Voor fans van Griekse mythologie valt er veel te genieten, want hervertellingen van mythes zijn hot. Er zijn echter auteurs die met kop en schouders boven de rest uitsteken, zoals Madeline Miller. Zodra Readers Laurie en Lieke ter ore kwam dat er een kort verhaal van haar verkrijgbaar was, moesten ze het natuurlijk in handen krijgen. Lees hier hoe dit nieuwe boekje ons bevallen is.

Door Laurie en Lieke

Banner afbeelding van fotshot via Pixabay.

Nadat The Song of Achilles en Circe van Madeline Miller al in de smaak zijn gevallen bij de Readers - zie hier bijvoorbeeld ons oordeel over Circe: What's Our Verdict? - gaan we nu genieten van Galatea (NL: Galatea). Het verhaal geeft een nieuwe spin aan de mythe van Pygmalion. Miller baseert zich op de versie uit Metamorphoses van Ovid, waarin een beeldhouwer verliefd wordt op een door hemzelf geschapen beeld. Vervolgens wordt het beeld, na smeekbeden van Pygmalion, tot leven gewekt door een godin. Hij en zijn ideale, beeldschone (pun intended) vrouw worden in de echt verbonden en krijgen een kind. Bij dat vermoedelijke 'happy ending' eindigt de originele mythe en daar pakt Miller het verhaal op.

“The thing is, I don’t think my husband expected me to be able to talk.”

Verwachtingen

Lieke: Ik kende de mythe vooraf niet en heb het boekje (erg mooi uitgevoerd trouwens in een hardcover editie) puur gekocht omdat Miller het geschreven heeft. Dus, ik verwachtte, op basis van haar eerdere werk, dat het goed zou zijn, maar inhoudelijk had ik geen idee wat me te wachten stond.

Laurie: Ik heb zowel The Song of Achilles als Circe gelezen en ik gaf beide boeken vijf sterren. Sterker nog, de leesclub met de Nederlandse versie van het debuut van deze auteur heb ik hier op Hebban mogen begeleiden. Zelf ben ik geen fan van korte verhalen, ik vind deze net te weinig ruimte bieden om helemaal in het verhaal te komen en een klik te voelen met de personages. Toch werd ik nieuwsgierig naar dit verhaal en net als Lieke puur vanwege de auteur. Want ik kende deze mythe ook niet.

Ze leven nog lang en gelukkig?

Lieke: In de originele mythe leven Pygmalion en Galatea in theorie nog lang en gelukkig. Miller heeft daar haar twijfels over en voert een ziekelijk jaloerse Pygmalion op die Galatea in een gesticht heeft gestopt om ervoor te zorgen dat ze niet aan hem kan ontsnappen – en om haar weg te houden bij andere mannen. De werkelijkheid blijkt namelijk nogal tegen te vallen voor hem nu Galatea niet langer een standbeeld is, maar een persoon met haar eigen verlangens etc. Miller geeft mooi weer hoe Galatea omgaat met haar situatie: af en toe met gortdroge humor en dan weer met manipulatie.

Laurie: Dit vind ik dus zo lastig aan een kort verhaal, want ik voelde helemaal geen klik met het boek. Niet zoals ik dat heb ervaren met de andere hervertellingen van Griekse mythen die ik las. Ik was zo door het verhaal heen en had aan het eind het gevoel dat er meer in had gezeten. Nu ik lees dat Miller het verhaal een twist heeft gegeven, snap ik het einde ook beter, want ik dacht dat dit zo hoorde.

Mythe vs. realiteit

Lieke: In het nawoord legt Miller de link met incels (vooral mannen die het vrouwen verwijten dat zijzelf geen relatie en/of seks hebben) en, ja, dat zie ik wel, want Pygmalion vindt zelfbeschikking voor vrouwen duidelijk drie keer niks. Zelf moest ik denken aan hoe niet zo heel lang geleden mannen vrouwen nog gewoon in een gekkenhuis konden stoppen als iets in hun gedrag ze niet beviel. En hoe in de VS het recht op abortus momenteel op losse schroeven staat. Zo zie je maar hoe zo’n mythe actueel blijft.

Laurie: Ik heb hier eigenlijk niets aan toe te voegen. Gelukkig is het beeld van vrouwen nu wel veranderd.

What’s our verdict?

Lieke: Ik geef Galatea vier sterren. De taal is wederom prachtig. De frustratie en hulpeloosheid van Galatea zijn voelbaar, net als haar vindingrijkheid en moed. Vanwege de geringe omvang van het boekje (het telt 56 pagina’s, inclusief nawoord) is het echter minder rijk dan Millers romans. Het is gewoon te kort!

Laurie: Ik ben iets minder enthousiast, want ik had geen klik met het verhaal. Het is te kort en ik heb meer tijd en ruimte nodig om die klik te krijgen. Korte verhalen zijn niets voor mij en dit verhaal heeft dit weer duidelijk gemaakt. De schrijfstijl is wel weer mooi. Omdat ik de romans van Madeline Miller in het Nederlands heb gelezen, moest ik wel even wennen. Ik beoordeel Galatea uiteindleijk met drie sterren, want het was niet slecht.

Van welke auteur koop jij alles ongezien?