Veel lezers lijden in meer of mindere mate aan tsundoku. Ook de Readers hebben hier weleens last van. Zo kan het gebeuren dat een aantal van de boeken van de Big Book Bonanza 2017 wegens tijdgebrek nog steeds ongelezen op de plank staan. Tijd om daar – in de aanloop naar de BBB 2018 – verandering in te brengen!

Door Inge, Yvonne en Lieke (met dank aan IselleK)

Na het mogen bijwonen van een interview met Karin Slaughter via Skype op de Big Book Bonanza waren Readers Inge en Lieke erg benieuwd naar haar (op dat moment) nieuwe thriller The Good Daughter en die namen ze dan ook mee naar huis. Reader Yvonne heeft het boek zelf gekocht en meteen verslonden. (Ten tijde van onze eerste BBB was ze nog niet tot de Readers Club toegetreden.) Zij graaft in haar geheugen om haar ongezouten mening over het boek te geven. En, last but not least, hebben we Hebbanlid Iselle naar aanleiding van haar blogpost over Karin Slaughter, Hello, my Dutchies!, gevraagd om mee te lezen. Zij leest de Nederlandse vertaling: Goede Dochter.

Twee gemaskerde mannen dringen het huis binnen van een gehate advocaat. Die is niet thuis, maar zijn gezin wel. Na de moord op hun moeder worden de 13-jarige Charlie en haar twee jaar oudere zus Sam door de mannen het bos ingeloodst. Charlie slaagt erin weg te rennen; Sam blijft achter. 28 jaar later, als Charlie betrokken raakt bij een schietpartij, blijkt dat het verleden nog niet klaar is met de familie Quinn.

Een heftige start

Lieke: Wow, wat een begin heeft dit boek! En dan is het opeens 28 jaar later. Ik ben heel benieuwd wat Slaughter allemaal voor ons in petto heeft. Zijn jullie die hard fans van haar? Ik vond haar eerste drie boeken, uit de 'Grant Country' reeks over Sara Linton, echt ge-wel-dig en volgens mij heb ik de laatste drie boeken uit de serie ook gelezen. (Het feit dat ik het niet zeker meer weet, zegt natuurlijk al iets, haha.) Het eerste boek over Will Trent heb ik eveneens gelezen, maar die vond ik om een of andere reden toch minder interessant, dus daarna ben ik zo'n beetje opgehouden met Slaughters boeken bijhouden. Totdat ik dit jaar haar debuut herlas en er opnieuw intens van genoot.

Iselle: Zoooo… Wat een begin inderdaad! Ik vond het best wel heftig hoor! Helemaal doordat het zo beeldend en gedetailleerd beschreven wordt. Zo grappig om te lezen dat jij de Grant Country reeks ook fantastisch vond, maar dat de serie erna je niet kon bekoren. Hier idem. Na de eerste boeken van Karin Slaughter ben ik ook gestrand. Wel met het idee ooit weer opnieuw te beginnen; ik heb immers bijna alle boeken op mijn e-reader staan. Maar zoals je zelf ook wel weet: so many books, so little time.

Toen Gespleten uitkwam, wist ik dat ik deze met een handtekening wilde. Natuurlijk ging Goede Dochter ook mee. En hoe leuk vond ik het toen ik gevraagd werd om met jullie mee te lezen! Ben nu inmiddels bij bladzijde 122 aanbeland en wat een spanning zit er in dit boek. Ben heel erg benieuwd op wie de titel van dit boek slaat. Hebben jullie al een idee?

Yvonne: Grant County blijft ook echt mijn favoriete reeks van Slaughter. Ik kan haar nog steeds wel vermoorden om haar keuze in het laatste boek ervan, haha. The Good Daughter is de eerste standalone die ik van haar heb gelezen en moet zeggen dat ik het begin erg sterk vond!

Spannend? Ja en nee

Lieke: De betekenis van de titel is me ook nog niet duidelijk. En, ja, wat is dit boek spannend, zeg! Ik heb de laatste tijd een aantal thrillers gelezen die op het gebied van spanning wat teleurstellend waren en met dit boek bewijst Slaughter weer even haar superioriteit als het daarop aankomt. Ik zit nog net niet op mijn nagels te bijten, maar het scheelt niet veel.

