Voor de Blogtour van de Cockleberry Bay-serie mag ik de hele serie lezen. Over Het winkeltje in Cockleberry Bay en Ik zie je in Cockleberry Bay heb ik al geschreven. Nu is het tijd om een kijkje te gaan nemen in dit kustplaatsje in Engeland, want wat is er fijner dan in een tijd waarin reizen erg wordt afgeraden in je hoofd af te reizen naar een heerlijke plek waar je het hele jaar door een heerlijke vakantie kunt beleven. Een Stay(at home)cation dus. 

Rosa, mijn vriendin met een klein dierenwinkeltje in Cockleberry Bay, heeft me uitgenodigd om een nachtje naar haar gezellige dorp te komen. Ik hou niet zo van vliegen, dus ik besluit met de boot vanaf Calais te vertrekken. Omdat het om een korte vakantie gaat wil ik de hovercraft nemen. Deze supersnelle boot brengt je in 45 minuten naar Engeland. Dan kom je dus eerder aan dan dat je vertrokken bent omdat Engeland een andere tijdzone heeft. Dat vind ik zo'n grappig idee.

Helaas blijkt bij aankomst in Calais dat ik 15 jaar te laat ben. De laatste Hovercraft voer in 2005 tussen Calais en Dover. Dan maar een gewone veerboot.  Vanaf Dover neem ik de trein naar Londen en vanaf daar naar Cockleberry Bay. Het landschap verandert snel. Na de drukke en hoge bebouwing van Londen wordt het gebied al snel landelijker en al gauw kom je nog maar zelden een dorpje tegen. Na, wat door de mooie uitzichten een korte tijd lijkt stopt de trein op een klein stationnetje en moet ik op zoek naar vervoer. Gelukkig heb ik het telefoonnummer van de lokale taxichauffeur via Rosa gekregen en hij beloofd om me zo snel mogelijk te komen halen. Ik koop een  koffie en een broodje bij het koffiestalletje op het perron. De nieuwe eigenaar is niet roodharig zoals Seb,de vorige eigenaar, maar heeft donker haar en doet me denken aan romantische nachten in een warm land. 'Kom op dame, laat je niet zo afleiden.'

Toen ik voor het eerst hoorde over Cockleberry dacht ik nog dat de Ship inn van Sheila een leuke plek zou zijn om te overnachten. Een beetje ouwbollig, dat past toch heerlijk bij zo'n klein dorpje aan de Engelse kust? Maar toen ik wat meer over het plaatsje leerde besloot ik toch maar om mijn overnachtingen te boeken bij de Lobster Pot. 

Ik check in en maak kennis met Jacob. Hij is erg vriendelijk en de kamer ziet er piekfijn uit. Het zonnetje schijnt en buiten lokt. Ik besluit naar de kust te lopen om even met mijn blote voeten in het water te kunnen staan. Heerlijk om na deze lange reis de golven over mijn voeten te voelen rollen en de zon op mijn huid te laten branden. Bovenop een klif zie ik een schattig wit kerkje staan. Daar wil ik ook naartoe om van het uitzicht te genieten en misschien een kaarsje op te steken voor alle slachtoffers van de huidige pandemie. De zon schijnt en het duurt niet lang of ik ben doorweekt. De klim is behoorlijk stijl en ik moet echt uitkijken dat ik niet op losliggende stenen stap. Voor je het weet lig je beneden. Gelukkig wordt mijn harde werken beloond met een prachtig uitzicht over het dorpje, het strand en de baai. In het kerkje wordt mijn aandacht direct getrokken door de prachtig gekleurde glas-in-loodramen en vooral door de partonen die de zon hierdoor op de stenen vloer maakt. Het is er stil en nadat ik een kaarsje heb aangestoken neem ik even de tijd om te genieten van de rust en het mooie lichtspel.

Op de terugweg vanaf het strand kan ik het niet laten om even binnen te kijken bij de Ship Inn. Het is duidelijk net verbouwd. Op de foto's die ik zag toen ik wilde boeken zag het er allemaal nog erg ouderwets uit, maar dat is nu duidelijk anders. Omdat ik inmiddels wel weer trek heb gekregen besluit ik op zoek te gaan naar Coffee, Tea or Sea. Daar hebben ze heerlijke koffie, maar ook verschillende soorten thee en natuurlijk kun je er ook een echte Engelse high tea bestellen. In het echt is het er nog gezelliger. je kijkt uit op het strand, alle tafeltjes en stoelen zijn verschillend en de high tea wordt geserveerd op van dat echte omaservies met bloemen en een gouden randje. De gratis wifi komt ook goed van pas, want dan kan ik direct al een paar foto's op Facebook zetten die ik net gemaakt heb. Tijdens het drinken en eten lees ik de laatste bladzijden van Ik zie je in Cockleberry Bay uit. Ik besluit het boek in dit schattige zaakje achter te laten, zodat een volgende lezer kan genieten van de verhalen over Rosa. 

Op mijn tocht door het dorpje kom ik langs een cottage met een schattig, wat verwilderd tuintje eromheen. Er hangen kristallen in de tuin en voor het raam en bij de deur hangt een emaillen bordje waarop in het blauw Seaspray cottage met een zeepaardje staat. Dit moet het huis van Mary zijn. Durf ik zomaar aan te bellen om te kijken of ze thuis is en tijd heeft om mijn toekomst te voorspellen? Durf ik het überhaupt aan om mijn toekomst te laten voorspellen? Misschien bewaar ik dit bezoekje toch maar voor een andere keer in Cockleberry Bay. 

Jacob vertelt me tijdens het eten, natuurlijk bestel ik kreeft, dat vanavond de broer van zijn partner (de kok van de Lobster Pot) komt optreden. Hij is zanger en zorgt altijd voor een gezellige avond in Italiaanse sferen. Nog meer vakantievibes sla ik niet af, dus vanavond hoef ik de deur niet meer uit. Langzaamaan wordt het steeds drukker en moeten er zelfs mensen staan. Het podium wordt opgebouwd en de sfeer is gezellig. Iedereen heeft duidelijk zin in een avondje Italië. Als Angelo dan eindelijk binnenkomt staat mijn hart stil. Het is de mooie donkere jongen van het koffietentje. Even zweven mijn gedachten weg en zie ik mezelf en Angelo hand in hand over het strand lopen. Kijkend naar de golven die oplichten in het donker. "Lisa" hoor ik dan achter me en twee handen worden over mijn ogen gelegd. Ik weet meteeen wie het is. Na al die telefoontjes herken ik haar stem uit duizenden: Rosa. 

Ben je benieuwd naar de andere Staycations? Klik dan https://www.zomerenkeuning.nl/cockleberry-bay/cockleberry-bay-staycation/