Vanzelfsprekend verslinden niet alleen de Readers graag Engelstalige boeken. Vandaag bundelen Ellen IJzerman, Anne Oerlemans en Nicole van der Elst hun krachten om jullie iets te vertellen over The Dutch House van Ann Patchett.

Ann Patchett's "The Dutch House is even better on second reading" luidt de titel van de review van The Dutch House in The Spectator, het stokoude (1828) Britse tijdschrift. Ook kranten zoals The Guardian, bijvoorbeeld en The New York Times schrijven lovend. In Nederland vindt Het Parool het "een virtuoze psychologische roman", terwijl het NRC vier ballen uitdeelt en meldt dat dit boek "net als Patchetts eerdere boeken, zoals Belcanto (2001) en Gemeengoed (2016), ‘unputdownable’" is. De VPRO beschrijft het op de site als:

"[...] een ontroerende roman over obsessies en familiebanden, wraakzucht en vergiffenis, boordevol levensecht in het duister tastende personages."

Het is, kortom, een boek dat door critici zeer gewaardeerd wordt. Op Hebban heeft het boek echter wat minder succes. Onder de titel Een slechte soap legt Hebban-recensent Marjolein uit waarom ze haar recensie over Het Hollandse Huis van die titel heeft voorzien en besluit met:

"Ondanks de thematiek en interessante dilemma’s, weet Patchett de lezer niet te raken. Het verhaal en de personages hebben veel potentie, maar het blijft te oppervlakkig om echt een goed boek te worden."

En toen kregen de Hebban-recensenten Anne, Nicole en Ellen The Dutch House in handen met het verzoek het te lezen en hun ervaringen niet alleen door middel van een recensie te delen met alle andere lezers op Hebban, maar daar ook wat over te vertellen in dit café. 

Waarom wilde je The Dutch House lezen?

Anne: Eerlijk gezegd sprak het omslag mij helemaal niet aan (en nog steeds niet), dus heb ik het een aantal keer in de hand gehad en toch weer teruggelegd. Maar inmiddels had ik al heel veel goeds gehoord over deze titel en hem al zo vaak in de boekhandel en op sociale media voorbij zien komen met lovende kritieken dat ik toch wel heel nieuwsgierig werd. Daarom heb ik het boek uiteindelijk toch opgepakt zodra de kans bij Hebban zich voordeed!

Nicole: Ann Patchett was voor mij de ontdekking van 2018. Ik las in dat jaar Commonwealth en was erg onder de indruk van haar beschrijvingen van menselijke relaties. Eerder dit jaar las ik Bel Canto, waarbij ze wederom inzoomt op de verhoudingen tussen verschillende personages. Ik was dus heel nieuwsgierig of dit in The Dutch House ook het geval zou zijn.

Ellen: Ik had al zoveel goeds gehoord en gelezen over de boeken van Patchett (met name Bel Canto en Commonwealth), dat ik sowieso graag eens een boek van haar wilde lezen. Toen dit boek in podcasts en recensies werd besproken en overal lovende kritieken kreeg, en zijzelf tijdens een interview op zeer aangename wijze over het boek wist te vertellen, heb ik geen moment getwijfeld en de kans dit boek te recenseren direct aangegrepen. Met als gevolg, natuurlijk, torenhoge verwachtingen!

Hou zou jij het verhaal (in niet meer dan drie zinnen) samenvatten?

Anne: Dat vind ik bij dit boek een hele lastige vraag. Ik heb daar bij het schrijven van mijn recensie ook lang over nagedacht, maar ben uiteindelijke op deze drie (lange) zinnen uitgekomen om het verhaal samen te vatten zonder al te veel weg te geven: Cyril Conroy weet met een slimme investering een vastgoedimperium op te bouwen en koopt met zijn nieuwe geld het Hollandse huis; een prachtig landgoed aan de rand van Philadelphia. Het huis zal echter niet opleveren wat Cyril ervan hoopt, maar richt het gezin Conroy ten gronde. Zijn zoon Danny vertelt over het leven in het huis en daarna, wanneer hij en zijn zus Maeve door hun stiefmoeder op jonge leeftijd op straat worden gezet.

