Felicita Vos is dochter van een Nederlandse moeder en een Roma-vader. Over de Roma-cultuur schreef ze een non-fictieboek en in 2014 debuteerde ze met een roman. Ravage is haar derde roman. In het artikel van vandaag kun je lezen wat Sigried en Helena van dit boek vonden. Morgen verschijnt er op de Spot van de Literatuurclub een interview met Felicita Vos over haar nieuwste boek.

Korte inhoud

Hoofdpersonage in Ravage is Charlotte Zwanenburg. Ze is professioneel klassiek zangeres en woont samen met Vincent. Ze heeft twee zussen, waarvan er een, Catherine, op Aruba woont; de jaarlijkse familiereünie vindt daar plaats. Charlotte en Vincent besluiten om Ramirez, de hond van Cat(herine), te adopteren. Cat is namelijk zwanger en Vincent heeft echt een klik met het dier. Wanneer Ramirez echter na een lange reis eindelijk in het huis van Charlotte en Vincent is aangekomen gaat hij er direct vandoor. De hele familie gaat helpen zoeken, want Ramirez laat zich niet zo gemakkelijk vangen. De zoektocht naar de hond brengt het slechtste in iedereen naar boven. Geleidelijk aan wordt steeds duidelijker hoe iedereen over elkaar denkt, niemand neemt op een gegeven moment meer een blad voor de mond en de spanningen lopen steeds hoger op.

Helena: Ravage vond ik een verrassend  boek om te lezen. Aanvankelijk was ik getriggerd door de informatie op de achterflap, over hoofdpersonage Charlotte die de hond van haar zwangere zus in huis neemt. De hond ontsnapt en de hele familie gaat helpen zoeken. Het lijkt een bijna slapstickachtige situatie, ware het niet dat je er al snel achter komt hoe de verhoudingen liggen tussen Charlotte, haar echtgenoot Vincent, haar ouders en haar zussen. Op een gegeven moment vond ik de zoektocht wel wat lang gaan duren, maar het einde van het boek vond ik heel krachtig. Wat was jouw eerste indruk van het boek?

Sigried: Ik was geïntrigeerd door de korte inhoud, en wist niet goed wat ik moest verwachten. Het was ook het eerste boek van Felicita Vos dat ik las. De opening vond ik meteen erg sterk omdat Charlotte echt als een dramatische diva wordt afgeschilderd: "Het landschap van mijn ziel is volledig veranderd en de geografische ordening van mijn oude bestaan is onbruikbaar geworden." Hierdoor vermoedde ik dat het verhaal nogal grotesk zou zijn, wat ook wel waar bleek, maar dan op een positieve manier. De overdreven reacties zorgen ervoor dat het boek niet te zwaar wordt en eerder tragikomisch is. Net als jij vond ik trouwens dat de zoektocht iets te lang duurde, en daardoor minder geloofwaardig werd, maar ik heb toch enorm genoten van het verhaal. Het openingsstukje eindigt met de woorden: "Ik weet nu dat in dit leven niets zeker is, behalve het hier en nu, en zelfs dat kan bedrieglijk zijn." Het wantrouwen en de onzekerheid van Charlotte zorgt er ook voor dat dit een spannend boek is. Wat vond jij de sterke punten van dit boek? 

Helena: Er waren twee punten die ik sterk vond aan dit boek. Ten eerste beschrijving van de relatie tussen de verschillende personen. De verhoudingen komen steeds meer op scherp te staan en escaleren ook een aantal keer enorm. Ik vond die scenes heel meeslepend beschreven en voelde af en toe ook bijna een gevoel van plaatsvervangende schaamte of op zijn minst een lichte gêne omdat je als lezer bijna voyeuristisch getuige bent van gesprekken waar je normaal gesproken niet zomaar bij aanwezig bent. Ten tweede vond ik de vraag in hoeverre je de mensen om je heen echt kent erg interessant; in het boek zitten zoveel voorbeelden van vooroordelen jegens elkaar en blijken mensen in een noodsituatie toch plotseling heel anders te reageren dan verwacht. Ik vond het wel sterk dat het hoofdpersonage Charlotte ook een aantal zwakheden in haar karakter bleek te hebben, waardoor ze wel geloofwaardig bleef voor mij. Wat vond jij van de personages in Ravage?

