Het begon eind vorig jaar. Ik had toen hard moeten weglopen, maar ik had het gevaar niet meteen door. Runa van Vera Buck telt 516 blz en vormde dus niet echt een bedreiging. Daarna kwam Het achtste leven van Nino Haratischwili, met 1.248 blz wel een serieuze uitdaging, maar he, die zouden we als feuilleton gaan lezen, geen man overboord dus.

Toen Hebban-Debbie even later de Justin Cronin-challenge aankondigde had ik de bui eigenlijk moeten zien hangen. Drie boeken, samen goed voor maar liefst 2.430 blz. Maar ach, je hoefde De oversteek, De twaalf en Stad van spiegels niet allemaal binnen dezelfde maand te lezen. So what’s the problem?

Daarna zou de rust weerkeren. Dacht ik. Had echter geen rekening gehouden met een zekere Gigi en Evelien, die een leesclub rond Anna Karenina van Leo Tolstoj op poten hadden gezet. 1.015 blz, slik.

Toen kwam langzaam het besef. Ik zou daar beter afblijven, van die dikke kleppers, die nemen een veel te grote hap uit mijn beschikbare leestijd. Maar ja, dat is zoals met al het lekkers in de winkel en/of de snoepkast, daar zou ik ook beter afblijven. Dan zou ik nu niet zitten te bedenken dat ik dringend weer eens 15 kilo moet afvallen. Maar bon, dat is een andere zaak.

Even rustig in- en uitademen, het lukte immers best. Tot een zekere Joyce op We Love Crime doodleuk kwam verkondigen dat de release van het 624 blz tellende Tokyo Tapes nr. 6-4 van Hideo Yokoyama met een paar weken vervroegd was. En ik had nu net mijn mei-planning voor elkaar. Min of meer dan toch. Met een gaatje voor een eventuele leesclub, je weet maar nooit.

Toen kwam Hebban-Daphne met haar artikel ‘Boekentips van uitgevers en redacteuren’. En welk boek prijkt daar helemaal bovenaan? Jawel, de nieuwe Johan Harstad! Ik wist dat er een nieuw boek onderweg was, had er echter geen idee van dat Max, Mischa & het Tet-offensief in mei zou verschijnen. Wat ik nog veel minder wist, was dat het boek 1.232 blz zou tellen. Een typfout, ik was er zeker van. Helaas…

Op dat moment was ik de wanhoop nabij (nou ja, neem dat maar met een korreltje zout). Maar ach, binnenkort heb ik vakantie, en desnoods lezen we die laatste gewoon in juni. Voilà, alles onder controle. Maar toen kwam een zekere Marieke roet in het eten gooien. Zij plaatste haar recensie van Zeg me wie ik ben van Julia Navarro, dat boek van 830 blz dat al sinds vorig jaar op mijn leeslijst staat, maar dat ik een beetje verdrongen had. Tot overmaat van ramp duikt op dat moment die deksele Joyce weer op en komt doodleuk vertellen dat Schiet maar, ik ben toch al dood van diezelfde Julia Navarro nog veel beter zou zijn en dus echt gelezen moet worden. Lieve Joyce, besef jij wel dat dat boek 766 blz telt?

Tussendoor ook nog even een crossover tussen We Love Crime en We Love Lit vastgelegd. Maar ach, Schipbreuk van een leven van Erik Valeur telt slechts 544 blz, het vernoemen nauwelijks waard. Nathalie, ik laat je niet in de steek, hoor!

Geen idee of dit ooit nog goed komt. Ik ga een koffietje drinken, daar krijg je energie van.  

Ondanks de ‘paniek’ in de tent, wens ik jullie veel leesplezier. Ik ben snel terug met meer boekennieuws.

Greet