Vandaag - nog 2 nachtjes slapen en het is zover! - hebben we iets speciaals voor jullie. Een buddy read met een twist! Dorien heeft The Graveyard Book gelezen en Lieke The Ocean at the End of the Lane. Beide boeken komen van de hand van Neil Gaiman en zijn een mix van YA, fantasy en horror. Wat hebben de boeken gemeen en waarin verschillen ze? En, nog veel belangrijker, hoe eng zijn ze?

- door Dorien en Lieke

The Graveyard Book gaat over Nobody. Nee, niet over niemand, maar over een jongen die Nobody heet. Nobody Owens: roepnaam Bod. Als Bod nog een baby is, wordt zijn familie in koelen bloede vermoord. Bod komt per toeval op een oud kerkhof terecht, waar hij geadopteerd wordt door de geesten die daar ronddwalen. Vanaf daar volgen we het leven van Bod, hoe hij opgroeit op het kerkhof en de avonturen die hij meemaakt.

The Ocean at the End of the Lane gaat over een man van middelbare leeftijd die voor een begrafenis terugkeert naar de plek waar hij opgegroeid is. Als vanzelf bezoekt hij de vijver vlakbij de boerderij van zijn jeugdvriendin, Lettie Hempstock. Zij noemde de vijver altijd een ocean. Gezeten aan de rand hiervan wordt de man overspoeld door herinneringen aan zijn kennismaking met Lettie en de vreemde, angstaanjagende gebeurtenissen die daarop volgden.

Let’s start reading!

Lieke:

Je wordt meteen ondergedompeld - sterker nog: je gaat kopje onder! - in de heerlijke fantasy. Het begin van The Ocean at the End of the Lane doet me denken aan de beroemde quote van Antoine de Saint-Exupéry (de Franse auteur van The Little Prince): “Childhood is another country.” Dat gaat hier letterlijk en figuurlijk op. De hoofdpersoon lijkt zijn jeugd al lang niet meer bezocht te hebben én er gebeuren zoveel onverklaarbare dingen in Letties bijzijn dat er vrijwel zeker andere realiteiten mee genoemd zijn. Neil Gaiman weet ook fantastisch het hulpeloze gevoel over te brengen dat je als kind hebt wanneer volwassenen je niet geloven; wanneer ze denken dat je iets verzonnen hebt. Is dat bij jouw boek ook zo, Dorien?

Dorien:

In The Graveyard Book is dat niet bepaald het geval, maar dat heeft denk ik te maken het feit dat alle volwassenen die van belang zijn in dit verhaal allemaal al minstens 100 jaar dood zijn en in geest-vorm over het kerkhof dwalen. Ze zijn zelf nogal bijzondere wezens en dus kijken ze ook niet op van vreemde of ongeloofwaardige situaties of wezens. De enge sfeer zat er vanaf het begin van het boek wel gelijk goed in. Een moordenaar met de naam ‘a man named Jack’ die door een huis loopt met een heel groot mes. De illustraties van Chris Riddell hielpen hier zeker ook aan mee. Hoe was de sfeer in jouw boek?

Lieke:

Onheilspellend. Er gaat één ding mis en daaruit vloeit alle ellende voort. Als lezer krijg je die sinistere sfeer goed mee, omdat alles op geloofwaardige wijze wordt beleefd vanuit het zevenjarige jongetje dat de man ooit was. Dat je eigenlijk niet opgewassen bent tegen volwassenen of het woord van een volwassene. Dat je niet gewoon tegen je ouders kunt zeggen dat de nieuwe oppas een monster is en dat je ouders je dus niet gaan redden. Die frustratie en angst worden zo levendig beschreven dat ik het boek maar moeilijk kon wegleggen. Hoe zat dat bij jou? Wilde jij bij The Graveyard Book ook telkens nog een hoofdstukje lezen?

Dorien:

Haha, nou niet helemaal. The Graveyard Book bestaat namelijk niet uit ‘hoofdstukjes’ maar uit flinke hoofdstukken. Het boek is opgebouwd uit een totaal van maar acht hoofdstukken waarbij we elk hoofdstuk ongeveer twee jaar verder zijn. Het boek begint als Bod ongeveer twee jaar oud is, in hoofdstuk 2 is hij vier jaar enzovoort. Normaal geef ik de voorkeur aan korte in plaats van lange hoofdstukken omdat dat vaak makkelijk doorleest. Toch heeft het me bij dit boek niet gestoord. De schrijfstijl is heel vloeiend en de personages zijn heel levendig, daardoor leest het boek heel vlot. Wat bijvoorbeeld heel erg leuk was, is dat de geesten die in een bepaalde tijd geleefd hadden ook echt de taal van die tijd gebruiken. Hoe heb jij de schrijfstijl ervaren?

Lieke:

Als een warm bad (ja, ik ga maar door met de water-gerelateerde uitdrukkingen). Gaimans schrijfstijl voelt vooral erg natuurlijk aan. Of hij nou de emoties van het bange jongetje beschrijft of rake observaties doet over volwassenen die van binnen eigenlijk altijd kinderen blijven, het is allemaal absoluut authentiek. The Ocean at the End of the Lane is daarom ook geschikt voor kinderen van alle leeftijden, van 8 tot 88, haha. Als ze maar van griezelen houden, want soms is het rillen, huiveren en sidderen geblazen! Hoe eng was jouw boek, Dorien? En zou je het aanraden?

Dorien:

Ik zou het boek zeker aanraden. Volgens mij is The Graveyard Book een boek wat voor alle leeftijden geschikt is. Af en toe zitten er wat creepy elementen en situaties in, maar hij is zeker niet super eng of spooky. Integendeel, de geesten in dit verhaal zijn juist de good guys. Als je echt wilt griezelen bij een Gaiman jeugdboek ,dan zou ik toch Coraline aan moeten raden. Wederom met illustraties van Chris Riddell. Van dat boek kreeg ik écht kippenvel!

Conclusie

The Graveyard Book en The Ocean at the End of the Lane bevatten allebei spannende momenten, maar je kunt ze veilig lezen voor het slapengaan! De schrijfstijl is prettig en deze twee Readers hebben van de boeken genoten. Lieke is opgelucht dat Gaiman zo goed bevallen is (want ze heeft nog vier ongelezen boeken van hem liggen, haha) en Dorien weet nu, na dit als derde boek van Neil Gaiman gelezen te hebben, ook zeker dat de rest van Gaimans boeken op haar TBR kunnen. Iedereen die van milde horror houdt: lezen!

Halloweenquiz

Vraag: Welk boek - ook van Gaiman - bezorgde Dorien kippenvel? Neem de eerste letter.

Op zoek naar de eerste vier letters voor de Readers Club Halloween Puzzel? Kijk hier!

Dag 1 van de Halloweenweek met intro over de halloweenquiz

Dag 2 van de Halloweenweek: Halloween for Young Adults

Dag 3 van de Halloweenweek: Every day is Halloween isn't it? For some of us?...

Dag 4 van de Halloweenweek: Halloween... Heks... Hex

Hebben jullie al een boek (of meerdere boeken) van Neil Gaiman gelezen? Welke zou je ons aanraden?