Sigried: Op zich vond ik de personages goed opgebouwd. De meeste van hen zijn genuanceerd beschreven. De spanning tussen de personages zorgde ervoor dat ik er van alles bij ging fantaseren, wat best wel prettig was. Bij het gekibbel op de familiereünie voelde ik echt plaatsvervangende schaamte. De buurvrouw met de vreemde spreuken op haar light box vond ik een grappige vondst. Toch moet ik ook toegeven dat ik hun interacties niet altijd geloofwaardig vond. Hoe geloofwaardig is het dat een hele familie – en een aantal onbekenden – wekenlang dag en nacht in de weer zijn om een hond terug te vinden? De manier waarop de dialogen geschreven zijn, zorgde er echter voor dat ik die ongeloofwaardigheid nooit echt als storend heb ervaren. Hoe zou jij de schrijfstijl van Felicita Vos omschrijven? 

Helena: Ja, dat heb ik me ook wel afgevraagd in hoeverre ik zelf bereid zou zijn om alles uit mijn handen te laten vallen om iemand dagen achtereen te helpen met het zoeken naar een verdwenen hond, maar hoe onwaarschijnlijk dat in het gewone leven ook zou zijn, in het boek is het een gegeven dat je als lezer toch accepteert op de een of andere manier. De schrijfstijl van Felicita Vos vind ik prettig leesbaar, met mooie beeldspraak hier en daar. Een voorbeeld:

 “Ik verzweeg de verwijten die we elkaar hadden gemaakt, dat hij Cat niet had willen inlichten, wat Babs over hem had gezegd en het feit dat ons leven nu al een tijdje als eb en vloed in en uit elkaar bewoog.”

De dialogen hebben genoeg draagvlak van zichzelf om niet verder toegelicht te hoeven worden. Daarom vond ik het soms wel jammer dat er bij een tirade van bijvoorbeeld die vreemde buurvrouw expliciet bij stond dat zij aan het ‘ratelen’ was; dat was ook zonder toevoeging van dat werkwoord al wel duidelijk wat mij betreft. Een vraag voor jou over de opbouw van het boek: in hoeverre vond jij het prettig dat het boek begint met een scene die zich vier maanden na de zoektocht naar hond Ramirez afspeelt?

Sigried: Ik hou wel van dat soort prologen, omdat het meteen een zekere spanning opbouwt. Achteraf gezien vind ik het zelfs een erg grappig stukje: "Ik ben bedolven onder catastrofes en emotionele beproevingen, zeg maar rustig aardbevingen met een kracht van 12 op de Schaal van Richter'. Het melodramatische en het groteske zijn hier al aanwezig. De laatste zin van de proloog vond ik sterk omdat het aantoont dat alles wat je te lezen krijgt een valstrik kan zijn. Dat maakte me erg nieuwsgierig. Wat is jouw eindoordeel? 

Helena: Ravage heeft een heleboel interessante aspecten. De opbouw van het boek springt direct in het oog, de opbouw van de spanning zorgt ervoor dat je graag verder leest. Alhoewel ik het boek op een gegeven moment wel bij vlagen wat langdradig vond worden, maakte het slot mijn geduld meer dan goed, want dat vond ik erg sterk, evenals de beschrijving van de onderlinge relaties tussen de personages. Ik gaf vier sterren.

Sigried: Ik ga helemaal met jou akkoord en geef het boek ook vier sterren. Ravage is een prettig boek om te lezen.  Felicita Vos combineert elementen uit detectives, feelgood en literaire romans. Dat Ravage hierdoor niet zomaar in een afgetekend literair vakje geplaatst kan worden maakt de roman extra interessant.