“My mom always said life is like a box of chocolates. You never know what you’re gonna get.” Nou, vandaag weet je wel wat je krijgt, want het is Film Friday en we gaan het hebben over het boek en de verfilming van Forrest Gump. Let’s go!

Door Lieke

De roman Forrest Gump van Winston Groom is in 1986 verschenen. De verfilming zag het licht in 1994 en won zes Oscars, waaronder de Oscars voor Beste Film, Beste Regisseur en Beste Acteur. Een jaar later kwam Groom op de proppen met een vervolgroman, Gump & Co. Boek én film beginnen met hetzelfde gegeven: Forrest Gump heeft een laag IQ en dit zorgt ervoor dat hij regelmatig in allerlei rare situaties belandt. De film heb ik al meerdere malen gezien, maar het boek had ik nog niet gelezen. Naar aanleiding van het Guilty! Of toch niet? artikel over verfilmingen waarvan de Readers het boek waarop de film gebaseerd is niet gelezen hebben, besloot ik om daar eens werk van te gaan maken.

Boek vs. Film

De eerste verrassing als je het boek begint te lezen, is de schrijfstijl. Groom geeft de gedachten van Forrest weer zoals Forrest in de film praat. Met een Alabama accent, grammaticale fouten en verkeerd uitgesproken woorden.

Let me say this: bein an idiot is no box of chocolates. People laugh, lose patience, treat you shabby. Now they says folks sposed to be kind to the afflicted, but let me tell you – it ain’t always that way. Even so, I got no complaints, cause I reckon I done live a pretty interestin life, so to speak.

In de film stoort dit niet (mij tenminste niet), maar in het boek is dit even wennen. Deze manier van gedachten en dialoog weergeven kan iets toevoegen, maar in Forrest Gump voelt het een beetje als een gimmick. Mijns inziens is de schrijfstijl van weinig toegevoegde waarde.

Forrest

De tweede grote verrassing is Forrest zelf. De Forrest uit het boek is bijna twee meter lang, weegt meer dan 100 kilo en is behoorlijk gespierd. De Forrest uit de film ziet eruit als, nou ja, Tom Hanks. Het feit dat Forrest zo groot en sterk is heeft ook invloed op het plot. Vrouwen tonen geregeld interesse in hem vanwege zijn fysieke aantrekkelijkheid en op een gegeven moment maakt hij zelfs even carrière als worstelaar, genaamd “The Dunce” (vertaling: De Domkop).

Ook brengt zijn fysieke kracht hem soms in de problemen. Hij gebruikt geweld tegen een pestkop en randt zijn - inmiddels volwassen - jeugdliefde Jenny (in de film gespeeld door Robin Wright) onbedoeld aan. Hij doet meer denken aan Lennie uit Of Mice and Men van John Steinbeck (waarover je hier een Readers artikel kunt lezen) dan aan de zachtaardige Forrest die we gewend zijn uit de film. Qua karakter is hij eveneens niet zo lief. Hij gebruikt drugs en gaat vreemd. Dit alles heeft zijn weerslag op zijn relatie met Jenny. In de film is Forrest een tegenhanger van alle mannen die Jenny slecht behandelen, maar in het boek verschilt hij eigenlijk niet zoveel van hen.

Verder is Forrest niet gewoon een “idiot” in het boek, maar een idiot savant. Hij is heel erg muzikaal, extreem bedreven in schaken en een natuurtalent op het gebied van wiskunde. Dit laatste leidt tot een korte aanstelling bij NASA.

Jenny & Luitenant Dan

Het misbruikverleden van Jenny, dat we kennen uit de film, is volledig afwezig in het boek. Hierdoor is ze niet langer het tragische figuur voor wie Forrest fungeert als veilige haven (waar deze Forrest ook helemaal niet geschikt voor is) maar een gewone vrouw die een relatie begint met een man wiens IQ zo laag is dat hij waarschijnlijk niet eens als volwassene berecht zou kunnen worden. En, ja, dat schuurt. Het is dan ook een opluchting dat hun relatie uiteindelijk geen lang leven beschoren is.

De Luitenant Dan (een prachtrol van Gary Sinise) uit de film, die zijn benen verliest in Vietnam en zich vreselijk ergert aan Forrest, blijkt in het boek te bestaan uit twee personen. Een hogere militair die een grondige hekel heeft aan Forrest en een vriendelijke, filosofische, gehandicapte militair die Forrest ontmoet in het ziekenhuis als hij gedurende zijn diensttijd in Vietnam lichtgewond raakt. De samenvoeging van deze twee hele verschillende personages pakt heel goed uit in de film. Het maakt van Dan een wat completer karakter. Plus, het feit dat Luitenant Dan gillend gek wordt van Forrest, is ook gewoon erg grappig.

Monsterkostuums, NASA, kannibalen!

Zoals je hierboven kunt lezen, zijn er verschillende ontwikkelingen uit het boek weggelaten uit de film. Een goede beslissing, denk ik. Vooral een mislukte ruimtevlucht, een verblijf in de jungle bij kannibalen en een vriendschap met een orang-oetan zijn zo belachelijk dat ik blij ben dat ze niet in de film zitten. En dan heb ik het nog eens niet over hoe Forrest Mao Zedong redt van een verdrinkingsdood en in een monsterkostuum naast een naakte Raquel Welch door de stad loopt. De film hangt natuurlijk ook aan elkaar van de meest ongelofelijke gebeurtenissen – Forrest inspireert Elvis! Forrest 'bedenkt' het smiley t-shirt! Forrest onthult per ongeluk het Watergate schandaal! – maar het boek overschrijdt regelmatig de grens tussen onwaarschijnlijk en lachwekkend.

De toon van boek en film is ook totaal anders. De filmpersonages zijn geidealiseerde versies van de karakters uit het boek. Ze zijn niet perfect, maar wel een stuk sympathieker. In het boek bedriegen ze elkaar regelmatig. In zekere zin is dat realistischer, maar dat maakt het boek er nou niet echt beter op. Hoewel de film een stuk zoeter is, kan ik die positieve boodschap wel waarderen. Het is ook gewoon leuk hoe film-Forrest betrokken lijkt te zijn bij tig historische hoogte- en dieptepunten in de recente Amerikaanse geschiedenis. In het boek komt die reis door de Amerikaanse historie minder goed naar voren. Naar mijn mening heeft de scriptschrijver de Oscar voor Beste Bewerkte Scenario dubbel en dwars verdiend, want de film is absoluut een verbetering ten opzichte van het boek.

Film: ****

Boek: **

Heb jij de film gezien en/of het boek gelezen? Wat vind je ervan? Laat het ons weten!