Wat vinden jullie van Charlie? Ik krijg mega Sara Linton-vibes: een sterke vrouw die iets verschrikkelijks heeft meegemaakt en daarom enorme moeite heeft zich kwetsbaar op te stellen. Geen wonder dat Charlie’s huwelijk - net als dat van Sara en Jeffrey - om het zacht uit te drukken 'niet lekker loopt.' Haar man wil natuurlijk dat ze hem toelaat en dat kan/wil ze helemaal niet omdat ze bang om gekwetst te worden.

Ik vraag me af wat er precies met Sam is gebeurd...

Iselle: Ik kan niet anders dan met je instemmen over Charlie. Ze heeft immers ook echt vreselijke dingen mee gemaakt. Zo jong al... En nu ook op volwassen leeftijd. Lijkt mij dat zoiets wel zijn sporen nalaat. Ik heb inderdaad het gevoel dat ze een binnenvetter is en dat ze zich stoerder voordoet dan ze is. Daardoor heeft, ze volgens mij, haar man wel van zich vervreemd. Zoiets lijkt mij heel moeilijk. Als je weet dat je partner in haar jeugd iets vreselijks heeft mee gemaakt, maar er niet over wil praten.

Inmiddels weet ik wat er met Sam gebeurd is. Vanaf het begin had ik er al wel een voorgevoel bij... De titel heb ik langs zien komen op pagina 210. Hopelijk straks nog even een stukje lezen, want dat is er gisterenavond niet van gekomen.

Willen jullie ook zo graag verder lezen op puzzelstukjes te verzamelen? Zodat je weet hoe het verder gaat? Ik heb namelijk het idee dat dit boek mij ertoe gaat zetten om andere boeken van Slaughter wat hoger op mijn TBR te zetten. Tot nu toe vind ik het boek echt heel goed.

Yvonne: Ik vind het heel leuk om te lezen dat jullie veel spanning in het boek vinden zitten, want dat is dus echt iets wat ik heel erg heb gemist. Dit was de eerste standalone van haar die ik las en mijn teleurstelling was zo groot, dat ik sindsdien eigenlijk geen Slaughter meer heb gelezen.

Aan de ene kant zaten er 'typische Slaughter-trekjes' in het boek, zoals de manier van gruwelijkheden en personages beschrijven, maar aan de andere kant vond ik het meer een mislukte psychologische thriller.. Teveel losse eindjes die je met gemak zelf aan elkaar kon knopen, te uitgekauwd waardoor de spanning niet aanwezig was en een zijspoor dat deze naam niet eens verdient. De karakters vond ik wat flauw en niet wat ik van haar gewend ben. De vele herhalingen gingen me op een gegeven moment ook tegenstaan. Ik snap dat Slaughter andere perspectieven naar voren wilde halen, maar het leek te veel op herhaling. Als ik dan een paar keer letterlijk hetzelfde zinnetje heb gelezen, houdt het voor mij een beetje op. Dit was ook de eerste Slaughter die ik een tijd heb weggelegd tijdens het lezen. Normaal lees ik ze in een ruk uit en zijn ze met maximaal twee dagen uit...

Meningen, vermoedens en twijfels

Lieke: De meningen verschillen dus, want ik vind het juist moeilijk om het boek elke keer weg te leggen. Ik ben heel benieuwd naar het mysterie achter beide moorden. Ik heb heel sterk het gevoel dat die broer van Zachariah, Daniel, niet betrokken was bij de moord 28 jaar geleden. Maar wie dan wel? En waarom? En waarom heeft Zachariah nooit iets gezegd? Spannend, spannend, haha! (Ondertussen heb ik de titel ook een paar keer voorbij zien komen, maar ik vind de interpretatie tot nu toe niet echt bevredigend. Het heeft, mijns inziens, vooralsnog weinig te maken met de misdaden, maar misschien verandert dat nog.) Ik vraag me trouwens ook af of Charlie weet dat Sam getrouwd is geweest en haar man heeft verloren. Ze hadden al zo lang geen contact gehad...