Nicole: Het boek draait niet om grote plotwendingen, maar Patchett kiest ervoor om een intrigerend familieportret te schetsen. Doordat je als lezer mondjesmaat steeds meer informatie krijgt toegespeeld, duurt het even voordat je ontdekt hoe gedesintegreerd de hoofdpersonen zijn. Omdat je de hoofdpersonen daarnaast over enkele tientallen jaren volgt, ontstaat er ook een interessante geschiedenis van de Verenigde Staten, waarbij vooral de rol van de vrouw steeds meer verandert.

Ellen: Verwend Peter Pannetje vergeet, onder de hoede van zijn zus, vrouw en hulpen in de huishouding, op te groeien en stampt - figuurlijk - met zijn voetjes op de grond als hij een enkele keer niet het vanzelfsprekende middelpunt van hun bestaan kan zijn. En daarom vindt hij zijn stiefmoeder - en echte moeder al helemaal - niet lief.

Wat vond je van het gekozen vertelperspectief?

Anne: Het verhaal wordt verteld door Danny in retrospectief en daarbinnen wordt met flashbacks en flashforwards gewerkt, waardoor een complexe structuur ontstaat die voor de lezer toch heel natuurlijk voelt en waardoor steeds weer nieuwe informatie aan het totaalbeeld van het leven van de Conroys wordt toegevoegd. Ik vind het interessant dat Patchett kiest voor één perspectief, dat van Danny, die met terugwerkende kracht het verhaal over zijn leven en dat van zijn zus en familie vertelt. Hoewel ik Danny tijdens het lezen niet als een onbetrouwbare verteller heb geïnterpreteerd is hij dat natuurlijk wel, van sommige zaken kun je je ook afvragen wat hij precies wel en niet kan weten over het verleden van bijvoorbeeld zijn vader. De relatie tussen die twee blijft toch ongemakkelijk en afstandelijk. Toch vond ik het wel goed werken; de liefde die Danny voor zijn zus heeft, straalt bijvoorbeeld heel erg af van zijn beschrijvingen van haar.

Nicole: Net als Anne was ik verrast dat het boek alleen vanuit het perspectief van Danny wordt verteld, zeker omdat de vrouwen (zijn moeder, stiefmoeder en zus) zo’n belangrijke rol spelen in het boek. Toch vond ik niet dat je door dit ene gezichtspunt belangrijke informatie mist, want langzaam maar zeker kom je achter kom je toch tussen de regels door steeds meer te weten, zelfs als het verhaal ineens een grotere sprong in de tijd maakt. Ik was door de focus op Danny juist zo in het verhaal gezogen dat ik nergens heb getwijfeld of hij wel de waarheid vertelde. Dat ligt waarschijnlijk meer aan mijn eigen goedgelovigheid dan aan de manier waarop het verhaal wordt verteld.

Ellen: Tja, ik snap de keuze, want het geeft het boek wel iets extra’s. De volkomen vanzelfsprekendheid waarmee Danny accepteert dat alle vrouwen rondom zijn persoontje zich schikken naar zijn wensen en de verbaasde teleurstelling (als van een klein jongetje) die het bij hem opwekt als dat eens niet zo is, is daardoor fijntjes en scherpzinnig beschreven. Maar het nadeel is dat ik op die wijze geen van de anderen echt heb leren kennen en hun drijfveren al helemaal niet. Dat nadeel vind ik zwaarder wegen, omdat het verhaal daardoor een tikje te weinig venijn kende, en te veel en te gemakkelijk voortkabbelde.

Welke #tag(s) zou jij bij dit boek gebruiken (instagram, twitter of facebook)?

Anne: Om in ‘goed’ Engels te blijven: #brotherhood #paradiseofmemory #troubledfamily #uncannyportraits

Nicole: #homeiswheretheheartis #broerzusrelatie #bozestiefmoeder

Ellen:  #kabbeldekabbeldekabbel #leukverhaaldatnietzalbeklijven en #tomhanks

Ter afsluiting: De recensies van Anne en Ellen zijn te vinden via Het invloedrijke verleden en Geef mij maar Atwood!, terwijl Nicole beloofd heeft om deze week haar recensie te plaatsen. Én... wie vragen over The Dutch House heeft, kan ze NU stellen!