Er is al heel wat onderzoek gedaan naar het verschil tussen mannen en vrouwen wat humor betreft. Niet alleen hoe we humor ervaren, maar ook de manier waarop we er gebruik van maken, zou sterk verschillen. Hoewel er steeds meer vrouwen met humor hun plek opeisen, blijft het opvallend dat er zowel in België als in Nederland in het cabaret- en comedycircuit veel meer mannen dan vrouwen op het podium staan.

Hoewel ik erg hou van grappige boeken, vind ik het niet evident om die te vinden. Vaak zijn ze niet louter en alleen geschreven om de lezer te doen lachen, maar zit de humor in de manier waarop de auteur het thema uitwerkt. Speciaal voor de internationale vrouwendag zet ik graag drie memoires, geschreven door grappige vrouwen, in de kijker. Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik niet zo gauw humoristische boeken van Nederlandstalige vrouwelijke auteurs kon bedenken. Wie onderstaand lijstje kan aanvullen, is dus meer dan welkom om dat te doen!

Jenny Lawson - Let’s pretend this never happened (niet vertaald naar het Nederlands)

Jenny Lawson is een populaire blogger (http://thebloggess.com/) die vooral opvalt door haar directe stijl en rauwe vorm van humor. In haar debuut schrijft ze over haar allesbehalve conventionele jeugd in Texas. Haar stijl is ook in het boek blogachtig. Terwijl je leest, zie je de scenes voor je ogen (de foto’s helpen hier natuurlijk ook een handje mee). De toon doet aan stand-up comedy denken; ze vertelt op een open manier over haar jeugd, maar dikt behoorlijk wat dingen aan (hoop ik). Het resultaat is een geschreven vorm van Candid Camera. Je moet tegen heel wat vulgariteiten kunnen, maar ik vond het verfrissend dat een vrouw zo kan/mag schrijven en heb vaak luidop moeten lachen (tot grote ergernis van mijn kinderen die maar niet begrepen wat er zo grappig was). Maar vergis je niet, dit is niet zomaar een vrolijk boek. Jenny Lawson heeft zich jaren een buitenstaander gevoeld en heeft moeten vechten om te staan waar ze nu staat. De lijn tussen complete gekte en droefenis was soms zo dun dat ik niet wist of ik moest lachen of huilen. Toegegeven, dit debuut is niet perfect. Zo’n 30% van de verhalen had geschrapt kunnen worden, want hoe grappig ze ook zijn, na verloop van tijd ontdek je een patroon en wordt het te voorspelbaar.

Zarqa Nawaz - Laughing all the way to the mosque (vertaald als: De kleine moskee op de prairie)

Als je wilt weten waarom ik nooit meer een koffiepot in een hotelkamer gebruik, moet je deze memoire van Zarqa Nawaz lezen. In een snel tempo en no-nonsense stijl beschrijft ze haar jeugd en huidig leven als moslim in de Westerse maatschappij. Het verhaal is onderhoudend en de rake observaties brachten me meermaals aan het lachen. Ik vind het vooral knap hoe ze ondanks de luchtige toon ook het belang van godsdienst in haar leven aanhaalt. Een grappig, relevant boek!

Sarah Hepola: Black-out (niet vertaald naar het Nederlands)

“Yes to discomfort, yes to frustration, yes to failure, because it meant I was getting stronger. I refused to be the person who only played games she could win.”

Ik vind het bijzonder vreemd dat deze fantastische, gelaagde en ontzettend relevante memoire nog niet naar het Nederlands werd vertaald. Het is evenzeer een ode aan alcohol als een eerlijk beschrijving van de – vaak dramatische – gevolgen ervan. Het resultaat is een indringend verhaal met grappige, perfect getimede scenes. Sarah Hepola blijft ver weg van melodramatische reflecties en kiest voor een schijnbaar luchtig verhaal over haar strijd om sober te blijven. Het is een boek waar ik nog vaak aan terug denk.

Sigried