Van het begin van de letterslang, A Jigsaw of Stars, zijn we bij Stalking Jack the Ripper beland en daarna bij Rivers of London. Nu is het tijd voor een roman waarvan de titel begint met de letter N en dat is Night Film geworden!

Door Lieke

Motivatie

Het debuut van Marisha Pessl vond ik interessant genoeg om ook benieuwd te zijn naar haar tweede roman. Oké, het heeft waarschijnlijk geholpen dat Night Film (net als Special Topics in Calamity Physics) een coole titel is. Wat me ook aanspreekt, is dat deze psychologische thriller de opzet heeft van een true crime-boek. In de roman is allerlei onderzoeksmateriaal, zoals artikelen, webpagina's, foto's etc. opgenomen. Klinkt gaaf, toch? Ik lees natuurlijk de originele, Engelstalige editie, maar ik vind de cover van de Nederlandse vertaling eigenlijk mooier.

Night Film – Marisha Pessl

Als Ashley Cordova, de dochter van de illustere cultregisseur Stanislas Cordova, dood wordt gevonden, zet onderzoeksjournalist Scott McGrath alles op alles om erachter te komen hoe ze aan haar einde is gekomen. Is het zelfmoord, zoals het officiële oordeel van de politie luidt, of is er meer aan de hand? Heeft haar dood wellicht te maken met de verontrustende anonieme tip die hij jaren geleden ontving over haar vader? De laatste keer dat McGrath onderzoek deed naar de Cordova familie kostte hem dat zijn carrière en zijn huwelijk. Wat zet hij nu op het spel?

Pessl schreef eerder de roman Special Topics in Calamity Physics en vorig jaar verscheen haar derde boek, de YA-roman Neverworld Wake. Hieronder vertelt ze over haar invloeden bij het schrijven van Night Film.

Een beetje van dit en...

Tijdens het lezen van Night Film kan ik niet ontkomen aan een vergelijking met House of Leaves van Mark Z. Danielewski. Ik ben niet bepaald een fan van dat boek (om verschillende redenen) maar Danielewski slaagt er wel goed in om een creepy, mysterieuze sfeer op te roepen. Het lijkt alsof Pessl eenzelfde soort atmosfeer wil scheppen. Hoe buitenissig de gebeurtenissen ook zijn en hoe vaak de karakters ook zeggen dat iets heel vreemd of geheimzinnig of eng is, bij mij blijft het gewenste effect echter uit.

Gedeeltelijk komt dit door het feit dat de roman nogal flirt met het bovennatuurlijke. Daar heb ik niets op tegen – integendeel! – het wordt alleen niet heel overtuigend gedaan. Het is een beetje The Hound of the Baskervilles als Sherlock Holmes aan het einde van die zaak had gezegd: ‘Ach, een wetenschappelijke verklaring of het paranormale: het kan allebei.’ Nee, Sherlock, dat kan niet. Niet als je je reputatie als no-nonsense detective wilt behouden én als dit avontuur zich afspeelt in de realiteit die Arthur Conan Doyle heeft gekozen voor zijn andere 'Sherlock Holmes' boeken. In Night Film is het onderzoeksjournalist McGrath die met beide benen op de grond begint, maar er gaandeweg steeds meer zweverige theorieën op na gaat houden, wat zijn geloofwaardigheid als reporter niet ten goede komt en de authenticiteit van de wereld van het boek op losse schroeven zet.

Night Film doet me ook denken aan ‘Ghastle and Yule’. Dat is een verhaal van Josh Malerman over de rivaliteit tussen twee makers van horrorfilms. Het is doorspekt met hoogdravende beschrijvingen van hun oeuvre – toepasselijk omdat het verhaal zogenaamd geschreven is door een fan van beide regisseurs – en dat soort beschrijvingen zie je ook terug in deze roman. Dat opgeblazen toontje werkt in ‘Ghastle and Yule’, maar ik weet nog dat ik tijdens het lezen daarvan al dacht: nou, dit moet niet veel langer duren, want dan wordt het waarschijnlijk teveel van het goede. En, lo and behold!, Pessl doet een poging om het toeschrijven van allerlei diepzinnige motieven aan horrorfilms een hele roman vol te houden. En het resultaat is ronduit vermoeiend.

