Voordat Natalie en ik een leuke onverwachte boekenruil deden, was mijn oog al gevallen op het bestaan van De macht (The power) van Naomi Alderman, een boek geschreven in 2016. Dat was niet moeilijk: het werd een wereldwijd bejubelde feministische roman, waarmee Alderman de Baileys Women's Prize for Fiction in 2017 won, werd in datzelfde jaar door Barack Obama genoemd als één van zijn favoriete boeken en de filmrechten van deze wereldwijde bestseller werden eveneens verkocht. Het boek werd opgedragen aan auteur en voorbeeld van Alderman, Margaret Atwood.

Tekst: Wendy en Nathalie
Banner: Natalie

Terwijl ik er aan had gedacht om een wat langere roman en een flepper naar Natalie op te sturen, stuurde zij mij twee lange romans in ruil: één van Marion Bloem, Ver van familie en dus dit boek, de Nederlandstalige editie. Aangezien ik het Engelse e-book in de aanslag had, rekruteerde ik een Hebban-maatje die mijn Nederlandse editie kreeg in ruil voor een gezamenlijke buddyread uiteraard. Lees hieronder wat Wendy en ik van het boek vonden.

Samenvatting

In De Macht wordt er uitgezocht wat er zou gebeuren (een ‘What If’-roman) in een maatschappij die zeer gelijkt op de onze, als vrouwen meer dominantie zouden hebben dan mannen. Plots zijn er een aantal opgroeiende meisjes in verschillende continenten die voelen dat zij met een vingerknip elektrische schokken kunnen opwekken en zo de mannen rondom hen kunnen pijnigen in verschillende graden en zelfs doden. Daarmee verandert de machtsbalans tussen de geslachten voorgoed. Deze vaardigheden worden al gauw gedeeld via sociale media, de autoriteiten en de mannelijke bastions worden doorheen geschud en revoltes breken uit in gemeenschappen die door mannelijk geweld geplaagd werden: India en Saoedi-Arabië worden onder andere genoemd, maar een van de belangrijkste plaatsen in het boek is Moldavië waar voormalige seksslavinnen zich tegen hun handelaren en pooiers keren en er een volledig nieuwe machtsstructuur ontstaat. Alderman gaat niet uit de weg wat de omkering van die macht teweeg brengt: ook vrouwen die aan de macht komen (niet allemaal natuurlijk), misbruiken hun nieuwe dominantie ten zeerste.

Vier personages worden van dichtbij gevolgd: Allie, een misbruikt Amerikaans weesmeisje, is zo ongeveer de slimste en krijgt onder haar nieuwe naam ‘Mother Eve’ miljoenen volgelingen, die haar bijbels aanbidden voor wat zij allemaal kan veroorzaken dankzij deze nieuwe macht. Margot, burgemeester van een grote Amerikaanse metropool, staat dichtbij haar tienerdochter Jocelyn die in de problemen komt door alles wat ‘de macht’ met haar doet en door haar krijgt Margot dezelfde vaardigheid doorgespeeld wat ze in haar positie overigens zoveel mogelijk tracht te maskeren, en waardoor zij meer inzicht verwerft in wat hier bij komt kijken voor de ‘getroffen’ meisjes. Door haar macht en kennis kan ze hoger geraken dan ze ooit heeft gewild. Dan is er Tunde, een Nigeriaanse jongeman uit de gegoede klasse, die in zijn omgeving hetzelfde begint op te merken en begint te reizen over heel de wereld om als journalist over van alles verslag te doen wat er uit deze aardverschuiving tot stand komt. Tenslotte maar zeker niet de minste is er de slinkse en uiterst koele Roxy, een Brits meisje dat ook verwaarloosd werd in haar jeugd en is opgegroeid met een moeder die vermoord werd en een criminele vader en haar eveneens crimineel geworden broers. Zij zal dankzij “de macht” die ze ook ten volle weet te benutten, het drugsnetwerk weten over te nemen van haar vader en broers. Ook de link naar het geloof wordt duidelijk gelegd, maar in de brede zin: ‘Mother Eve’ roept de joden op om voor Mariam te bidden in plaats van voor Mozes, de Christenen voor Maria in plaats van voor God/de Zoon,  de moslims zouden Fatimah moeten vereren boven Mohamed, en de boeddhisten Tara verheerlijken, de moeder van de Redding.  

Nathalie: Verfrissend en origineel als je niet gewend bent aan het science fiction of ‘what if’- genre

Alderman laat haar roman schrijven door een mannelijk anagram van zichzelf. De omkering van alles wat ik ken, vind ik verfrissend, ook omdat ik nog niet veel dergelijke boeken gelezen heb in feite. Hier speelt dus ook wel wat onervarenheid van mij als lezer mee. Haar gedachten en ideeën werkt ze toch goed uit, vind ik. Ik vind niet echt losse draadjes aan het einde terug. Het verhaal is enorm meeslepend en is opgebouwd als een thriller. De roman is ook nog eens een verhaal in een verhaal: het verhaal is eigenlijk opgeschreven door haar mannelijke vriend-schrijver, Neil, als een historische roman met als achtergrond een nieuwe matriarchale maatschappij waarin vrouwen de dominante positie hebben verworven, 5000 jaar nadat het ‘cataclysme’, een keerpunt op wereldschaal, heeft plaats gevonden. Het verhaal van die schrijver telt in feite af naar dat cataclysme gedurende een tijdspanne van 10 jaar.

