? Dat mensen zich kunnen afsluiten voor de voortdurende stroom van prikkels, die er bij haar voor zorgt dat haar hoofd implodeert? Met vallen en opkrabbelen leert Jasmijn hoe ze zich in sociale situaties staande kan houden.”

Dat Zondagskind van Judith Visser een populair, graag gelezen en goed gewaardeerd boek is bleek niet alleen uit het feit dat Zondagskind door de lezers als winnaar van de eerste Hebban Literatuurclubprijs werd gekozen, maar ook uit het feit dat er een enorme belangstelling was voor de leesclub over dit boek. Uit de vele inschrijvingen werden uiteindelijk 15 lezers gekozen die heel nieuwsgierig waren naar de inhoud van dit boek. Er meldden zich zelfs nog 5 lezers (Laura F., Gigi Leestgraag, Guido Goedgezelschap, Jeanet en Sandra) die met een eigen exemplaar meelazen en discussieerden. Extra leuk was het feit dat de schrijfster Judith Visser vragen heeft beantwoord en dingen toegelicht. 

De discussie:

Zoals vaak gebeurt beginnen we de discussie over de cover en de titel van het boek. Het beeld van de gekooide vogeltjes vinden de meeste deelnemers wel passen bij het boek. Ellen Rodrigo had “ook graag één of meer kooitjes gezien waarvan het deurtje openstaat: past beter bij het gevoel van Jasmijn.” Over de kleuren van de vogeltjes was wel enige discussie. De titel daarentegen vonden de meeste weer wel passen. Jasmijn is op een zondag geboren en haar vader noemde haar vaak een zondagskind, al waren er ook lezers die vonden dat haar leven alles behalve dat van een zondagskind was.

Jasmijn Vink is de hoofdpersoon in Zondagskind, het was voor iedereen goed duidelijk dat zij een rond personage was, je kende haar goed. De vriendinnen van Jasmijn, Collete en Kirsten, leerden we in het boek wat minder goed kennen. Silvia zei hierover: “De lezer leert hen alleen kennen zoals Jasmijn hen kent. Hun ontwikkeling krijgen we daardoor slechts voor een deel mee. En dan ook alleen nog de delen die Jasmijn ziet.”

Over de schrijfstijl werd verschillend gedacht. Een aantal konden zich goed vinden in zoals Joran het verwoordde: “Heel vlot en geen al te moeilijk taalgebruik waarmee ze de gedachten van Jasmijn op een gedetailleerde manier weet te beschrijven. Daardoor vond ik het boek ook lezen als een trein.” Ook Laura F. vond de schrijfstijl prettig. “Het verhaal leest vlot door de korte, anekdotische hoofdstukken. Deze schrijfstijl past naar mijn mening goed bij het verhaal en de belevingswereld van het hoofdpersonage, Jasmijn.” Anderen waaronder Sandra vonden de schrijfstijl niet prettig. “Korte hoofdstukken, korte zinnen, een staccato stijl. Het leest meer als een verslag dan als een roman.” Voor Margo de Vries is schrijfstijl één van de belangrijkste criteria voor het beoordelen van het literaire gehalte van een roman. “In onze roman vind ik de manier van formuleren qua niveau erg wisselend.” Hiermee kwamen we aan bij misschien wel de grootste discussie die we over het boek hebben gevoerd, namelijk is het een roman (zoals op de cover staat) of is het een autobiografie. Er ontstond een levendige discussie. Guido Goedgezelschap vroeg zich af waar de grens tussen beiden ligt, hij koos uiteindelijk voor een autobiografische roman. Anita gaf aan: “Ik blijf bij een autobiografie. Alleen Judith weet wat feit of fictie is maar ik denk niet dat ze dingen verzonnen heeft.” Uiteindelijk gaf Judith Visser zelf uitsluitsel: ”Het is een roman, geen autobiografie. Zelf zou ik het een autobiografische roman noemen. Een beetje van beiden dus. Herinneringen uit mij jeugd, bewerkt tot een roman. Zoiets.”

Veel deelnemers hadden op één of andere manier affiniteit met het thema autisme. Mariska van Westen was geraakt door het boek. Een familielid van haar heeft ook een vorm van autisme: “ik heb me het hele boek door afgevraagd of hij hetzelfde ervaart als Jasmijn.” Joke D heeft als leerkracht al heel wat kinderen met ASS zien passeren en zij gaf ook aan dat geen enkel kind daarvan hetzelfde is. “Toch is het verhelderend eens in het hoofd van Jasmijn te kunnen kijken.” Voor niet iedereen zorgde het boek voor een beter begrip van autisme. Masc: “Het boek heeft een honderdtal bladen mijn aandacht kunnen vasthouden, maar nadien verveelde het me omdat het eigenlijk een grote herhaling was. Ik heb dan ook zeker niet het gevoel dat ik door dit boek autisme beter kan begrijpen.”

Naast autisme kwamen er ook nog andere thema's aanbod. KarlijnM noemde onder andere het opgroeien, de twijfels en strubbelingen van een jonge puber. ”En, voor mij de belangrijke: acceptatie. Door haar gezin, door Kristin, door Senta en Romy. “Zo ben jij gewoon.””

Na het lezen van het boek:

Gigi had bij dit boek dubbele verwachtingen, waarbij de verwachting een boek te vinden dat ze aan personen kan adviseren grotendeels is uitgekomen. “Het boek won zelfs deze prijs (Hebban literatuurprijs 2018) waarop ik het ging lezen met de verwachting dat ik een bijzonder mooi boek ging lezen dat literaire kwaliteiten had. Die verwachting heeft dit boek niet waar gemaakt.” Voor Enita Bouwhuis voldeed het boek wel volledig aan haar verwachtingen: “Het gaf een goed beeld hoe het is om op te groeien in een wereld als je anders bent. Judith heeft dit mooi verwoord.”

Eindoordeel:

Mandy: “Ik denk dat dit boek voor veel mensen een vorm van herkenning oproept. En dat dit zeker wel bij kan dragen aan het beter begrijpen van jezelf of zorgt voor begrip voor iemand in je omgeving die autisme heeft.”

Annemiek de Jong: “Om te begrijpen heb je de ervaringsverhalen van auteurs zoals Visser nodig. Want allen met die inzichten kun je er enigszins een beeld van vormen. Het boek van Visser is hier dan ook uitermate geschikt voor.

Annick: “Het lezen van dit boek heeft me doen beseffen dat je onmogelijk aan de buitenkant kan zien hoe die persoon zich aan de binnenkant voelt. En dat er heel wat mogelijke oorzaken zijn voor een bepaald gedrag, oorzaken die buiten de persoon om liggen.”

Jeanet: “Een mustread voor iedereen die met kinderen omgaat.”

In totaal zijn er door 18 deelnemers recensies geplaatst en sterren geven.

Er werden 5 keer 5 sterren gegeven, 7 keer 4 sterren, 5 keer 3 sterren en 1 keer 2 sterren. Dit brengt het de waardering van dit boek op een afgerond gemiddelde van 4 sterren.