Op 23 oktober 2018 kwam Find Me Gone van Sarah Meuleman uit. Acht van ons hebben deze Belgische schrijfster ontmoet op de Big Book Bonanza in september, waar we een vooruitexemplaar bemachtigden en gelijk lieten signeren. Nu is het tijd om een oordeel te vellen over deze thriller die al voor de derde keer is heruitgebracht en nu voor het eerst internationaal in het Engels verschijnt. Waarin verschillen de drie versies? En wat vinden wij van Find Me Gone? Lees snel verder!

Verschillende versies

Find Me Gone verscheen al twee keer eerder in het Nederlands als De zes levens van Sophie en Wat ik je niet vertel. Er zitten enkele verschillen tussen de versies en sommigen van ons lazen meerdere boeken om een vergelijking te maken. Wat is er toegevoegd of gebleven in de uiteindelijke Engelstalige Find Me Gone? Om te beginnen probeerden de Readers die alleen Find Me Gone lazen de mogelijke verschillen tussen de versies te raden:

Demi: Ik denk dat de setting van New York City niet in de oorspronkelijke Nederlandstalige versie(s) te vinden was. Ik vermoed dat Hannah in plaats daarvan ergens anders naartoe ging in België of misschien zelfs Nederland. Dit is tenminste het enige wat ik echt kan bedenken dat drastisch anders kan zijn, maar ik weet het niet zeker. NYC blijft natuurlijk dé mode en glamour stad van de wereld, dus zo gek zou het niet zijn als Hannah ook in de Nederlandstalige versies naar New York City zou gaan. Misschien is er ook gewisseld tussen auteurs die in Hannahs biografie zouden komen om het het grote publiek meer aan te spreken?

Yvonne: Ik heb De Zes Levens van Sophie én Find Me Gone gelezen, dus ik verklap nog lekker niets!

Lotte: Ik denk ook dat de setting anders zal zijn, misschien was het oorspronkelijk Amsterdam? Om die reden denk ik dan ook dat de namen van Hannahs Amerikaanse vrienden aangepast zijn. Ik wil ook graag weten waar Irminia woont, het speelgoedstadje Mystic in Find Me Gone. Als de plaats toch geen verschilpuntje zou zijn, kan ik eigenlijk niet echt bedenken wat wel anders zou kunnen zijn.

Annemieke: Poeh, zo lastig om in te schatten waarin de verschillen zitten. Ik kan me voorstellen dat het verschil hem zit in de keuzes die gemaakt zijn (en dit klinkt natuurlijk erg kryptisch voor de mensen die het boek niet gelezen hebben). Zoals ook de rest aangeeft, kan ik me bijvoorbeeld ook voorstellen dat er een andere keuze is gemaakt is waar het gaat om Amerika. Verder zijn de personages wellicht verder uitgewerkt in de Engelse versie. Nou, Yvonne, ik hoop dat je ons het verlossende antwoord nog gaat geven!

Lieke: Jullie hebben het allemaal mis, haha. Alleen Annemieke zit een beetje in de goede richting met haar gok dat de personages wellicht wat beter zijn uitgewerkt. Ik heb De Zes Levens van Sophie en daarna Find Me Gone gelezen, en wat het meest opvalt is hoe weinig de boeken van elkaar verschillen. De setting is hetzelfde, het plot is hetzelfde en de personages zijn hetzelfde. De veranderingen zijn vooral cosmetisch. De cover en titel van de oorspronkelijke versie geven luid en duidelijk aan: dit is een roman. Daartegenover staat dat de titel en de cover van de Engelstalige editie, naar mij in ieder geval, schreeuwen: ik ben een thriller! (Het grappige is dat De Zes Levens van Sophie op Hebban inderdaad ingedeeld is bij Literatuur & Romans, terwijl Find Me Gone is ingedeeld onder Thrillers & Spanning.)

Ook inhoudelijk is er niet zoveel veranderd. Wat in De Zes Levens van Sophie als een soort van epiloog fungeert over de vriendschap tussen Sophie en Hannah, is in de Engelse vertaling gewoon een hoofdstuk dat komt voordat je de 100 pagina’s gepasseerd bent. De grootste verandering is dat er een beetje geschoven is met de volgorde van de hoofdstukken en dat er een paar – over Agatha Christie, hoe slecht het met de hoofdpersoon gaat, het meisje dat haar volgt – zijn toegevoegd. Find Me Gone is hierdoor wat explicieter en dramatisch. De verschillen zijn dus redelijk subtiel, terwijl ik eigenlijk verwacht had dat ze best radicaal zouden zijn.

Ons oordeel

Acht van ons lazen Find Me Gone en ieder van ons heeft er een eindoordeel over geschreven. Lees snel verder om erachter te komen wat we vonden én hoeveel sterren we het gaven. 

