De moord op Peter R. de Vries op 6 juli 2021 kan niemand ontgaan zijn. Of je nou fan van hem was of hem verguisde: deze laffe daad hakte er bij iedereen in en deed Nederland op zijn grondvesten schudden. Anderhalf jaar na zijn dood komt zijn zoon Royce met het boek Ik beloof je dat ik honderd word waarin hij het logboek van zijn vader dat hij tijdens zijn rol als vertrouwenspersoon van de kroongetuige Nabil B. bijhield, verweeft met zijn eigen dagboek. Royce leest hierbij zijn eigen dagboek voor; Peters' logboek krijgt een stem via Casper Gimbrère. 

-door Barbara-

Het boek

Titel: Ik beloof je dat ik honderd word
Auteur: Peter R. de Vries & Royce de Vries
Aantal pagina's: 608
Voorgelezen door: Royce de Vries & Casper Gimbrère
Looptijd: 15u45min

Vanaf het moment dat Peter R. de Vries benaderd werd om als vertrouwenspersoon op te treden voor de kroongetuige in het Marengo-proces tegen Ridouan Taghi, heeft hij in het geheim een logboek van de gebeurtenissen bijgehouden. Slechts twee mensen waren hiervan op de hoogte. Zelf schrijft Royce hierover op zijn Instagram pagina:

In het laatste anderhalf jaar van zijn leven hield mijn vader, Peter R. de Vries, een geheim logboek bij, waarin hij nauwgezet en met vlagen met humor beschrijft hoe hij vertrouwensman van de kroongetuige was. Het logboek is onthullend en onthutsend. Ik heb daar mijn eigen dagboek aan toegevoegd, waarin ik bijzondere verhalen vertel over mijn vader, over onze bijzondere band, en wat een toegewijde vader en familieman hij was.

Ons boek, ‘Ik beloof je dat ik honderd word’, gaat over familiebanden, keuzes in het leven, de strijd voor rechtvaardigheid en de heftige periode na de aanslag. Ik ben ontzettend trots op het boek, vooral omdat we dit ‘samen’ konden doen…

In het boek vertelt Peter over zijn ervaringen met het Openbaar Ministerie, zijn 'vrienden' in de media, zijn samenwerking met de advocaten Peter Schouten en Onno de Jong, zijn contacten met Nabil B., met zijn broer Aziz (niet zijn echte naam) en zijn zussen. Daar doorheen verweven lezen we het dagboek van Royce met zakelijke maar vooral persoonlijke anekdotes over zijn relatie met zijn vader, waardoor we Peter van een heel andere kant leren kennen. De verhalen van Royce lopen deels synchroon met het logboek van Peter, maar bevatten ook veel herinneringen aan hun gezamenlijke reizen, hun passie voor voetbal en duiken, Willem Holleeder, de geboorte van de oudste zoon van Royce en zijn bijzondere band met zijn moeder en zus Kelly. Hierdoor is Ik beloof je dat ik honderd word een heel uitgebalanceerd boek dat van begin tot het eind boeit, verbaast en ontroert. Na het lezen zul je nooit meer hetzelfde naar bepaalde instanties of personen kijken.

De voorlezers

Zoals gezegd wordt het boek door twee personen voorgelezen: Royce de Vries neemt zijn eigen dagboek voor zijn rekening; het deel van Peter wordt door Casper Gimbrère gelezen. Deze laatste valt niet altijd in goede aarde door zijn aparte intonage (hij heeft de neiging om iedere zin als een vraag te laten klinken). Zelf heb ik er niet zo veel moeite mee, maar de recensies op Storytel liegen er niet om: veel lezers zijn overgestapt naar het fysieke boek door zijn manier van voorlezen. 

Dat Royce zelf het dagboekgedeelte voor zijn rekening neemt, verbaast me niet, al moet het zeker niet makkelijk geweest zijn. Al die herinneringen. Ondanks dat hij niet altijd even vloeiend en soms zelfs ietwat staccato voorleest, dringt bij tijd en wijle de emotie duidelijk in zijn stem door. En wie zou hem dat kwalijk kunnen nemen? Net als zijn vader heeft hij een duidelijke manier van spreken en kan hij natuurlijk als geen ander verwoorden wat de passages voor hem en zijn vader betekenden. Al met al heel erg bijzonder dat hij dit heeft aangedurfd.

Mijn leeservaring

Alles wat Peter R. de Vries vertelt als misdaadverslaggever heb ik altijd met heel veel interesse gevolgd. Natalee Hollway, Nicky Verstappen, de Holleeder zaak, zijn band met Heineken ontvoerder Cor van Hout, de onterechte veroordeling in de Puttense moordzaak, de geheime relatie van Mabel Wisse Smit met Klaas Bruinsma en als laatste zijn rol als vertrouwenspersoon voor de kroongetuige in het Marengo-proces. Toen Royce aankondigde zijn logboek postuum uit te geven, aarzelde ik geen moment en dook in het boek. Vanaf de eerste tot aan de laatste bladzijde heb ik gekluisterd gezeten aan het verhaal waarbij verschillende emoties de revue passeerden. Ongeloof, frustratie, boosheid, verdriet maar door de humoristische manier van schrijven ook momenten met een lach. 

Er komen heel veel personages voor in het boek. Gelukkig noemt Peter bij ieder personage iedere keer weer de rol die hij of zij vervult waardoor je als luisteraar nooit de draad kwijt raakt. De wisseling tussen het logboek van Peter dat vooral zakelijk is en het dagboek van Royce dat zowel zakelijke als persoonlijke tinten heeft, maakt dat het boek geen droge opsomming van feiten wordt maar dat het erg goed in evenwicht is. Hierdoor krijg je een prachtig beeld van de ervaringen van Peter tijdens zijn rol als vertrouwenspersoon maar ook de mens Peter. Wat echter vooral duidelijk wordt is de bijzondere band die Royce en Peter hadden. Dat maakt de vroegtijdige dood van Peter R. de Vries alleen maar schrijnender.

Ik beloof je dat ik honderd word is een uitzonderlijk boek door zowel zijn inhoud als vertelwijze. Normaliter haal ik geen andere meningen aan, maar in dit geval was ik het totaal eens met de conclusie op de site van het blauwe mannetje: "Het is een boek dat geen lezer onberoerd zal laten".

Lezersvraag

Heb jij het boek al gelezen of geluisterd? Zo ja: wat vond jij ervan en zo nee: ben je het van plan?