Vanavond staat er een langverwacht gevecht op stapel. In de linkerhoek van de ring zie je het boek Yes Man van Danny Wallace. In de rechterhoek staat de film Yes Man met Jim Carrey. Wie zal er winnen? Het is Film Friday, dus… let’s get ready to rumble!

Door Lieke

“What I’m saying is, there’s so much we can learn from just accepting the way we are rather than being attached to the way we’d like to be.” (Samten, een Boeddhistische monnik uit het boek)

Een gedumpte man die in een dip zit zegt nee tegen alle uitnodigingen van zijn vrienden en zit in plaats daarvan alleen thuis voor de televisie. Totdat hij de uitdaging aangaat om juist overal ‘yes’ tegen te zeggen. Wat gebeurt er als je overal mee instemt? Leidt dit alleen maar tot positieve dingen of kleven er ook nadelen aan?

Als je bovenstaande omschrijving nogal breed vindt klinken, dat klopt. Het boek en de film hebben namelijk weinig met elkaar gemeen. De personages hebben andere namen, persoonlijkheden en levens. De film voegt vooral veel toe en besteedt weinig aandacht aan wat er in het boek gebeurt. Ze delen de titel en het concept en that’s it.

In 2005 verscheen het boek Yes Man van Danny Wallace. Na een periode van thuis zitten en zichzelf zielig vinden nadat zijn vriendin hem gedumpt heeft, ontmoet Danny een man in de bus die hem aanraadt om vaker ja te zeggen. Danny gaat nog een stap verder en besluit om altijd ja te zeggen. Yes Man is het non-fictie verslag van dit half jaar durende experiment. Het leidt uiteindelijk tot de grote vraag: “Do you, Danny Wallace, take this woman…?”

In 2008 verscheen de verfilming in de bioscoop. Hierin speelt Jim Carrey de neezegger Carl Allen. Carl verzint de meest belachelijke excuses om op sociaal gebied maar nergens naartoe te hoeven gaan. Totdat hij via een oude vriend terecht komt bij een zelfhulp seminar en van de goeroe de opdracht krijgt om voortaan kansen te grijpen door ja te zeggen. Dat is het begin van een wilde rit!

Er zijn flink wat fundamentele verschillen tussen het boek en de verfilming. In het boek is Danny Wallace een 28-jarige man, gedumpt door zijn vriendin, die werkt voor de radioafdeling van de BBC en in Londen woont. Carl Allen is een gescheiden, Amerikaanse veertiger die leningen verstrekt bij een bank. In het boek gaat Danny de uitdaging aan omdat een onbekende in de bus hem aanspoort om vaker ja te zeggen en duurt het zes maanden. In de film dwingt een motivational speaker Carl om een contract met zichzelf aan te gaan voor een periode van een jaar. Gaandeweg raakt Carl er ook van overtuigd dat hem iets vervelends zal overkomen als hij nee zegt.

Verder verschillen de avonturen van de twee hoofdpersonen nogal. Danny gaat vooral zijn eigen weg. Af en toe worden zijn vrienden betrokken bij zijn ondernemingen en dat zorgt voor veel irritatie. Carl daarentegen raakt juist veel nauwer betrokken bij het leven van zijn vrienden door zijn toewijding aan het ja-zeggen. Op een gegeven moment zegt hij zelfs ja tegen het organiseren van het vrijgezellenfeest van de verloofde van zijn beste vriend. Hij kent Lucy nauwelijks, maar al zijn pas verworven vaardigheden helpen hen om nader tot elkaar te komen. Ook de avonturen die Carl met Allison (gespeeld door Zooey Deschanel) beleeft, hebben vrijwel niets te maken met wat Danny en Lizzie samen ondernemen. Carl en Allison doen de gekste dingen; Danny en Lizzie houden de uitstapjes redelijk standaard. Allison is dan ook een vrije geest en Lizzie is meer ingetogen.

De twee speerpunten van boek én film zijn humor en romantiek. De film slaagt op beide punten; het boek krijgt alleen op romantisch vlak een voldoende. Het begint leuk met een hypothetische worst case scenario - wat als je de vraag krijgt om iemand te vermoorden? - maar verzandt al snel in langdradige onzin. Bij het vertellen over de ontmoeting met de man in de bus wordt de auteur de hele tijd onderbroken door zijn vrienden. Dit is vermoedelijk grappig bedoeld, maar is vooral irritant. De humor is uitermate flauw. Er is bijv. een bijzonder afgezaagde running gag waarin de auteur zogenaamd echt gelooft dat hij een email heeft ontvangen van een Nigeriaanse prins (in dit geval een Omaanse prins) en serieus overweegt om zijn bankgegevens te geven. Ik slaakte een zucht van opluchting toen de ‘grap’ na veertig pagina’s voorbij leek te zijn. Te vroeg gejuicht: dertig bladzijden later dook hij weer op in een andere variant (twintig miljoen gewonnen in een Spaanse loterij) en werd er zelfs een heel hoofdstuk aan deze nieuwe email scam gewijd. Zo ongelofelijk flauw. Het overdrijven voor komisch effect is een terugkerende bron van ergernis. Jammer, want het verhaal is niet zo interessant en dat kan je compenseren met humor. Hieronder een grap over positief denken die ik wel kan waarderen:

“If we keep repeating something good over and over, then eventually, it will become the truth. If you just keep on insisting to yourself that you are a wonderful person, and that your marriage is amazing, it will be true.”

De sarcastische reactie van Danny?

A handy tip for battered wives everywhere, there.

Het oordeel:

Boek en film zijn zo anders dat een winnaar kiezen eigenlijk alleen maar iets zegt over mijn eigen smaak. Maar ik doe het toch! Het boek is non-fictie en slaat qua humor de plank vaker mis dan raak. Het halfslachtige zelfhulp aspect kan me al helemaal niet bekoren. De film is een favoriet van me vanwege de fysieke humor van Jim Carrey, zijn nerdy baas gespeeld door Rhys Darby (bekend als de bandmanager uit de serie Flight of the Conchords) en de maffe maar aanstekelijke muziek gezongen door Zooey Deschanel. Dat zit allemaal niet in het boek.

Film: ****

Boek: **

Laten we ter afsluiting luisteren naar de fictieve band Munchhausen by Proxy die in de film bestaat uit Zooey Deschanel en de echte band Von Iva. Prettig weekend!

Heb jij het boek gelezen en/of de film bekeken? Welke is jouw favoriet?