Weten jullie het nog? Begin oktober kreeg We Love Lit de kans om 2 exemplaren van het boek Ik heb je zien verdwijnen van de Deense schrijver Christian Jungersen te verloten nav de lancering van de film in de Nederlandse filmzalen. Annick en Hans kregen via onze blogspot het privilege om dit boek te lezen en hun leeservaringen in een buddyread te delen met ons! Door drukte en een aantal andere blogs werd de bespreking van dit boek even naar achter geschoven,  maar nu komen jullie te weten hoe het boek Annick en Hans bevallen is….

Samenvatting

Frederik, een gerespecteerd directeur van een privéschool, is met zijn familie voor vakantie op Mallorca. Door zijn roekeloze rijgedrag breekt er ruzie uit in de auto, waarbij Frederik onverwachts instort. In het ziekenhuis wordt ontdekt dat hij al lange tijd een hersentumor heeft. De arts bespreekt met Frederik en zijn vrouw Mia de mogelijke consequenties. De hersentumor van Frederik kan de oorzaak zijn van persoonlijkheidsveranderingen. Aan het begin van het nieuwe schooljaar wordt Frederik onder het oog van zijn leerlingen en Mia, lerares op dezelfde school, gearresteerd op verdenking van miljoenenfraude. De arrestatie veroorzaakt een schok binnen zijn gezin en de school. Dit is iets wat niemand had verwacht. Aan het denken gezet door vragen van de arts die de hersentumor ontdekte, vermoedt Mia dat het gedrag van Frederik veroorzaakt werd door zijn ziekte. Ze schakelt de hulp in van Bernard, een advocaat die ze leerde kennen tijdens een gespreksgroep van lotgenoten. Dit is het begin van een spel van schuld en verantwoordelijkheid. Want wie treft blaam: Frederik of de hersentumor?

H: Dit is mijn allereerste buddyread. Dat dit een boek is van een Deense schrijver en dat het ook nog maar pas geleden verfilmd is, waren de redenen om mee te doen aan deze wedstrijd. Een boek dat na het lezen van Je onvervangbare hersenen van Kaja Nordengen (Noorse professor in de neurologie) een mooie aanvulling is.

Het eerste wat opvalt aan het boek is dat er tekeningen, artikelen, mailtjes etc. zijn opgenomen. Ik vond het zelf wel een aangename afwisseling in het verhaal. Had jij dat ook?

A: Ik vond de teksten, tekeningen, diagrammen, artikels en fictieve e-mails die tussen de hoofdstukken gevoegd zijn om enkele redenen van belang. Alle artikels, teksten e.d. – de fictieve e-mails even buiten beschouwing gelaten – boden in de eerste plaats veel achtergrondinformatie bij wat ik in de roman las. Het aanbod van informatie was ook breed opgevat: van een wetenschappelijke en geneeskundige tekst over een filosofische naar een kranten- of tijdschriftenartikel.

Soms had ik wat minder geduld met deze tussenvoegsels: op dat moment boeide, trok het fictieve verhaal me vooral en haalden deze onderbrekingen in dat verhaal wat vaart uit het boek. Naderhand was ik toch tevreden met deze elementen: ‘Ik heb je zien verdwijnen’ is niet alleen een boeiende maar ook een leerzame roman geworden.

In tweede instantie hebben de tussengevoegde e-mails vooral bijgedragen tot de geloofwaardigheid van de roman. Tijdens het lezen heb ik me altijd weer moeten voorhouden dat het hier om een fictief verhaal gaat, dat het geen biografisch werk is. Ik heb echter nergens over Jungersen kunnen vinden dat hij persoonlijk ooit ervaring met mensen met een hersenbeschadiging heeft opgedaan. De research die hij over het onderwerp en zijn raakvlakken heeft verricht, moet zeker omvangrijk geweest zijn. Hiervoor heeft hij zeker mijn bewondering.

Zou je het boek als handvat durven aanraden aan mensen die te maken krijgen met anderen die een hersenbeschadiging opgelopen hebben? Waarom? Waarom niet? 

H: De research van Jungersen was erg goed. Aan het einde van het boek geeft hij aan welke bronnen hij gebruikt heeft. 

Ik kan niet over je vraag oordelen omdat ik zelf niet in een dergelijke situatie zit, maar ik denk wel dat het helpt. Voor lezers die niet in zo’n situatie zitten, is het wél aan te raden. Je kunt het enigszins begrijpen hoe zo’n situatie kan zijn. Verder herkende ik vooral het gedrag van een collega van Mia die altijd maar ja zegt en het eigenlijk nooit waar maakt. Dit zou dan ook een hersenbeschadiging zijn en het geeft mij in ieder geval een nieuw inzicht over de werking van de hersenen.  