Iselle: Grappig hoe meningen kunnen verschillen. Ik houd echt van dit boek. Vooral het medische aspecten, hoe gedetailleerd en intelligent dit in elkaar zit. Het lijkt soms alsof ik word bijgeschoold, haha.

Maar Lieke, ben je mij nou aan het spoileren? Ik ben nog altijd in de veronderstelling dat Zach de moord op Gamma gepleegd heeft. En Daniel een poging op Sam. Al dan niet per ongeluk. Hmm, is mijn geheugen echt zo slecht? Ik begin ineens te twijfelen. Hoe dan ook. Ik ben wel benieuwd wie in school geschoten heeft. Ik heb werkelijk geen idee.

Wat mij stoort is dat zowel Charlie als Sam echte binnenvetters zijn. Wel mega intelligent. Zullen ze Asperger hebben? Dat zou een heleboel verklaren.

Lieke: Ik heb het boek inmiddels uit. Ik kon echt niet meer ophouden met lezen, haha. Volgens mij zegt iemand in het boek dat Gamma waarschijnlijk ergens "op het spectrum" zit. Charlie en Sam hebben soortgelijke trekjes. Dat hyper rationele en intelligente. Ik hou daar ook wel van, al wil ik ze af en toe door elkaar schudden. Praat toch met elkaar! Maar het zorgt inderdaad voor hele accurate beschrijvingen van anatomie etc. Leuk toch, als je het gevoel hebt dat je iets opsteekt? Al ben ik het helaas altijd weer snel vergeten.

Nee, nee, ik zit absoluut niet te spoileren! Ik deel mijn vermoedens met jullie. Dat is iets héél anders.

Inge begint te lezen en kan niet meer stoppen

Inge: Toen ik het begin van jullie uitwisseling zag, schrok ik even: jullie waren al een flink eind op dreef! Toen moest ik ook maar vast beginnen, dacht ik. Een heftig begin inderdaad! Precies waar ik niet van houd, al die gory details maar zo goed en beklemmend gedaan dat ik toch niet kon ophouden met lezen. Die arme meisjes, dat dit ze moest overkomen.... Hoe leef je verder na zo'n gruwelijke geschiedenis? Ik móést doorlezen. Resultaat: ik heb het hele boek in ruim een dag uitgelezen, ik wilde niet meer stoppen. Zelfs niet om mijn eerste indrukken met jullie te delen...

Yvonne: Wow, ik voel me toch echt wel het tachtigste wiel aan de wagen hoor! Over een vijfde is niet meer te spreken, haha. Jullie zijn er zo positief over!

Inge: Ach weet je Yvonne, ieder haar eigen mening natuurlijk! De karakters vond ik op zich plausibel: zo jong al je huis en al je spullen afgebrand, je moeder doodgeschoten zien worden en zelf zo beschadigd worden, fysiek en mentaal... Natuurlijk doet dat iets met je ontwikkeling. Vóór het trauma leken het doodgewone jongeren met bijzondere ouders. En trouwens, of ze (net als hun moeder?) wellicht ergens op het autistisch spectrum zitten, ik heb daar echt mijn twijfels over. Waarom iedere eigenaardigheid pathologiseren? Het zijn intelligente eigenwijze vrouwen, ze hebben een hechte partnerrelatie (gehad) en functioneren prima in hun werk, al zijn ze allebei heel gedreven. Dat is hun vader ook.

Maar voor het beoordelen van het verhaal doet dat er niet zoveel toe. Het verhaal kent toch een aantal mooie wendingen die ik niet had zien aankomen. En de herhalingen, ook daar ieder zijn smaak maar ik vond het wel aardig dat de schrijfster op die manier toont dat de herinneringen iets veranderden of werden uitgebreid naarmate er informatie uit het heden bij kwam.

