Het is weer tijd voor een film Friday! Maak je klaar voor een vurig gevecht tussen het boek en de verfilming van Horns.

Door Lieke

Het zit Ig Perrish niet mee. Een jaar geleden werd zijn vriendin Merrin verkracht en vermoord, op de avond dat ze hun relatie verbrak. Aangezien een vol wegrestaurant getuige was van hun luidruchtige ruzie, is Ig de hoofdverdachte. Kort daarna brandt het lab met al het forensisch bewijs van de zaak af. Een veroordeling zit er daarom niet in, maar vrijspraak ook niet en in de ogen van de gemeenschap is Ig hartstikke schuldig. Alsof dat allemaal nog niet erg genoeg is, wordt hij op een dag wakker met hoorns. En opeens bekent iedereen die hij tegenkomt de meest vreselijke dingen.

Blessed are they that mourn, for they shall be kicked in the nuts as soon as they try to get back up. That wasn’t in the Bible, but maybe it should’ve been.

Gelukkig heeft elk nadeel zijn voordeel: misschien kan Ig zijn hoorns gebruiken om de echte moordenaar van Merrin op te sporen.

Boek vs. film

Horns van Joe Hill (zoon van Stephen King) is in 2010 gepubliceerd. Drie jaar later verscheen de verfilming met Daniel Radcliffe als Ig Perrish.

Personages

Op het eerste oog zijn de verschillen tussen de roman en de verfilming minimaal. De beroepen van de personages zijn ietwat anders. De beste vriend van Ig, Lee Tourneau, werkt in het boek voor een politicus en in de film is hij advocaat – ook van Ig. Terry, de broer van Ig, en Ig zelf doen eveneens net iets anders voor de kost. De aanpassing van het beroep van Lee is redelijk logisch – zo is hij meteen meer betrokken bij het plot. Ig is echter een wereldverbeteraar in het boek, terwijl hij in de film een dj is. Dat is toch een wijziging die het karakter van zijn personage aanzienlijk verandert.

Gaandeweg de verfilming wordt duidelijk hoe groot het effect is van de kleine aanpassingen: de personages komen niet tot leven. Ig komt er bekaaid vanaf. In de roman leer je hem kennen als bijzonder sympathiek; in de film heeft hij weinig persoonlijkheid. Ook Lee, Merrin en Terry zijn eendimensionale figuren in plaats van volwaardige personages. De onderlinge relaties raken de kijker hierdoor waarschijnlijk een stuk minder dan de lezer. In het boek is de relatie tussen Ig en Merrin realistisch en romantisch; in de film is het een saaie, standaard romance. De vriendschappen tussen Ig, Lee, Merrin en Terry maken ook weinig indruk in de verfilming, terwijl ze juist een sterk onderdeel vormen van de roman.

Gebeurtenissen

Ook plotontwikkelingen worden afgeraffeld en verliezen daardoor impact, zoals de gesimplificeerde manier waarop het door Ig gevonden en door Lee gerepareerde ketting met gouden kruisje van Merrin terug in het bezit van Ig komt. In het boek wordt dit uitgebreid beschreven omdat het boekdelen spreekt over hoe beide personages in elkaar zitten; in de film is het een scène van amper twintig seconden die ontdaan is van elke nuance en hierdoor niets zegt behalve het meest basale. Zo gaat het vaker, vooral met de gebeurtenissen die zich afspelen tijdens hun jeugd. Ook hoe Ig langzaam meer en meer op de duivel begint te lijken, inclusief hooivork en slangen die hem overal volgen - iets wat voor veel humor zorgt in het boek - wordt in de verfilming veel minder benut. Zo komt het plot in grote lijnen overheen, maar in de film gebeurt alles razendsnel en ontbreken de details die het boek juist zo aangrijpend en verontrustend maken. Het verhaal krijgt geen ruimte om te ademen. Misschien is twee uur (de speelduur van de film) te kort om een boek van 400+ pagina’s fatsoenlijk te verfilmen?

Opbouw

De film hanteert een andere opbouw dan het boek. Het boek bestaat uit vijf delen. Het begint een jaar na de dood van Merrin en onthult na pakweg zestig pagina’s wie haar heeft vermoord. Hierna grijpt het verhaal terug op de jeugd van Ig, de eerste keer dat hij Merrin ontmoet en hoe hij bevriend raakt met Lee. Door van het heden naar de jeugd en de fatale avond op en neer te springen ontvouwt de auteur langzaam wat er gebeurd is met Merrin en waarom. Ook het perspectief van de moordenaar komt aan bod. Zo slaagt Hill erin om de spanning vast te houden, terwijl de dader allang bekend is.

De film houdt langer verborgen wie de moordenaar is en probeert de kijker een paar keer – op een manier waarvoor de personages, achteraf gezien, volkomen onlogisch moeten handelen – op een zijspoor te zetten. Het is allemaal weinig effectief omdat de valse sporen niet overtuigen en de personages niet goed genoeg zijn uitgewerkt om een blijvende indruk achter te laten. Dat Merrin bloedmooi is, maar als personage verder weinig inhoud heeft, maakt dat de scène waarin ze sterft iets heeft van een moord in een slasher-film. Waarom zou je als kijker geraakt worden door de dood van een personage dat je niet kent?

“It's like in the Bible. You can't always get what you want, but if you really need something, you usually find it.”
“What part of the Bible is that from?” Ig asked her. “The Gospel of Keith Richards?”

Oordeel

De film is zo’n beknopte samenvatting van de roman dat vrijwel alles wat het boek grappig, spannend, verontrustend, romantisch en speciaal maakt, afwezig is. Als je de film al gezien hebt en ‘m middelmatig vond, dan raad ik het boek aan. Andersom kun je na het lezen van het boek de verfilming gewoon overslaan.

Film: **

Boek: *****

Heb jij het boek gelezen en/of de film gezien? Welke is jouw favoriet?