Poëzie, luisterverhalen, memoires, vertalingen en boeken van gevestigde waarden; niets ontsnapt aan onze aandacht. Deze maand geven we jullie een wel zeer divers overzicht van literaire aanraders, voor elk wat wils! Bovendien hebben we opnieuw een 'vriend van de literatuurclub' ingeschakeld. Vorige keer werd Roosje al ingeschakeld om een favoriet boek van haar naar voren te schuiven. Evelien neemt van haar in dit artikel het stokje over. 

Evelien: Tijdens de Paasdagen las ik De Trooster van Esther Gerritsen. Esther en ik kennen elkaar; we komen uit hetzelfde dorp, we zaten op dezelfde scholen en bij dezelfde scoutingclub. Ik ben iets ouder, dus ik zat een klas hoger. Onze families gingen naar dezelfde kerk waar we ook allebei bij het kinderkoor zongen. Het is dan ook niet gek dat ik veel dingen herken in haar boeken. Ook nu weer weet ze me behoorlijk te raken met haar nieuwe roman. Als geen ander weet zij verhoudingen tussen mensen bloot te leggen en compleet te fileren. Ik vind dat erg bijzonder, zeker als ik dit naast het meisje leg dat ik van vroeger ken. Esther haar boeken zijn eigenlijk niet te vergelijken met die van andere schrijvers, ze is een genre op zich binnen de Nederlandse Literatuur en haar boeken worden steeds beter!

Ine: Ik las en luisterde naar De zeven laatste zinnen van Dimitri Verhulst, 5*****. Het boekje met 2 cd's lag al jaren in mijn kast, waarom ik het niet ter hand nam is een raadsel. Heb je het ook liggen? Begin er dan direct aan, het is prachtig! Dimitri Verhulst schreef zeven hedendaagse verhalen, gebaseerd op de zeven laatste woorden die Christus aan het kruis uitsprak. Tussen elk verhaal past een stukje muziek. Op de eerste cd leest Dimitri zijn tekst voor. Dat is de moeite van het luisteren meer dan waard. Op de tweede cd speelt het Ensor Strijkkwartet vol overgave Die Sieben Letzten Worte van Joseph Haydn. Zo mooi! Voor de liefhebbers: het boekje bevat niet alleen tekst maar ook partituren. Bij de eerste lezing vond ik het jammer dat verhalen en muziek niet afwisselend op 1 cd stonden (zoals live werd gebracht). Nu niet meer: de muziek-cd behoort al tot mijn luisterfavorieten! 

Anne: Ik kies voor Na Mattias van Peter Zantingh. Schrijven is de kunst van het weglaten en dat gaat zeker op voor Zantingh. De roman speelt niet op je sentiment maar is juist zo sterk vanwege alles wat niet gezegd of beschreven wordt. Een universeel thema als uitgangspunt, maar tegelijk met twee benen in de werkelijkheid. Zoveel ruimte voor eigen interpretatie en toch een afgerond verhaal, al met al is Na Mattias een heel indrukwekkende roman die niemand onberoerd zal laten. De volledige recensie

Helena: In de afgelopen maanden heb ik vooral een aantal Nederlandse en Vlaamse debuten en kandidaten voor de Libris shortlist gelezen. Omdat daar al veel aandacht voor is, kies ik voor Elmet van Fiona Mozley. Dit uit het Engels vertaalde debuut dat een plekje op de shortlist van de Man Booker Prize 2017 heeft weten te bemachtigen, gaat over Daniël en zijn zus Cathy, die in een door hun vader gebouwd huis wonen. Als de lokale landeigenaar op een dag voor hun deur staat (ze wonen daar illegaal) raakt het verhaal in een duizelingwekkende stroomversnelling, omdat vader en Cathy zich tot het uiterste gedreven voelen om zichzelf en hun buren te beschermen. Een veelheid aan prachtige thema’s, een mooie schrijfstijl, ik heb ervan genoten. Mijn recensie 