Demi: We ontmoeten Hannah wanneer haar comfortabele en luxueuze leventje in elkaar is gezakt na een tragedie. Haar verdriet en hulpeloosheid daarin is goed uitgewerkt, al waren de dingen die ze deed soms wel erg extreem. Ik vond het wel meteen interessant dat Hannah een biografie wilde schrijven over drie schrijfsters: Christie, Follett en Woolf. De hoofdstukken over deze vrouwen tussen het hoofdverhaal door vond ik daardoor heel tof om te lezen. Het gaf voor mij een diepere laag in het boek en zette me aan het nadenken over de connecties tussen de vrouwen en het hoofdverhaal. Alle drie de schrijfsters verdwenen plotseling – waarom, en wat is er met ze gebeurd? Gaat Hannah hetzelfde doen? Een interessante insteek om te gebruiken in een thriller.

De plot wordt heel langzaam uit de doeken gedaan. Stukje bij beetje kom je meer te weten over Hannah en Sophie, die vroeger dikke vriendinnen waren maar langzaam uit elkaar groeiden. Het is duidelijk dat er íets is gebeurd in die tijd waardoor Hannah België ontvluchtte, maar pas helemaal op het einde krijg je het hele plaatje te zien. Ik zag de grote plotwending niet aankomen en was blij verrast dat ik niet eerder had geraden wat er precies aan de hand was.

Van mij krijgt het boek vier sterren omdat ik genoten heb van de tussenhoofdstukken en de opbouw van de plot. Af en toe stokte het verhaal werd en voelde het soms een beetje langdradig aan, maar veel last had ik hier niet van. Het smaakt zeker naar meer!

Dorien:  Ik las alle drie de boeken. Ik begon met De zes levens van Sophie, gevolgd door Wat ik je niet vertel en als laatste de Engelse versie, Find me gone. Toen ik het verhaal voor het eerst las vond ik het wel aardig, niet heel bijzonder, ik gaf het drie sterren. Echter toen ik de tweede en de derde keer in het verhaal dook, greep het me toch meer aan. Je ontdekt steeds meer subtiele dingetjes in het boek die je de eerste keer over het hoofd ziet. Ook vond ik het echt heel erg leuk om de veranderingen van boek naar boek te zien, deze waren eigenlijk altijd heel erg logisch. De karakters spraken me erg aan en ondanks dat de spanning minder groot was dan ik dacht, vond ik juist het verhaal van de twee kleine meiden heel interessant om te lezen. Daardoor kwam ik op een eindoordeel van vier sterren.

Yvonne: Ik heb twee van de drie boeken gelezen en ben het aardig met Dorien eens. De hoge verwachtingen die werden geschept door de vele lofuitingen op internet werden voor mij helaas niet waargemaakt. De personages zijn interessant en het leven van de jonge meiden trok het meest mijn aandacht. Ik kon maar niet stoppen met bedenken wat er vroeger in België gebeurd kon zijn. Dat zo'n goede vriendschap ineens zo verpest kon worden. De insteek om over overleden auteurs een boek te schrijven klonk erg leuk, maar doordat dit verweven werd met het huidige leven van Hannah, wekte het in vlagen verwarring op. Ik gaf het boek drie sterren.

Toen ik in Find Me Gone begon, was duidelijk te merken dat er dingen veranderd waren. Natuurlijk ga ik over de inhoud nog niets verklappen, maar wel merkte ik op dat hoofdstukken op andere plaatsen in het boek gezet waren. Naar mijn mening handiger en logischer in de tijdslijn, wat net dat tikkeltje extra spanning gaf. Ik dacht het verhaal al te kennen, maar toch vond ik Find Me Gone spannender dan De Zes Levens van Sophie. Helaas kan ik het boek geen vier sterren geven en ik kom dan ook uit op 3,5 sterren.  

Karin: Toen ik over dit boek hoorde, was ik vooral benieuwd naar de tussenhoofdstukken over Virginia Woolf, Agatha Christie en Barbara Follett. Met de boeken en levens van Woolf en Christie was ik al bekend, en ik was benieuwd naar hoe dit in het verhaal zou passen. Uiteindelijk vond ik tijdens het lezen die tussenstukjes juist minder, omdat ik het te veel als een onderbreking van het echte verhaal zag. Ik was veel meer geïnteresseerd in de verhaallijn rondom Hannahs verleden in België. Langzaamaan kom je meer te weten over Sophie en Hannah en hun hechte vriendschap. Ze groeien samen op maar als ze ouder worden en naar de middelbare school gaan, krijgen ze andere interesses en komt hun vriendschap onder druk te staan.

Ik vind Find Me Gone een spannend boek en vooral de vraag wat er gebeurd is met Sophie hield me geboeid. Hoewel ik verrast werd door de plottwisten, vond ik de opbouw van het boek niet altijd even sterk. Ik geef het boek drie sterren.