Verder deelt Scott McGrath wat karaktereigenschappen met Marcus Goldman uit The Truth about the Harry Quebert Affair van Joel Dicker. Dit is jammer, want ik heb een grondige hekel aan dat boek en de manier waarop de onsympathieke hoofdpersoon wordt verheerlijkt. De gebrekkige logica die ik daarin zo vervelend vond, steekt hier ook weer de kop op. McGrath vindt dat hij in de val is gelokt omdat hij na een anoniem telefoontje – dat hij niet eens probeert te verifiëren – waarin hij informatie krijgt over rare (maar niet strafbare) handelingen van Stanislas Cordova op televisie verkondigt dat de filmmaker in hetzelfde rijtje thuishoort als Charles Manson. Dude, je bent niet ‘in de val gelokt’: je bent een idioot.

Night Film heeft een boektrailer. Enjoy!

Irritatie-bingokaart

Night Film vinkt duidelijk een aantal vakjes aan op mijn irritatie-bingokaart.

Halfbakken omgang met de realiteit

'Misschien is hekserij wel echt! Of misschien ook niet…?' En dat dan een heel boek lang. Nope.

Pretentieuze uitspraken

Stanislas Cordova beantwoordt de vraag ‘wat inspireert je?’ met:

“The breath of a woman on my shoulder, the sunrise on a snowy mountain that is pink as a rose, my son.”

Vrijwel alle personages oreren helaas op deze wijze als ze het over hem, zijn dochter, zijn films etc. hebben. Ze bezigen allemaal dezelfde vage, onzinnige, pompeuze manier van spreken.

Show, don't tell

Dit is een irritatie waarvan ik weet dat ik niet de enige ben die ‘m op zijn bingokaart heeft staan. Als je een vreemd sfeertje wilt creëren dan is het niet genoeg als personages gewoon om de zoveel tijd zeggen dat iets vreemd is. Dat is lui en overtuigt mij als lezer niet. De auteur heeft als taak om het zo te beschrijven dat ik het ervaar, zonder letterlijk tegen me te zeggen wat het zogenaamd zou moeten zijn.

Herhaling, herhaling, herhaling

Als ik een e-book editie had van Night Film dan zou ik opzoeken hoe vaak karakters “stare startled/stunned/stricken/shocked” en hier een lijstje neerzetten met het exacte aantal keren dat deze combinatie van woorden in de tekst voorkomt. Geloof me, het is zo’n beetje de standaardreactie in dit boek.

Oordeel

Nu lijkt het net alsof ik Night Film een verschrikkelijk boek vind, maar dat is niet zo.

McGrath onderzoekt de laatste dagen van Ashley samen met wannabe actrice Nora en een wispelturige kennis van Ashley, Hopper. Hun samenwerking en vriendschap is lief, grappig en overtuigend. Het raadsel rondom Cordova en de dood van Ashley is intrigerend en verveelt nergens, omdat er telkens nieuwe onthullingen boven komen drijven die blijven boeien. Het feit dat verschillende mensen McGrath een eersteklas loser vinden, is verfrissend. Een dwaaltocht en achtervolging door de sets van de films van Cordova is super gaaf en aangenaam bevreemdend. (Pessl kán het dus wel, dat merkwaardige sfeertje oproepen.)

Ik geef het boek drie sterren, omdat het centrale mysterie simpelweg heel erg boeiend is. Eigenlijk krijgt het plot dus vier sterren en de schrijfstijl twee.

Meer Letter Snake Reading

Januari: A Jigsaw of Fire and Stars door Annemieke (A-S)

Februari: Stalking Jack the Ripper door Lotte (S-R)

Maart: Rivers of London door Janneke en Lieke (R-N)

Volgende maand gaan de Readers aan de slag met een M-boek. Hoe staat het met jullie letterslangen? Waar zijn jullie mee bezig en/of wat gaan jullie hierna lezen?