Yep, je leest het goed. Robin Hobb heeft met ‘The Farseer Trilogy’, ‘The Tawny Man Trilogy’ en ‘The Fitz and the Fool Trilogy’ al negen boeken gevuld met de lotgevallen van Fitz. Dit jaar heeft zij deze trilogie van trilogieën voltooid en dat is natuurlijk een fenomenale prestatie. Vandaar besteden we vandaag, in het eerste artikel in een reeks van drie, graag aandacht aan: ‘The Farseer Trilogy.’

Door Lieke

“In today’s crowded fantasy market Robin Hobb’s books are like diamonds in a sea of zircons.” – George R.R. Martin

Boeken lezen of kopen op basis van de cover: we doen het allemaal wel eens. Sommigen eens en daarna nooit meer. Sommigen af en toe omdat niemand geheel immuun is voor een aantrekkelijke, interessante cover. Sommigen regelmatig omdat ze erg gevoelig zijn voor de aanblik van een beeldschoon boek. Deze Reader behoort tot die laatste groep en - voordat je me nu begint uit te lachen – dit heeft geleid tot het lezen van een aantal prachtige boeken van geweldige auteurs die anders niet snel onder mijn neus zouden zijn beland. Zo ging het ook met het eerste deel van ‘The Farseer Trilogy’ van Robin Hobb.

De paperback editie van Assassin's Apprentice die mijn aandacht trok had een mooie cover – zilverkleurig op het eerste gezicht en goudgroenig als je het boek op een bepaalde manier in het licht houdt – en het verhaal was nog mooier. Toen ik het boek eenmaal opensloeg, viel de wereld om me heen weg. Opeens bevond ik me in de Six Duchies samen met een oude man die probeerde de geschiedenis van het land op papier te zetten, maar in plaats daarvan telkens zijn eigen geschiedenis uit zijn pen zag vloeien.

Assassin’s Apprentice (1995)

Fitz is de bastaardzoon van de kroonprins van de Six Duchies. Hij blijkt de gave te bezitten om telepathisch met dieren te communiceren en vormt een magische band met de pup Nosy. Deze gave wordt gewantrouwd en daarom worden Fitz en de hond wreed uit elkaar gehaald. Eenzaam en gedoemd tot een bestaan aan het hof zonder enige hoop op een titel, besluit Fitz zich op te laten leiden tot moordenaar in dienst van de koning.    

Het leven van Fitz in Assassin's Apprentice is vergelijkbaar met dat van Jon Snow uit de ‘A Song of Ice and Fire' boekenreeks, oftewel de Game of Thrones televisieserie. Een bastaardzoon die noodgedwongen een taak op zich neemt waar weinig mensen zin in hebben. Een taak waar hij zich toch volledig voor inzet omdat hij geen alternatief heeft én omdat hij het land wil beschermen. Fitz is iemand die roeit met de riemen die hij heeft.

Royal Assassin (1996)

Van de drie prinsen waar de trilogie mee begonnen is, zijn er inmiddels nog maar twee over en zij willen allebei de troon bestijgen zodra hun vader komt te overlijden. Fitz is fysiek verzwakt. Dat maakt hem kwetsbaar. Daar komt nog bij dat hij verliefd is. Ondertussen wordt de kust van de Six Duchies nog steeds geteisterd door de Red Ship Raiders. Zij overvallen dorpen en laten de bewoners achter als levende, maar lege hulzen die niet terugdeinzen voor geweld om te bemachtigen wat ze willen hebben. Fitz wordt ingezet om de opmars van deze ontzielde slachtoffers te stoppen.

Dat het ingewikkeld is om een privé leven te onderhouden naast een geheim bestaan als moordenaar wist Fitz al, maar in Royal Assassin raakt de balans helemaal zoek. Als hem verboden wordt om te trouwen met de vrouw van zijn keuze, doet Fitz een hoop domme dingen en stapelen de problemen zich op. Hoe kan hij zijn geliefden veilig houden terwijl hij steeds meer vijanden maakt?

Assassin’s Quest (1997)

Al jaren hoort Fitz de cryptische voorspellingen van de Fool aan zonder echt te luisteren, maar nu moet hij onder ogen zien dat de uitspraken niet zo dwaas zijn als ze leken. In Assassin's Quest moet Fitz al zijn gaven gebruiken om zijn koning te dienen en hun reis tot een goed einde te brengen. Eeuwenoude legendes blijken op waarheid te berusten. Er worden pijnlijke offers gebracht. Het leven van Fitz zal nooit meer hetzelfde zijn.

Over fantasy wordt weleens gezegd dat het niets meer is dan een vlucht uit de realiteit – waarschijnlijk door dezelfde mensen die literatuur saai, feelgood minderwaardig (want voor vrouwen) en crime leuk-voor-tussendoor-maar-meer-ook-niet vinden. Er is natuurlijk niets mis met een uitstapje naar een wereld waarin je problemen niet bestaan, maar goede fantasy zegt juist iets over het leven. Over hoe relaties mensen kunnen vormen. Over hoe bedrog mensen uit elkaar kan drijven. Over de invloed die macht uitoefent op de menselijke natuur. Robin Hobb behandelt in ‘The Farseer Trilogy’ dit alles en meer. Mét magie en draken. Hoe fantastisch is dat?

Heb jij al iets (of alles) van Robin Hobb gelezen? Zou je naar aanleiding van dit artikel sneller of minder snel een boek van haar oppakken? Wat vind jij van de laatdunkende mening van sommige mensen over fantasy? Laat het ons weten!

Stay tuned! Volgende week is ‘The Tawny Man Trilogy’ aan de beurt.