Edinburgh, 1847. City of Medicine, Money, Murder. Zeven lezers duiken in een mysterie van Ambrose Parry en oordelen over de historische, medische thriller 'The Way of All Flesh': is dit boek HOT or NOT?

Door Lieke

Achter het pseudoniem Ambrose Parry gaat, net als bij Nicci French, een schrijvend echtpaar schuil. In dit geval Marisa Haetzman en Christopher Brookmyre. Zij was voorheen anesthesist – wat van pas komt bij het medische aspect van de Ambrose Parry boeken – en hij heeft zelf al verschillende crime series op zijn naam staan: de acht-delige ‘Jack Parlabane’ reeks, en de ‘Angelique de Xavier’ en ‘Jasmine Sharp and Catherine McLeod’ trilogieën. Het stel woont in Schotland, waar het gros van hun boeken zich afspeelt.

In 2018 verscheen hun eerste gezamenlijk geschreven boek: The Way of All Flesh. Deze historische misdaadroman is het begin van de ‘Raven, Fisher and Simpson’ serie. Het tweede deel, The Art of Dying, volgde in 2020 en deel drie, A Corruption of Blood, staat op de planning voor 19 augustus dit jaar. De serie speelt zich af in Schotland in de 19de eeuw. Will Raven is een student Geneeskunde, in de leer bij dokter Simpson, en Sarah Fisher is de dienstmeid van de dokter. Terwijl Will samen met zijn mentor allerlei experimenten uitvoert op het gebied van verdoving, in de hoop operaties succesvoller te laten verlopen, kijkt Sarah vanaf de zijlijn toe. Will is hoogopgeleid én man; zij moet het rooien zonder deze privileges. Als er een reeks gruwelijke moorden gepleegd wordt, gaan ze echter afzonderlijk van elkaar op onderzoek uit.

Mooie mix

Zoals het een historische thriller betaamt, worden allerlei aspecten van dat specifieke tijdperk met elkaar verweven. Volgens Demi geeft dat de roman meer diepgang dan het anders gehad zou hebben: ‘de positie van vrouwen en het klassensysteem zijn thema’s die uitgebreid aan bod komen en zorgen voor een welkome diepere laag.’ De manier waarop Parry het verschil tussen arm en rijk weergeeft, vindt Lotte knap gedaan: ‘de tweedeling van Edinburgh tussen het arme plebs in Old Town en de voorname individuen in New Town wordt versterkt door de armen dialect te laten spreken en de rijken net taalgebruik te laten hanteren.’ Ook de medische geschiedenis die aan bod komt, verrijkt het verhaal aanzienlijk. Inge: ‘Een groot pluspunt vind ik de informatie over de medische wereld van die tijd. Je kunt goed merken dat er gedegen research achter het verhaal zit. Met name gynaecologie en chirurgie worden tot in de huiveringwekkendste details beschreven, al gaat het in mijn ogen nergens over de grens van wat geloofwaardig is.’ Het meest in het oog springend is de ondergeschikte positie van vrouwen, waarvoor het personage van Sarah Fisher symbool staat. ‘De gelimiteerde opties van de vrouw op dat moment zijn een belangrijk thema in het boek: was je rijk, dan werd je iemands vrouw; was je dat niet, dan kon je kiezen tussen dienstmeisje of prostituee’, aldus Lotte. Sylvia sluit zich hierbij aan: ‘Sarah is een goed voorbeeld van een vrouw die meer zou willen dan in die tijd voor een vrouw toelaatbaar was.’

“I could accumulate more knowledge than any man in Edinburgh, but my status would be that of the best-read housemaid in the city.”

Sfeer en schrijfstijl

Alle lezers zijn het erover eens dat de auteur de sfeer van het verleden goed tot leven brengt. Sylvia ziet de paarden en koetsen die zich voortbewegen over de hobbelige stenen zo voor zich en ook Inge merkt op dat er zorgvuldig aandacht wordt besteed aan de setting: ‘je waant je echt in het oude Edinburgh.’ Yvonne vindt de setting zelfs een van de meest opvallende elementen: ‘ze is erg sfeervol neergezet en voert je mee terug naar een 19de -eeuws Edinburgh.’ Deze sfeer komt mede tot uiting in de schrijfstijl. ‘Het schrijversduo hanteert een kleurrijke, maar moeilijke woordenschat. Gecombineerd met de onconventionele zinsbouw geeft dit een schrijfstijl die je naar het verleden transporteert. Daarmee slaagt het schrijversduo met glans in hun opzet’, complimenteert Lotte. Volgens Demi past de schrijfstijl inderdaad bij het tijdperk waarin het verhaal zich afspeelt, maar ze heeft ook kritiek: ‘de dialogen tussen personages voelen wel erg formeel aan. Vooral de eerste paar hoofdstukken zijn lastig om doorheen te komen omdat je aan het archaïsche taalgebruik moet wennen.’

Vlak of uitgediept?