Lotte: Ik was heel benieuwd naar dit boek doordat ik er al veel mooie dingen over gelezen had. Toch kon het voor mij, net als voor de meeste Readers, niet aan de hoge verwachtingen voldoen. Find Me Gone was een goed boek, maar ik verwachtte meer. Ik vond de hoofdstukjes over de drie verdwenen schrijfsters heel interessant. Zelf zegt Sarah Meuleman op het einde van het boek: "[Hannah] draws on the lives of these writers to bring her closer to her own truth, her own reality." Dat vond ik een heel fijne insteek die je ook aan het denken zet. Probeert Hannah zo te verwerken wat er met Sophie gebeurd is? En wat is er met Sophie gebeurd? Dat wilde ik doorheen het boek steeds meer te weten komen en ik keek dan ook telkens uit naar de stukjes over de twee kleine meisjes. Hoewel ik niet op het puntje van mijn stoel zat, zorgde het mysterie achter Sophies verdwijning wel voor spanning. Ik wilde het einde weten.

Find Me Gone heeft me zeker geboeid, maar af en toe mocht het tempo een beetje hoger liggen. De plottwisten hebben me dan wel weer verrast. Het boek krijgt van mij vier sterren.

Annemieke: Ik las alleen de Engelse versie van Find Me Gone. Misschien niet direct een boek wat ik zou hebben gekocht, maar desalniettemin vond ik het erg leuk om te lezen. De situatie waarin Sophie en Hannah zich bevonden in België, is voor mij herkenbaar. Ten tijde van die gebeurtenissen zat ik zelf in een vergelijkbare leeftijdsfase en dus bracht het boek een bepaalde herkenning. Dit deel van het boek sprak me ook het meeste aan. Door de herkenning, maar ook door de uitwerking. De bijzondere band tussen Sophie en Hannah en hoe die zomaar kan veranderen, zorgde ervoor dat ik als lezer aan het denken werd gezet.

De situatie in New York was voor mij vooral veel en wat oppervlakkiger. Ik snap wel de keuze voor de verschillende gebeurtenissen in het leven daar. Tegelijkertijd had ik daardoor af en toe het gevoel dat ik wat miste, zonder dat ik daar echt de vinger op kon leggen. Dankzij het afsluitende deel – wat ik sterker vond - ben ik uitgekomen op vier sterren.

Onno: Ik ken alleen de Engelstalige versie Find Me Gone. Ik ben altijd benieuwd naar de achtergronden van een boek. Het verhaal gaat over twee meisjes, Hannah en Sophie, in de jaren negentig op het moment dat in Belgie het Dutroux-schandaal speelde. Op dat moment beginnen deze twee hun eigen seksualiteit te verkennen. Net als Hannah en Sophie zat Sarah Meuleman op een Belgische katholieke meisjesschool en droeg zij een donkergroen uniform.

De twee heel verschillende meisjes vertrouwen elkaar volledig, maar dan wordt een van de twee verliefd. Hannah zoekt haar heil in de levens van de schrijvers Agatha Christie, Barbara Follett en Virginia Woolf. Sarah Meuleman is fan van Agatha Christie. Toen ze een jaar of tien was pikte ze Agatha Christies uit de kast in de slaapkamer van haar ouders. Haar moeder hield van de boeken van Agatha Christie en haar vader van die van Stephen King.

Over het herschrijven van haar verhaal zegt de schrijfster dat literatuur nog altijd wat statisch is als je het bijvoorbeeld met muziek vergelijkt. In de muziek zijn remixes heel gebruikelijk en in het theater is de ene uitvoeringen niet hetzelfde als de andere. Wat zij met dit boek gedaan heeft is haar manier om te zeggen dat literatuur dynamisch kan zijn en dat een roman nooit af is. Vladimir Nabokov herschreef veel van zijn romans en hij beschreef het proces prachtig. Hij zei: “My pencils will always outlast their erasers.”

Find Me Gone is een plezierig leesbaar boek, geen echte uitschieter, maar zeker de moeite van het lezen waard, zeker als je van verdwijningen houdt. Voor mij drie sterren.

Lieke: Ik ben best wel gek op boeken over boeken, schrijvers en het schrijfproces zelf, dus ik keek heel erg uit naar hoe de verdwijningen van de drie vrouwelijke auteurs met het plot verweven zouden worden. Dit is knap gedaan. Het stikt van de parallellen met de situatie waarin de hoofdpersoon zich bevond en bevindt. In de Engelstalige versie wordt dat af en toe net iets te nadrukkelijk onderstreept, naar mijn mening. Ik lees dat liever tussen de regels door dan dat ik er constant op gewezen word.

De hoofdpersoon deed eerst ongelofelijk denken aan Carrie Bradshaw: modepoppetje dat in NY beroemd is met een society column waarmee ze bakken met geld verdient. Geen personage dat me direct aanspreekt. Gelukkig werd al snel duidelijk dat Hannah helemaal verloren was. Ze had geen idee wat ze aan het doen was. Dat is dan wél weer een personage dat ik interessant vind. Het mysterie had ik al doorzien voordat het onthuld werd, maar dat heeft niets afgedaan aan mijn leesplezier. Meuleman durft het onaangename te benoemen en dat doet ze ook nog eens op een erg mooie, spannende manier. Ik geef beide boeken vier sterren.

Heb jij één van deze drie versies al gelezen of ben je dat van plan? En als jij een biografie zou schrijven over iemand, wie zou dat dan zijn en waarom? Laat het ons weten in de comments!