Slaughterholics, Slaughterheads, Little Slaughters – serieus, wat is de verzamelnaam voor fans van Karin Slaughter? – over een maand is het zover! Het nieuwe deel in de serie over Will Trent en Sara Linton wordt dan gedropt en het belooft weer een razend spannende thriller te zijn. Readers Lieke en Onno zijn er dankzij Hebban in geslaagd om alvast een exemplaar te bemachtigen. Zij is een Slaughter-fan; hij niet. Wat vinden ze van The Last Widow?

Door Lieke

The Last Widow verschijnt op 13 juni. Omstreeks dezelfde tijd zal ook Laatste Weduwe, de Nederlandse vertaling, gepubliceerd worden.

Over The Last Widow

Op een zondag in het begin van juli 2019 wordt op de parkeerplaats van een winkelcentrum een vrouw een busje ingesleurd. Zij blijkt een dokter te zijn die gespecialiseerd is in besmettelijke ziektes. Een maand later ontploft er een bom vlakbij een universiteit, twee ziekenhuizen, het hoofdkwartier van de FBI en het gebouw waar het Centers for Disease Control and Prevention gehuisvest is. Sara en Will spoeden zich naar de rampplek om assistentie te verlenen, maar in plaats daarvan wordt zij ontvoerd door de bommenleggers terwijl hij machteloos toe moet kijken. Will is vastberaden om alles op alles te zetten om haar te redden. Ondertussen probeert Sara de plannen van de terroristen te dwarsbomen. Kunnen ze hen samen stoppen?

Sara & Will

Na de publicatie van de standalones The Good Daughter (waarover je hier meer kunt lezen) en Pieces of Her, in respectievelijk 2017 en 2018, keert Karin Slaughter met The Last Widow terug naar vaste personages Will Trent en Sara Linton. Sara figureert eerst in de ‘Grant Country’ serie. Met deze zesdelige thrillerreeks begon Slaughter haar schrijfcarrière. Hierna duikt Sara op in het derde boek van de ‘Will Trent’ serie. Inmiddels hebben de twee karakters al een tijd een relatie en is The Last Widow alweer het negende boek in de reeks. Zie hieronder de voorgaande acht delen. (Genesis is ook uitgebracht onder de titel Undone.)

De liefde van Will en Sara – en hun vertrouwen in elkaar – speelt een rol in het plot van The Last Widow. Leef jij met ze mee? Is voorkennis over hun verleden en relatie (daarvoor) nodig of werkt dit boek ook prima zonder dat je de rest van de serie gelezen hebt?

Lieke: Ja! (Op de eerste vraag, haha.) Thrillers zijn extra spannend als je iets om de personages geeft en ik ben erg gecharmeerd van Sara en Will. Ik heb een rits boeken over haar gelezen en een paar over hem, maar vóór The Last Widow (nog) geen over die twee samen. Dat ga ik rectificeren, want man, man, man, wat zijn zij een sexy en cute stelletje! Dat je hoopt dat het goed met ze afloopt, voegt nog een extra laagje druk toe aan een al behoorlijk zinderend plot. Volgens mij legt Slaughter genoeg uit zodat je snapt hoe ze in elkaar zitten en hoe ze bij elkaar gekomen zijn. Ik denk niet dat voorkennis noodzakelijk is, maar daar kan Onno beter over oordelen, want hij weet niets over hun voorgeschiedenis

Onno: Hier raak je een probleem dat ik met het boek heb. Ik heb nog nooit een boek van Slaughter uitgelezen en kende de personen niet. De proloog, de kidnapping van Michelle Spivey, was heel helder geschreven. Bij de eerste hoofdstukken die erop volgden, tolde het in mijn hoofd. Ik kon er aanvankelijk geen touw aan vastknopen met al die verschillende personen, waarvan ik hun onderlinge relaties niet kende. Ik ben dan niet iemand die deze hoofdstukken een paar keer opnieuw gaat lezen om het duidelijk te krijgen. Dat blijkt later wel. Wellicht is het probleem inderdaad dat ik de voorgaande acht delen niet gelezen heb.

Voor mij is een belangrijke factor om een boek goed te vinden dat ik een band met een of meer personages in het boek krijg, zodat ik ga meevoelen met die persoon of personen. Dit heb ik helemaal niet gehad; voor mij was het een kille bedoening.

Too much?

Regelmatig wordt er ingezoomd op emoties, acties, gruwelijkheden, medische zaken, politie terminologie, herinneringen etc. Maakt dat het levensechter en duidelijker of is het juist ‘too much’?

Onno: Tegen het eind wordt het verhaal gruwelijk. Dat hoeft voor mij niet en is inderdaad too much. Verder heb ik me niet gestoord aan te veel emotie, medische zaken en dergelijke. Gelukkig zit er heel wat actie in, zonder dat zou het verhaal wel erg lang duren.

Lieke: Slaughter kan een korte scène soms zo gedetailleerd weergeven dat het lezen ervan langer duurt dan de gebeurtenis zelf. Alsof de lezer te allen tijde op de hoogte moet worden gehouden van wat alle good guys in die scène denken, voelen en doen. De effectiviteit daarvan wisselt, wat mij betreft. Af en toe word ik helemaal meegezogen in de uitgebreide beschrijvingen. Dan zorgt deze schrijfwijze ervoor dat ik echt in de huid van de personages kruip en intens met ze meeleef. Maar ik denk ook weleens, ehm, nou weet ik het wel, kunnen we verder met het verhaal?