Over de personages lopen de meningen ver uiteen. Volgens Lieke wordt er veel tijd besteed aan het uitdiepen van personages en relaties. Onno beaamt dat: ‘de auteurs hebben de karakters van de hoofdpersonen, Will Raven en Sarah Fisher, diepte gegeven.’ Inge deelt deze mening: ‘de hoofdpersonen zijn aansprekend. Vooral Will wordt overtuigend en met goed gedoseerde informatie neergezet als een gelaagd personage.’ Het personage van Sarah komt echter minder goed uit de verf, volgens haar. Sylvia, Demi en Yvonne zijn het daar helemaal niet mee eens. Sylvia voelt zich niet erg betrokken bij de personages, mede doordat een mysterie rondom Will pas aan het einde van het boek opgehelderd wordt: ‘hij werd voor mij daardoor wat afstandelijk.’ Demi vindt de personages ‘vrij vlak’, al verandert dat enigszins in de tweede helft van het boek. Yvonne spant de kroon, want zij ervaart irritatie bij de problemen van de personages en vindt dat ze afleiden van het verhaal.

Traag tempo

Over het thriller-aspect zijn de lezers weer redelijk eensgezind: het tempo ligt te laag en het plot is voorspelbaar. Alleen Lotte en Inge vinden de spanning voldoende, al geeft die laatste toe dat ‘de spanning tot halverwege het boek enigszins tekort lijkt te schieten.’ Onno vindt dat de vele medische gevallen die behandeld worden ‘vertragend’ werken en zegt dat ook de ontknoping vaart mist. Naar de mening van Sylvia vordert het verhaal maar langzaam en is het einde een beetje voorspelbaar.’ Ook Demi noemt de gebeurtenissen in het boek ‘grotendeels voorspelbaar’ omdat het ‘veel bekende paden uit typische thriller volgt, met weinig verrassingen.’ Zij oordeelt dat dit ‘de hoognodige spanning weghaalt uit het verhaal.’ Yvonne houdt gewoon ‘van (wat) meer actie’ in plaats van ‘een sluimerend mysterie.’ Lieke vindt dat het te lang duurt voordat het centrale mysterie op stoom komt, dat er te weinig voortgang in het moordonderzoek zit en noemt ook ‘de onthulling van de dader en zijn m.o. helaas nogal voorspelbaar.’

Het eindoordeel

De zeven lezers uit ons Hot or Not-panel zijn sterk verdeeld. Met maar één stem verschil wordt The Way of All Flesh als HOT bestempeld! Lees hieronder wat ze nog meer te vertellen hebben over deze historische thriller van Ambrose Parry:

Onno: ‘De wisseling van perspectieven tussen Will en Sarah maakt het verhaal boeiend. Daarnaast speelt nog een aantal veelal kleurrijke personages een grotere of kleinere rol. De ontknoping is redelijk voorspelbaar en wordt, vanuit verschillende perspectieven, meermaals uitgelegd. Ondanks deze kanttekeningen verdient dit meer dan interessante boek de kwalificatie HOT.’

Sylvia: ‘ The Way of All Flesh had wel 100 pagina’s korter kunnen zijn. Ik vond het zeker wel een interessant boek om te lezen, maar het steekt voor mij niet boven het maaiveld uit. Daarom is het voor mij een NOT.’

Lotte: ‘Ongelijkheid wordt mooi in het boek verweven. Voor mij was dit een geslaagde combinatie van spanning en historische feiten. Ik geef dit boek dan ook een HOT en kijk uit naar het volgende deel.’

Demi: ‘Er is veel aandacht besteedt aan de historische en medische details en ze zorgen voor een unieke draai aan een anders standaard thriller verhaal. Het geheel is vermakelijk maar vooral de plot is simpelweg niet overtuigend genoeg. Daarom is het een NOT voor mij.'

Yvonne: ‘Ik denk dat het een perfect boek is voor lezers die zin hebben in een rustige uitdaging en waarbij er interesse is in het ontdekken van de medische wereld. Het is voor mij echt een twijfelgevalletje. Ik neig naar NOT, maar het eind liet zoveel over ter speculatie, dat ik het vervolgdeel wel een kans wil geven. Bij een echte NOT zou ik geen interesse in een vervolgdeel hebben, dus met hakken over de sloot is The Way of All Flesh voor mij een HOT.’

Lieke: ' Ik vind het moeilijk om een negatief oordeel te vellen over dit boek, want er zitten verschillende dingen in die me aanspreken. Interessant is het zeker, maar spannend en verrassend niet. Het is solide, maar blinkt niet uit. Geen HOT dus, maar een hele milde NOT.’

Inge: ‘Het boek moet het hebben van de medische en historische achtergrond. Echt indrukwekkend of briljant is het niet; het is gewoon een fijn boek dat door de gedegen research toch boven het gemiddelde uitstijgt. Het liefst zou ik niet kiezen tussen Hot or Not, maar als het echt moet zeg ik: HOT.’

The Way of All Flesh is als thriller niet echt overtuigend (jammer, vooral zo tijdens de Thriller Tiendaagse) maar als roman valt het boek juist wel in de smaak. Ben jij overtuigd?