Nathalie: Ik gaf in maart en april 2 dichtbundels 5 sterren. Naast de parel die ik al had genomineerd voor de oogst van januari, en die voldoende bleek te schitteren (Contact van Maarten Inghels), gaf ik ook 5 sterren aan de eerste bundel van Remco Campert die ik kocht, Open ogen. Campert is natuurlijk een grootmeester, en in deze laatste bundel beschouwt hij de wereld van vandaag, en vat hij de tijdgeest in woorden: het geweld, en de pijn, zowel fysiek als mentaal van terreur en oorlog. De woorden waarmee hij zowel de aanslag in Zaventem als de oorlog in Syrië en de vluchtelingencrisis uitdrukte, grepen me naar de keel en beklijven enorm. In ieder geval 1 raad: lees poëzie! Een wereld gaat voor je open. 

Sigried: Ik las een boek dat al zo’n vijf jaar op mijn te lezen lijst stond, nl. Het glazen kasteel van Jeannette Walls. Het boek is de memoire van Jeannette Walls over haar kinder- en jeugdjaren met ouders die amper voor zichzelf konden zorgen, en met hun vier kinderen doorheen het land trokken op zoek naar geluk. Walls schrijft zo literair, dat je vergeet dat je een waargebeurd verhaal en geen roman aan het lezen bent. Het verhaal gaat voorbij de ontroerende clichés en toont hoe complex het leven kan zijn. Zo wordt het een roman die raakt zonder dat je er tranen met tuiten van moet huilen.

Jan: Hier, de nieuwe roman van Joke van Leeuwen, heeft erg veel indruk op me gemaakt. Het is een verhaal over het zoeken naar vrijheid vanuit een omgeving die verstikt wordt door regels. Over een strijd tussen het individu en het collectief. Maar ook over menselijke warmte en de hunkering daarnaar. De cover van het boek is ongelofelijk goed gekozen. Over het landschap hangt een nevel waardoor de contouren vervagen. Dat past perfect bij Hier. Want waar is hier? Hier kan overal zijn en de auteur laat dat ook open. Zo ontstaat ruimte voor de eigen verbeelding en wordt het verhaal universeel. Joke van Leeuwen speelt met de taal als met het licht, kleurt in, laat dingen open.

Harriet: Het is elke keer weer moeilijk om te kiezen wat mijn favoriete boek is van de afgelopen maanden. Ik kies deze keer voor Laatste vrienden van Jane Gardam, het derde deel van de trilogie over de personages Edward en Betty Feathers en Terry Veneering. In dit laatste deel vallen alle stukjes uit de eerdere twee delen op hun plek zonder dat je het idee hebt dat er veel herhaald wordt. Kwam in het eerste deel, De onberispelijke man, met name Edward aan het woord en stond zijn vrouw Betty in Een trouwe vrouw centraal, komt nu de lezer meer te weten van Terry. Niet verteld door Terry zelf maar door personages die in alle drie de boeken een bijrol spelen. Zo is Jane Gardam er in geslaagd een zeer onderhoudende roman te schrijven die zeker weer de moeite waard is om te lezen.

Gigi: Na veel wikken en wegen kies ik voor En we noemen hem van Marjolijn van Heemstra. Dit boek heeft me enorm verbaasd en verrast. Het boek, dat verhaalt over een zoektocht naar het werkelijke verhaal achter de heldendaad van een verre neef van van Heemstra, maar tevens bespreekt hoe de ik-persoon haar aankomend moederschap beleeft, is te lezen als eenvoudig een roman met twee verhaallijnen die zullen samenkomen. Onder deze laag blijkt de auteur diverse diepere lagen en prachtige thema's gestopt te hebben. Daarbij maakt ze gebruik van expliciete maar ook meer verhulde intertekstualiteit. Voor mij past dit boek bij de prachtige literatuur over de tweede wereldoorlog, nu bezien vanuit de derde generatie.