Ik weet dat er in Vlaanderen en Nederland heel wat fans van de Zweedse Backman rondlopen. Zijn bekendste boeken zijn allicht Een man die Ove heet, over een oude knorpot die uiteindelijk wel ieders hart verovert, en Britt-Marie was hier, over alweer een ouder personage dat vriend en vijand weet te verrassen. 

Wat jullie misschien niet weten is dat Backman vorig jaar een trilogie gestart is. In Zweden verschijnt binnenkort het tweede deel, terwijl er jammer genoeg nog geen spoor is van een Nederlandse vertaling van het eerste deel (Björnstad - beschikbaar in het Engels als Beartown). Op de Spot Literatuur uit het hoge Noorden is van dat boek wel een verslag te vinden. 

In augustus is het zover - En elke ochtend wordt de weg naar huis steeds langer

En nu is er dus een nieuw boek, een boekje om precies te zijn. De originele versie telt 86 blz, de vertaling slechts 48 blz. De Zweedse versie is ongeveer zo groot als een pocket, maar heeft een hardcover. Het is een prachtige editie, met een tiental tekeningen. De Nederlandse titel En elke ochtend wordt de weg naar huis steeds langer vind ik niet bijzonder mooi (het woordje ‘steeds’ is voor mij overbodig, maar soit).

Voorwoord

De tekst van dit boek werd eerst gepubliceerd op de blog van de auteur, het was nooit de bedoeling dat het als boek zou verschijnen. Dat is uiteindelijk toch gebeurd, het verhaal ging zijn eigen leven leiden. Backman staat trouwens al zijn royalties af aan Hjärnfonden, een stichting die geld inzamelt voor het onderzoek naar hersenziekten.

Waarover gaat het boek?

(officiële flaptekst) In En elke ochtend wordt de weg naar huis steeds langer schetst Fredrik Backman een ontzettend ontroerend portret van de strijd die een oude man levert om zijn geliefde herinneringen niet kwijt te raken, en van de pogingen van zijn familie om voor hem te zorgen terwijl ze tegelijkertijd ook al een beetje afscheid moeten nemen. In deze novelle schetst Backman een liefdevol portret van dementie dat je echt raakt.

Het boek gaat over dementie, hoe vertel je aan je kleinzoon dat je geheugen je langzaam in de steek laat? Korte verhaaltjes waarin we een kijkje nemen in het leven van een grootvader, een vader en een kleinzoon. 

Op de achterflap van het boek staan een paar rake dingen, uitspraken die ontroeren. Het boek zelf wist me uiteindelijk minder te raken dan verwacht, maar ik geef toch dit ene stukje mee:  

Det här är en kort berättelse om stora rädslor. Om att älska och att sörja, om det obegripliga i hjärnans sjukdomar och det obarmhärtiga i att bli tvungen att säga adjö till någon som fortfarande är här. Vrij vertaald wordt dat: Een klein verhaal over grote angsten. Over liefhebben en rouwen, over het onbegrijpelijke van hersenziekten en het meedogenloze van afscheid moeten nemen van iemand die er nog steeds is.

Hebben jullie wel eens wat gelezen van Backman? Spreekt deze nieuwe novelle jullie aan? 

Ik hoor het graag, fijne dag nog,
Greet