Na het boek gelezen te hebben, heb ik wat meer informatie gezocht over de film. De personen in het boek krijgen een gezicht dat ik zelf niet voor ogen had. Bij Frederik had ik een persoon als Karl Ove Knausgård voor me. Michael Nyqvist als Bernard had ik niet voor ogen. Toch ga ik de film een keer bekijken. Ga jij dat ook doen na het lezen van het boek?  

A: Ik ben nog niet naar de film gaan zoeken en ik was het eigenlijk ook niet van plan. Meestal hou ik mijn film- en boekervaringen heel erg gescheiden.

Ik kan zo genieten van beschrijvingen in een boek, van locaties, karakters, gebeurtenissen. Mijn verbeelding draait dan op volle toeren. Over het algemeen besteed ik minder aandacht aan persoonsbeschrijvingen. Mijn verbeelding heeft een heel eigen beeld van Frederik, Mia, Niklas en van Bernard en zijn vrouw voor me gemaakt en een cast van acteurs kan niet aan mijn fantasiepersonages tippen.

Ik zal dus niet gauw een film bekijken van een boek dat ik heb gelezen. Mijn grote moeilijkheid met film is dat je alles zo direct op een presenteerblaadje krijgt voorgeschoteld en dat er zo weinig beroep op je eigen verbeeldingskracht wordt gedaan. 

Wat was voor jou de meest opvallende, of meest schokkende, boeiende passage in het boek? Waarom? 

H: Goede vraag. Twee opvallende gebeurtenissen. Dat Bernard ook een hersenbeschadiging heeft. Die zag ik niet aankomen en vond het een verrassende wending. Het verklaart veel. 

Nummer twee is wel de scène dat Mia Frederik met een metalen schaal (dacht ik) in elkaar slaat. Het geeft aan hoe ver de frustratie gaat. Nu ben ik wel benieuwd welke jij hebt…? 

A: Ten eerste dezelfde scène, namelijk wanneer Mia tot de conclusie komt dat Bernard ook een hersenbeschadiging heeft. Maar voor mij is dit eerder een afknapper. Ik vind dit te ver gezocht. Ik weet dat een van de tussengevoegde artikels stelt dat bij onderzoek de vaststelling zou volgen dat veel meer mensen dan verwacht ergens een hersenbeschadiging hebben opgelopen, maar toch...
De tweede gebeurtenis die echt hard bij me binnengekomen is, is de scène waarin Frederik erg brutale, onbeschofte seksuele avances maakt naar het vriendinnetje van Niklas toe. Dat vond ik erg schokkend om te lezen en is het bewijs hoe verregaand en schrijnend die aandoening is voor de patiënt en zijn hele omgeving. Ik heb het zelf meegemaakt als verpleegkundige toen een man met hersenbeschadiging zulke avances maakte naar zijn eigen dochter toe; een schrijnende, dramatische situatie waar je volkomen machteloos tegenover staat.

Ik denk dat ik voor jou mag besluiten dat je het een plezierige leeservaring hebt gevonden. Maar ben je ook echt geraakt door het verhaal? Waarom? Waarom niet?

H: Het was zeker een plezierige leeservaring. Het verhaal was zeker interessant en leerzaam en ook nog eens toegepast in de praktijk. Het verhaal heeft me wat wijzer gemaakt over de werking van de hersenen en hoeveel invloed het kan hebben op een familie. Het verhaal is zeker blijven hangen, maar ik kan het wel afsluiten zodat het plaats kan maken voor een nieuw verhaal.
Lees hier de recensie van Hans. Hij gaf het boek vier mooie sterren.

A: Ik heb je zien verdwijnen is een mooi boek geworden dat het zeker verdient om te lezen. Verrassende plotwendingen en een onvoorspelbaar slot maken het verhaal op een vier sterren waardige manier af. Lees hier de recensie van Annick.

'Stay tuned' voor de buddyread van Greet en mezelf over dit boek die dit weekend op de blog Literatuur uit het hoge Noorden verschijnt! Update: hun buddyread kan je ondertussen hier vinden. 

Hebben jullie nu ook geen zin in het vervolg om mee te doen met een dergelijke buddyread? Laat het ons ook hieronder weten! 

- Nathalie -