Het leuke van naluisteren is dat ik de eerste ben die het boek mag luisteren en er aan bij mag dragen dat het luisterboek kwalitatief goed in elkaar zit. Onlangs luisterde ik De kleine lord na. Nieuw kan je dit boek met de beste wil van de wereld niet noemen, want Frances Hodgson Burnett schreef Little Lord Fauntleroy, zoals de originele titel luidt, al in 1886. Het boek is nu in een nieuwe vertaling van Imme Dros opnieuw uitgebracht.

- door Helma -

Over De kleine lord

Een straatarme jongen ontdekt dat hij de enige erfgenaam is van een graaf: zijn grootvader, die hij nog nooit heeft ontmoet. Cedric wordt steenrijk, maar daarvoor moet hij alles achter zich laten wat hem vertrouwd is: zijn moeder, zijn vrienden, zelfs zijn land… Hij moet helemaal alleen bij zijn knorrige, oude opa gaan wonen. Als iemand zijn hart kan ontdooien, dan is het Cedric, de kleine lord. Maar dan maakt iemand anders aanspraak op de erfenis… 

Mijn mening

Ik zeg het wel eens vaker: naluisteren voelt niet als werken, zeker niet als de voorlezer Rik van de Westelaken is. Ik hou van zijn manier van voorlezen en zijn stem ligt lekker bij me in het gehoor. Natuurlijk moet ik bij naluisteren goed opletten of alles goed voorgelezen wordt, er niets wordt overgeslagen en of er geen rare geluidjes te horen zijn, maar dat neemt niets weg van het luisterplezier dat ik aan zijn stem beleef.

Het boek zelf was me niet onbekend, maar ik had het nog nooit gelezen en trouwens ook nooit een van de verfilmingen gezien. Imme Dros heeft in haar vertaling de sfeer van de tijd waarin het boek zich afspeelt prima behouden, maar er tegelijkertijd een frisse vertaling van gemaakt in meer hedendaags taalgebruik, zodat het ook voor de jeugd en trouwens ook volwassenen een aansprekend verhaal is zonder dat het door ouderwets taalgebruik oubollig wordt. Het geeft een mooi beeld van vooral de klassenverschillen uit die tijd.

De kleine lord is een hartverwarmend verhaal over een vroegwijs jongetje dat alleen maar het goede in mensen ziet. Zijn moeder is een lieve vrouw, maar door haar schoonvader verguisd, louter en alleen omdat zij Amerikaanse is. Als Cedric na de dood van zowel zijn vader als twee ooms opeens de erfgenaam van zijn opa wordt, eist hij dat Cedric bij hem komt wonen, maar zonder zijn moeder. Zo'n onbeschaamde Amerikaanse zoals hij haar nog steeds ziet, is niet welkom onder zijn dak. Zij wordt verbannen naar een klein huisje op zijn landgoed. Het tekent de goedheid van Cedrics moeder dat ze de kleine jongen niet vertelt hoe knorrig zijn grootvader is en hoe stuitend zijn vooroordelen zijn. De hardvochtige manier waarop hij met zijn pachter omgaat, zonder oog voor hun armoedige omstandigheden en alleen geïnteresseerd in zijn eigen welzijn zijn nog stuitender. Door het goede en behulpzame hart van Cedric begint zijn opa te ontdooien en wordt hij steeds menselijker en begint hij de wereld vanuit het oogpunt van Cedric te bekijken. De andere erfgenaam die opeens op de proppen komt, zorgt misschien nog wel voor versnelling van dat proces.

In het werkelijke leven zijn jongetjes zoals Cedric dun bezaaid. Zoveel goedheid als hij tentoonspreidt is niet echt geloofwaardig. Natuurlijk gun je hem dat hij nooit teleurgesteld zal worden, maar helaas leert het echte leven vaak anders.

Het is mooi dat een verhaal van bijna 140 jaar oud nog steeds leuk is om te lezen, misschien alleen al vanuit nostalgische oogpunt. Daar vallen wat mij betreft ook boeken als Onder moeders vleugels of de boeken van Cissy van Marxveldt onder. Vreselijk oubollig, maar toch heerlijk leesvoer op zijn tijd.

Houden jullie van nostalgische boeken, al dan niet in een frisse hedendaagse vertaling?