Perspectiefwisselingen

Slaughter maakt in deze thriller gebruik van het perspectief van verschillende personages, in het begin van het boek zelfs om dezelfde gebeurtenis opnieuw vanuit een ander oogpunt te bekijken. Hoe bevalt dat?

Onno: Ik houd van perspectiefwisselingen. Dat houdt het verhaal levendig. Voor mij een positief punt dus.

Lieke: De eerste keer dat we iets eerst door de ogen van Sara en daarna door de ogen van Will beleven, vind ik het vreemd. Er is op dat moment namelijk nog niets gebeurd. Ja, Slaughter maakt het best interessant – met leuke humor over hoe Sara denkt dat Will haar o zo goed aanvoelt en Will zich helemaal nergens van bewust is – maar het is redelijk overbodig. Daarna krijg je wel allerlei nieuwe inzichten doordat je de actie opnieuw ziet vanuit een ander oogpunt, maar het blijft een beetje een ongemakkelijk keuze. Slaughter is volgens mij prima in staat om de benodigde informatie in één keer aan de lezer mee te geven, dus waarom heeft ze hiervoor gekozen? Ik leef al hartstikke met Will en Sara mee, daarvoor hoef ik niet de hele tijd in het hoofd van beiden te zitten. Plus, deze techniek zorgt ervoor dat we telkens een stap terug de tijd in gaan, terwijl je als lezer juist vooruit wilt. Als Slaughter op een gegeven moment overstapt op een conventioneler gebruik van verschillende perspectieven (van personages die allemaal iets anders aan het doen zijn in plaats van personages die precies hetzelfde beleven) ben ik een tikkeltje opgelucht, ja.

Maandchallenge mei

De Reading Challenge voor deze maand is ‘Lees een boek met een link met de actualiteit’. Komen er onderwerpen voorbij in The Last Widow die een link met de actualiteit hebben?

Onno: Er zitten zeker actuele issues in het boek. Allereerst een thema dat al heel lang actueel is: terroristen die ergens voor vechten onder het motto: “the rest of the world is wrong and we alone know the truth”. Een ander actueel thema is de hernieuwde opkomst van mazelenuitbraken in de wereld, ook in Nederland. Ook een actueel detail: vrij in het begin van het verhaal wordt een hybride auto gestolen. Ik heb al best veel boeken uit 2018 en 2019 gelezen, maar zo’n diefstal was ik nog niet eerder tegengekomen.

Lieke: Er zitten zoveel actuele kwesties in The Last Widow dat ik er vast een paar vergeet. Anti-vaccineren en een mazelenuitbraak worden aangestipt. Er wordt scherp commentaar geleverd op de huidige Amerikaanse politiek. Ook worden er heel wat fundamentalistisch-christelijke standpunten gebezigd en bevat het boek rechtsextremistisch terrorisme. Sara is erg rationeel, dus die probeert altijd argumenten aan te dragen waarom iets onwenselijk is. Veel effect heeft dat allemaal niet. Het zorgt ervoor dat de bad guys zo onuitstaanbaar zijn, dat je als lezer hoopt dat ze het geen van allen overleven. Deze thriller speelt zich echt overduidelijk af in het ‘nu’. Ontsnappen aan de realiteit is daardoor niet goed mogelijk tijdens het lezen, haha.

Ons oordeel

Onno: In feite vind ik het een erg ‘dun’ verhaal. Twee vrouwen worden gekidnapt door terroristen om hen te helpen een aanslag te plegen die heel veel mensen het leven moet gaan kosten. De ‘goeden’ proberen de twee op te sporen en de aanslag te verhinderen. De lezer kan de afloop raden. Het spijtige is dat er totaal geen verrassende twist in het verhaal zit. De lezer weet al snel wie de good guys en wie de bad guys zijn. Voor mij moet het verhaal het van de actie hebben.

Verder dan ** kom ik helaas niet.

Lieke: In tegenstelling van Onno vind ik wel dat er een aantal onverwachte wendingen in het verhaal zitten. De precieze bedoelingen van de terroristen – en hoever ze bereid zijn te gaan om die te bereiken – blijven best lang onduidelijk. Slaughter licht heel langzaam de sluier op totdat hun hele huiveringwekkende plan volledig tot je doordringt. In tegenstelling tot de meeste thrillers die deel uitmaken van een serie, voel ik bij Slaughter trouwens acuut dat absoluut niemand veilig is. Ze deinst er immers niet voor terug om geliefde seriepersonages uit de weg te ruimen…

Van mij krijgt het boek **** sterren.

Conclusie

Als de voorgaande boeken van Slaughter je niet bevallen zijn dan zal The Last Widow je waarschijnlijk ook niet kunnen bekoren. Als je echter genoten hebt van haar vorige werk dan zal deze thriller je vermoedelijk opnieuw een paar zeer aangename uren leesplezier bezorgen.

Ben jij de dagen al af aan het tellen totdat The Last Widow verschijnt?