Vergelijken met andere boeken van Slaughter kan ik niet. Ik heb in het verleden een keer iets van haar gelezen, maar werd geen fan van haar door die gruwelijkheden. Na The Good Daughter heb ik toch wel zin om meer van haar te lezen. Gespleten heb ik al liggen!

Uit! En nu het oordeel

Iselle: Nou, het boek is uit... Ik begrijp de reactie van Inge; alleen wilde ik in het begin begrijpen waarom Charlie en Sam zulke binnenvetters waren. Nu ik het verhaal ken, denk ik ook niet dat ze Asperger o.i.d. hebben. Het zijn gewoon hele intelligente personen met issues.

Ik word toch meer team Yvonne, denk ik. Het boek begon echt fantastisch, maar richting de tweede helft verloor het boek zijn grip op mij. Ik had soms moeite bij te houden hoe het verhaal steeds een andere wending nam. Soms miste ik voor mijn gevoel informatie om op dat punt te komen. Hetgeen Yvonne ook aankaartte. Meh. Dit boek heeft mij eigenlijk een beetje teleurgesteld. Zo jammer. Want het komt niet in de buurt van haar eerste boeken. Zonde. Hopelijk is Gespleten van een beter kaliber.

Ik vond het leuk om eindelijk eens samen een boek te lezen. Dank je wel Lieke dat je mij gevraagd hebt om mee te lezen!

Lieke: Ik vond het ook hartstikke leuk om samen een boek te lezen. Voor herhaling vatbaar! Hoeveel sterren geven jullie het boek? Van mij krijgt het vier sterren omdat ik me er enorm mee vermaakt heb en het razend spannend vond.

Inge: Van mij ook vier sterren. Spannend tot het eind, er blijven puzzelstukjes op hun plaats vallen voor de personages en dus ook voor de lezer. Misschien dat ik toch de Sara Linton-reeks eens ga proberen. In ieder geval binnenkort Gespleten. Ik verheug me erop.

Yvonne: Laat ik voorop stellen dat ik het niet zozeer een slecht boek vond. Het was gewoon heel, héél anders dan ik van Slaughter gewend ben en mijn voorkeur gaat absoluut uit naar wat ik van haar ken. Ik vind het leuk dat ze probeert een andere weg in te slaan, want het is duidelijk dat The Good Daughter nare onderbuikgevoelens opwekt, in plaats van de bekende slachtpartijen en details. Maar ergens lukte het gewoon niet goed genoeg en voelde het voor mij als een mislukte psychologische thriller.

Ik heb me echt gestoord aan de vele herhalingen en de voorspelbaarheid van het verhaal. Gelukkig niet alles, maar één verhaallijn was voor de doorgewinterde thrillerlezer al vanaf begin af aan duidelijk en dat verknalde flink wat leesplezier. Ik kom uiteindelijk op 3,5 sterren uit en gezien we eigenlijk geen halve sterren mogen geven, kan ik niets anders dan op drie sterren uitkomen. Vier vond ik het boek helaas niet waard. Ennn… ik blijf gewoon voor een nieuwe Sara & Will stemmen!

Iselle: Poeh, ik kwam niet verder dan drie sterren. Wat magertjes voor Karin Slaughter, maar ik moet eerlijk zijn. Ik vond het boek gewoon niet zo heel goed. Te veel vraagtekens. Het slot zat naar mijn mening niet zo goed in elkaar. Eigenlijk ben ik nu al bijna vergeten waar het over ging. Lijkt mij geen goed teken... Hiermee wil ik niet zeggen dat ik geen boeken meer van haar zal lezen. Ik weet immers hoe goed haar boeken zijn. Waarschijnlijk was dit boek gewoon niet mijn smaak.

Conclusie:

Met twee dik tevreden lezers met vier sterren en twee teleurgestelde lezers met drie sterren komen we uit op een gemiddelde van 3,5 voor The Good Daughter en de conclusie dat deze standalone bij de Slaughter-fans toch wat minder in de smaak valt dan haar serie-boeken.

Heb jij The Good Daughter gelezen? Hoe is het boek jou bevallen?