Loes den Hollander is natuurlijk bekend als thrillerauteur, maar na het overlijden van haar man Harry besloot ze een dagboek bij te houden. Het hielp haar enorm in haar rouwproces om haar herinneringen aan de liefde van haar leven te beschrijven en haar immense verdriet een plaats te geven. Hoewel het zeker in eerste instantie niet de bedoeling was om het te publiceren, zag het toch het daglicht als een eerbetoon aan Harry en steun voor mensen die net als zij hun partner hebben verloren.

- door Helma -

Over Altijd nooit meer

Gedurende de eerste zes maanden nadat haar man overleed beschreef Loes den Hollander wat haar bezighield om afscheid te kunnen nemen, herinneringen een plek te geven en ruimte te creëren voor de rest van haar leven. Een liefdevol boek over omgaan met het verlies van een dierbare, dat troost kan bieden voor eenieder die met verlies te maken heeft of heeft gehad.

Audio-informatie

Auteur: Loes den Hollander
Voorlezer: Loes den Hollander
Luistertijd: 4 uur en 26 minuten 
Aanbieder: KoboPlus

Mijn luisterervaring

Dat Loes den Hollander zelf het boek voorleest, maakt de luisterervaring nog indringerder. Het is knap dat ze haar stem redelijk neutraal weet te houden, want het zal voor behoorlijk wat emoties hebben gezorgd. Aan de andere kant heeft het wellicht ook louterend gewerkt, als een soort afsluiting van de intense rouw, hoewel de pijn van het verlies natuurlijk nooit echt verdwijnt.
Het is vooral een verhaal waar de liefde voor haar Harry van afspat. Ondanks dat ze ook knetterende ruzie konden hebben (en wie heeft dat niet binnen een relatie), overheerste de liefde voor elkaar en kwam het altijd weer goed. Haar liefdevolle herinneringen aan hoe ze elkaar hebben ontmoet en de vonk gelijk oversloeg, zijn nooit aflatende steun bij en voor haar schrijfavonturen, maar ook zijn onzekerheden over het gevoel uit zijn jeugd dat hij nooit genoeg was, scheppen het beeld van een kwetsbare en tegelijkertijd sterke man die trots was op zijn vrouw en haar boven alles liefhad.

Sterk was hij zeker, zoals hij na zijn herseninfarct alle doemberichten aan zijn laars lapte en er door hard werken voor zorgde dat hij weer zelfstandig thuis kon wonen. De aanklacht van Loes over (revalidatie) behandelaars die eventuele vechtlust om beter te worden ondermijnen om te melden dat iemand iets nooit meer zou kunnen, komt binnen. Haar boosheid over deze houding is duidelijk en samen vochten ze ervoor om het tegendeel te bewijzen.

De pijn van het verlies sijpelt overal doorheen, maar toch is het vooral een verhaal over liefde en een prachtig eerbetoon aan haar Harry. Een verhaal over een rouwproces, het een plaats geven van het verdriet en proberen door te gaan met het leven.

Gelukkig heb ik mijn partner nog in goede gezondheid bij me, maar ik heb wel onverwacht afscheid moeten nemen van zowel mijn vader als mijn moeder., dus ik herken het rouwproces waar je doorheenn moet. Als je zelf nog volop in het leven staat en je geen dierbaren hebt verloren zal het boek je waarschijnlijk minder aanspreken. Pas als het je overkomt, begrijp je echt wat het betekent om definitief afscheid van iemand te moeten nemen. Het is op dat moment onbegrijpelijk dat jouw wereld stil staat, terwijl iedereen gewoon doorgaat met leven. Den Hollander geeft precies de juiste woorden aan dit emotionele proces en maakt duidelijk dat rouwen unverseel is voor iedereen.

Als je benieuwd bent geworden hoe Loes den Hollander haar emotionele verhaal voorleest, klik dan op dit geluidsfragment. 

Het is altijd lastig om aan een non fictie boek een sterrenwaardering te hangen, want wie ben ik om een mening te hebben over gevoelens van een ander? Bij dit boek aarzelde ik echter geen moment, want Loes den Hollander verdient met haar opgetekende herinneringen, haar kwetsbare opstelling en het beschrijven van haar rouwproces en de liefde voor haar man van mij de volle 5*****.