De auteur

Hans Fallada is een Duitser en is het pseudoniem van Rudolf Ditzen, geboren 21 juli 1893 en overleden in Berlijn, 5 februari 1947. Hij is vooral bekend geworden met zijn boek Wat nu, kleine man?. Daarna zijn er na zijn overlijden nog andere boeken verschenen, waaronder Alleen in Berlijn. 

Ik ken de auteur van het boek Alleen in Berlijn dat echt wel een mooie bescrhijving is van hoe de gewone Duitser het niet altijd eens was met het bewind en op zijn manier in actie kwam tegen het regime. 

Het boek

Het boek bestaat uit 2 korte verhalen die beide in het teken van zijn verslaving staan. 

Zakelijk bericht over het geluk een morfinist te zijn

Hans Fallada beschrijft erg goed hoe het is om verslaafd te zijn aan morfine. Het is duidelijk geschreven van binnenuit, van de verslaafde zelf, dus niet vanuit iemand die het heeft horen zeggen of die iemand kent die verslaafd is. Nee, dit kan alleen geschreven zijn door een verslaafde. De liefde voor het spul is meteen de haat voor het spul. De angst om zonder te vallen geeft bijna dezelfde verschijnselen als een cold-turkey zelf. Je leest hoe de auteur probeert blanco voorschriften te stelen van een arts, als dat niet lukt doet hij alsof hij meewerkt, maar nadien gaat hij er toch weer vandoor. Hij neemt de morfine van zijn dealer, verspilt er een deel van en lengt het dan terug aan met water. De leugens, het bedrog, allemaal uit wanhoop. 

Drie jaar geen mens

Sanatoriums, gekkenhuizen en leven in vrijheid, gevangen in mijn verslaving losten elkaar af.

Hans Fallada heeft op basis van zijn gevangenisdagboek dit verhaal geschreven. Hij is verslaafd aan alcohol en verduisterd geld. Bedoeling is juist dat hij opgepakt wordt want in de gevangenis moet hij wel afkicken. Hij beschrijft het leven van een verdachte, hij is op dat moment nog niet veroordeeld. Hoe hij eigenlijk al snel geen zin meer heeft in alcohol, maar plots weer wel in tabak. Hij ruilt de ene verslaving in voor de andere. 

Commentaar

De onmacht van de verslaving spreekt uit de korte verhalen. De aantrekkingskracht en de afstoting, het spreken over de verslaving als over een geliefde, die je verlaat wanneer je geen spul meer hebt. Zodra er weer gespoten, gesnoven, gedronken, geslikt kan worden is de geliefde weer terug, maar moet er alweer aan een volgend shot gedacht worden. 

Ik heb zelf de nodige verslavingservaring en in het begin werd mij gezegd dat iedere verslaving eindigt bij een van de 3 G's: 

• Gevangenis
• Gesticht
• Graf

Waarbij ik brutaal een 4de G aanbracht: de Goot. Het antwoord was dat ik vanuit de goot nog altijd naar een van de andere 3 kon. 

Verslaafd zijn is een fulltime job, je moet constant bezig zijn een volgende dosis te voorzien, dag en nacht. 

Hans Fallada heeft het erg goed weergegeven, duidelijk geschreven vanuit de verslaafde zelf. 

Ik heb dit boek mogen lezen van Hebban als klus voor boekbloggers, waarvoor mijn dank. Het was helemaal geen klus maar een genoegen.