De structuur van het boek zit dus erg goed, haar gedachten en hoe zij die neer schrijft over machtsverhoudingen, de metafysica en de ‘wat als’-situaties (de verschillende mogelijkheden doorheen het verhaal) ook. De schrijfstijl en het woordgebruik evolueren mee met de personages. Dat zie je zeker sterk in de originele versie die ik las, vooral het volkse Britse Engels van Roxy waarin nogal wordt gevloekt verschilt nogal van het gestudeerde Nigeriaanse Engels van Tunde en het Engels van ‘Mother Eve’ of Allie. Dit is zeker heel goed gedaan!

De macht wordt als het ware gedeeld door vrouwen die er een religieuze betekenis aan geven zowel als vrouwen die vinden dat het hun beurt is om wraak te nemen, al dan niet recht te doen gelden of er zoveel mogelijk voor hun eigen profijt uit te halen. Natuurlijk herhaalt de geschiedenis zich in omgekeerde zin om ons een duidelijke les te leren. De les die er uit wordt gehaald is des mensen: macht wordt altijd misbruikt als het in de verkeerde handen terechtkomt.

Het verhaal bleef voldoende in mijn hoofd zitten nadat ik het had dicht gelezen om het 4 sterren te geven. Het wauw-effect bleef net uit.

Wat vond Wendy ervan?

Mij spraken de titel en de korte inhoud van het boek zeker aan, mijn verwachting was vooral een ‘wat als-‘ boek…. wat als vrouwen heersten? Het boek wordt aangeduid (op de achterflap) als een kruising tussen The Hunger games en The Handmaid’s Tale en dat maakte me wel nieuwsgierig. Want welk resultaat zouden we daarvan te zien krijgen?  Ik ben geen fan van De Hongerspelen maar het boek Het verhaal van de dienstmaagd heb ik wel gelezen en dat verhaal had me wel in de ban en dat boek liet me toch even stil achter.  Ik was nieuwsgierig of De macht bij mij ook dit effect zou hebben. De vergelijking tussen de twee verhalen “het verhaal van de dienstmaagd” en “de macht” is zeker het onderwerp sekte en religie. Als het personage Allie zich uitroept tot moeder Eva en de eerste volgelingen achter zich krijgt, voel je onmiddellijk dat het boek richting sekte en religie gaat.

Het boek leest zeer vlot, er was geen moment dat het verhaal voor mij als een pudding ineen zakte. Het aftellen van 10 jaar tijdens het boek maakte dat ik echt wou verder lezen en zeker omdat je telkens weer een ander beeld kreeg van de personages, waar trouwens door de kracht en de macht die ze verwerven een echte evolutie in zat. Het taalgebruik van alle personages in de Nederlandse versie geraakt wat op de achtergrond, je merkt alleen door het gevloek van het personage Roxy, dat het Britse meisje uit de achterbuurt komt.

Wat gebeurt er als je als vrouw een soort macht krijgt? Daar heeft de auteur echt wel een beeld van gegeven, hoe evolueer je als mens, wat doe je ermee en wat met al die onderdrukte vrouwen over heel de wereld, wat is de reactie van mannen als ze voelen dat hun positie in de maatschappij, werkvlak wordt bedreigd, dit heeft de auteur echt goed uitgewerkt, deze machtsverhoudingen tussen man en vrouw, die spijtig genoeg soms wel aanleunen tegen de realiteit.

Ik vind het trouwens een zeer filmisch geschreven boek, zonder te veel beschrijvingen. Wat ik wel wil meegeven is dat sommige stukken in het verhaal zeer wreed waren, maar voor mij klopte het plaatje en hadden deze stukken in het verhaal een hoog thrillergehalte. Al betwijfel ik of lezers die niet van bloederige toestanden houden dit boek verder zouden willen lezen.

De tekeningen tussendoor waren voor mij overbodig en geven mij als lezer geen meerwaarde. De eerste briefwisseling tussen Naomi Alderman en Neil Adam Armon (een goed anagram trouwens) trokken mij dan weer meer mee in het verhaal die ik trouwens na het lezen van het boek terug ben gaan lezen. De briefwisseling op het einde maakte dat het einde meer te begrijpen viel. Ik vraag me nu wel af hoe mannelijke lezers op dit verhaal zouden reageren? Een vraag die me eigenlijk wel bezighoudt.

Ik geef dit boek 4 sterren, ik vind het een uniek thema, een thema waar je toch eens moet over nadenken als je het boek toeslaat…wat als…..en wat met macht?

Tip! In april is het Lees eens wat anders-maand op Hebban. Voor mij (Nathalie) komt dit boek hiervoor in aanmerking. Misschien voor jou ook wel? Als dit niet het geval is, kan je dit boek ook nog altijd aankruisen voor de XXL Challenge Checklist als een boek met een rode cover!