Twee readers hebben de handen weer ineengeslagen om samen een boek te lezen, te bespreken en beoordelen voor jullie. Dit keer waren Karin en Dorien aan de beurt en zij lazen samen Hannah Green and her Unfeasibly Mundane Existence van Michael Marshall Smith.

Hannah Green is een doodnormaal meisje van 11 jaar. Of tenminste, dat denkt ze zelf. Toch blijkt, als haar ouders in scheiding liggen, haar verhaal een stuk spannender te zijn. Haar grootvader werkt voor de duivel, sommige champignons kunnen praten en er is een machine die slechte daden omzet in energie. En laat die duivel nu net op de stoep staan bij haar grootvader als Hannah daar logeert…

Het eerste aan dit boek wat gelijk opvalt is de cover. De cover voelt sprookjesachtig aan en komt betoverend over. De flaptekst geeft weinig informatie vrij over het boek wat je nog een beetje in het duister houdt over waar het boek precies heengaat en wat je kunt verwachten, iets wat Dorien altijd wel fijn vind omdat ze graag zo blind mogelijk aan een boek begint.

De eerste indruk van het boek is meteen positief. Het eerste hoofdstuk spreekt aan. De verteller van het verhaal zorgt met zijn stijl van vertellen dat je als lezer gelijk in het verhaal wordt gezogen. De verteller stapt ook regelmatig uit het verhaal om op een afstand naar zijn eigen verhaal te kijken, wat voor grappige passages zorgt.

‘No, no. No. Sorry. Stop imagining things. I’ve got this completely wrong. I’ve tried to tell this story from the beginning.’

Na het eerste hoofdstuk raakte Karin al gauw een beetje de draad kwijt in dit boek. Het boek wiebelt een beetje van de ene verhaallijn naar de andere en heel lang blijven deze verhaallijnen ver uit elkaar staan en snap je niet goed wat ze met elkaar te maken hebben. Later komt alles bij elkaar. Zowel Karin als Dorien ervoeren dit soms als storend en er bleef een duidelijke scheiding tussen de hoofdstukken vanuit het perspectief van Hannah en de hoofdstukken die geschreven zijn vanuit het perspectief van een volwassene. Het tempo van het boek ligt laag. Door de vele verhaallijnen die nauwelijks bij elkaar lijken te komen werkt het boek lange tijd niet naar een plot toe.

Een belangrijk personage in dit boek is de duivel. De duivel is een vreemd figuur te noemen en is absoluut niet neergezet zoals je hem zou verwachten. Het is een soort nonchalante oude man, die zeker niet aanvoelde als de duivel zoals we hem gewend zijn uit de literatuur en uit films. Hoewel de duivel in deze vorm bij Dorien voor een wat nare nasmaak zorgde, vooral door de nonchalance waarmee hij soms dood en verderf bracht, kon Karin ook de humor van hem wel inzien.

‘He looked the old man in the suit up and down. “Where the hell have you been?” It was an old joke between them.’

Zowel Dorien als Karin vonden het boek moeilijk te plaatsen qua lezerspubliek. Op de achterkant staat dat het boek voor lezers van alle leeftijden is. Het is wel geschikt voor een jonger publiek, omdat er zo luchtig wordt gedaan over de dodelijke daden van de duivel en omdat er een duidelijk moraal op het eind is. Bovendien is Hannah elf jaar en kan het gezien worden als een coming of age-roman. Tegelijkertijd gebeurt er zoveel in het boek dat jonge lezers het misschien niet allemaal kunnen bijhouden.

Al met al een moeilijk boek om te plaatsen. Het heeft een aparte vertelstijl die niet per se heel spannend is maar zeker wel vermaakt. Een bijzonder verhaal vol met zwarte humor en gedenkwaardige personages.

Heb jij Hannah Green and her Unfeasibly Mundance Existence ook gelezen? Wat vond jij ervan?