De Zweedse auteur Torgny Lindgren (16 juni 1938 –16 maart 2017) heeft ongetwijfeld zijn stempel gedrukt op de Zweedse literaire wereld. Hij debuteerde in 1965 met een dichtbundel, maar het was zijn debuutroman De weg van de slang (Ormens väg på hälleberget) die hem echt op de kaart zette. Het boek werd in verschillende landen vertaald en werd bovendien verfilmd. Na deze vliegende start won hij ook met zijn overige werk verschillende prijzen. Als literaire duizendpoot schreef hij poëzie, romans, verhalenbundels toneelstukken en non-fictie. Torgny Lindgren was lid van Zweedse Academie, het instituut dat onder meer de laureaat van de Nobelprijs voor de Literatuur aanduidt.

Klingsor (Het groene glas) verscheen in 2015 en speelt zich af in Lindgrens geboortestreek, Västerbotten. De jonge Klingsor treft op een dag een groen glas aan op een boomstronk in het bos. Het glas is oud, imperfect, ziet er vanuit elke hoek anders uit. Vanaf dat moment begint zijn leven als kunstenaar: hij is bezeten van de idee de perfecte afbeelding van het glas te maken. Klingsor stelt zijn hele leven in dienst van de hoogst mogelijke kunstvorm: het stilleven. Hij ontwikkelt zich niet verder, maar is dat niet juist wat hem bijzonder maakt? (bron: Hebban)

Uit de korte inhoud is weinig op te maken over de verhaalontwikkeling. Misschien is dat een van de redenen waarom slechts vijf mensen zich opgaven om dit boek van de maand te lezen. De lezers zijn: Femke Uitterhaegen, Nathalie Brouwers, Greet Braem, Jan Koster  en ik (Sigried Lievens). De reacties zijn erg wisselend, gaande van 4 sterren(Jan en Nathalie), over 3,5 sterren (Femke) en 3 (ik) tot 2 sterren (Greet).

We zijn het er allemaal over eens dat de schrijfstijl iets bijzonders is en dat de thematiek best boeiend is. Het grote verschil in waardering lijkt vooral te liggen in de mate waarin je al dan niet houdt van een verhaal met een echte plotontwikkeling. Die is hier namelijk nagenoeg niet aanwezig. Ook het bijzonder trage ritme lag niet iedereen.

Jan: Lindgren heeft met Het groene glas weer een proeve gegeven van zijn vakmanschap. Een ogenschijnlijk oppervlakkige vertelling over een omhooggevallen kunstenaar die onder die oppervlakte heel veel stof tot nadenken te bieden heeft. Het is bijzonder spijtig dat deze schrijver zo weinig wordt gelezen in het Nederlandse taalgebied. Elk boek van hem is een klein feestje en ik hoop eigenlijk dat er een uitgever opstaat die n.a.v. zijn overlijden onlangs de rest van zijn werk gaat vertalen en uitbrengen. De volledige recensie van Jan vind je hier.

Femke: In het begin raakte ik wel geboeid door het verhaal, maar vond het uiteindelijk wat oppervlakkig en weinig overtuigend. Het thema van het kunstenaarschap sprak me wel aan. Torgny Lindgren heeft ook een aangename vertelstijl met de nodige humor. Maar naarmate het verhaal vorderde, verloor het een beetje mijn interesse . Het is moeilijk uit te leggen hoe dit komt, maar het overtuigde mij niet helemaal. Het voordeel is: het zijn maar 186 pagina’s, dus wie benieuwd is naar dit boek, proberen maar!

Nathalie: Je moet wat moeite doen om te doorgronden wat er juist achter deze novelle zit en wat herkauwen om te weten wat je net las dus. De beeldige en poëtische schrijfstijl van Torgny Lindgren vraagt echter om meer te lezen van hem. ‘Het licht’ en Norrlandse Aquavit’ zijn enkele titels van hem die me nog wel aanspreken voor mijn NTL-lijst! De volledige recensie van Nathalie vind je hier.

Sigried: De schrijfstijl van Torgny Lindgren is bedachtzaam. De zinnen kabbelen traag door. Voor mij was het tempo echter te rustig, vooral in combinatie met het ontbreken van een echte verhaallijn. Ik vond het moeilijk om mijn aandacht bij het verhaal te houden en verloor al snel mijn interesse in de verdere afloop ervan. Dit lijkt me vooral een boek voor mensen die houden van slow reading, voor lezers die graag stilstaan bij niet-alledaagse vraagstukken. De volledige recensie vind je hier.

Greet: Moeilijk boek om te beoordelen, het was echt helemaal niets voor mij (en eigenlijk wist ik dat op voorhand, ik heb het enkel gelezen omdat het ons boek van de maand was). Het verhaal kon mij op geen enkele moment boeien, al is de tweede helft iets beter dan de eerste, ik had geen enkele voeling met de personages. Zeggen dat 'Het groene glas' een slecht boek is, zou te ver gaan. Het is immers goed geschreven, al kon ik de droge humor waar Torgny Lindgren om bekendstaat niet echt ontdekken.