Op 7 januari verscheen Such a fun age, het romandebuut van Kiley Reid. ‘Set around a young black babysitter, her well-intentioned employer, and a surprising connection that threatens to undo them both.’ Deze zin vat de kern van het verhaal mooi samen en sprak (samen met de rest van de korte inhoud natuurlijk) Annemieke en Evy in die mate aan dat ze besloten om het boek te gaan lezen. Ze bespreken samen wat ze van de verschillende elementen uit het boek vonden en hopelijk wakkert dat jullie nieuwsgierigheid aan…

Evy: Ik moet zeggen dat ik na het lezen van de korte inhoud erg nieuwsgierig was geworden. Ik had net Girl, Woman, Other gelezen toen dit boek voorbij kwam en dat speelde denk ik ook mee. Niet dat ik vind dat het boek na het lezen vergelijkbaar is met dat van Bernardine Evaristo, maar het ‘rassenvraagstuk’ speelt in beide wel een prominente rol.
Annemieke, wat was de reden dat jij dit boek erg graag wou gaan lezen?

Annemieke: Ik werd zelf ook naar de omschrijving toe getrokken. De combinatie van Emira die uit moet zoeken wat ze met haar leven wil en tegelijkertijd worstelt met vooroordelen vanwege haar uiterlijk. Het maakte me nieuwsgierig hoe dit zou worden beschreven en hoe die dingen met elkaar verbonden zouden zijn in dit verhaal. En hoe dit in contrast zou staan tot het leven van Alix vond ik ook erg interessant. Het is tenslotte gewoon een alledaags thema (helaas) waar je vaak dingen over hoort. Bovendien leek het me verrassend, aangezien ik nog niet zo vaak boeken rondom dergelijke thema’s heb gelezen – dit terwijl veel wel op mijn TBR staan.

Evy: Ik probeer de vinger op de titel te leggen, maar dat lukt me nog niet helemaal. Ik vind het wel een hele mooie titel, maar ik kan hem nog niet helemaal verklaren. Heb jij daar wel een idee over Annemieke?

Annemieke: Ergens heb ik een aha momentje bij je vraag… ik weet niet meer precies waar in het boek het staat, maar ergens heeft ik geloof Alix naar Emira gereageerd met de uitspraak It’s such a fun age. Ik heb toen gedacht, oh vandaar de titel. Al vind ik het verhaal in alle eerlijkheid niet heel erg aan de titel gelinkt. Al zou het zowel kunnen slaan op het verleden van Alix die op haar leeftijd met bepaalde zaken te maken kreeg als op Emira die in haar huidige leeftijdsfase met het een en ander te maken kreeg. Ik kan me in ieder geval voorstellen dat het daar mee te maken heeft.

En ergens denk ik dat het voor veel lezers herkenbaar zal zijn – dat je in een fase zit waarin je je echt moet gaan bedenken wat je met je leven wilt. In dat opzicht bracht het boek me wel een stukje herkenning – de overgang van het studentenleven naar het ‘volwassen’ werkleven en de wijze waarop dat in het boek beschreven werd, sprak me als thema wel echt aan.

Welke thema’s zag jij in het boek terug, Evy? En hoe heb je die ervaren?

Evy: Wat jij hierboven beschrijft, Annemieke, vind ik ook terug doorheen het hele boek. De zoektocht naar een eigen identiteit en een eigen doel in het leven. Het moment waarop je moet beslissen welke weg je zal inslaan. Ik vind de worsteling van Emira erg aandoenlijk omdat haar liefde voor haar oppaskindje zo groot is, dat het haar beoordelingsvermogen heel erg beïnvloedt. We hebben allemaal onze passies en we zullen omwille daarvan allemaal wel al eens moeite hebben gehad met een bepaalde keuze. Kiley Reid blijft wat mij betreft toch op een vrij grote afstand van Emira, waardoor je het niet helemaal dichtbij voelt komen. Ergens vond ik dat tijdens het lezen wel jammer.
Het thema racisme speelt een kleinere rol dan ik vooraf had ingeschat, en wordt ook op geheel eigen wijze belicht. Het is meer de rode draad die alles verbindt, maar eigenlijk wat onzichtbaar blijft.

Het personage Alix verwart me meer dan eens tijdens het lezen. De manier waarop Reid haar neerzet en de keuzes die ze maakt in haar leven, vind ik soms ongeloofwaardig. Had jij daar ook last van, Annemieke? Welk personage spreekt jou het meeste aan en waarom?

Annemieke: Wat je aangeeft over Alix herken ik zeker. Sowieso de bijna ‘kinderlijke’ manier waarop ze soms omgaat met de situatie rondom Emira. Daar kon ik me echt wel een beetje aan irriteren. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat mensen echt zo lang in een dergelijke situatie blijven hangen… helemaal wanneer ze uiteindelijk zelf ook weten hoe het echt zit.

Zelf vond ik vooral Briar interessant. Tegelijkertijd had ik haar ook niet zo graag willen zijn… de manier waarop haar moeder overduidelijk niet de voorkeur aan haar geeft – en de wijze waarop ze het zelf in de gaten heeft vind ik ergens heel zielig. Een beetje hartverscheurend zelfs. Wat dat betreft kan ik me helemaal voorstellen dat dat de worsteling van Emira groter maakt. Aan de andere kant, je kunt niet de hele wereld redden en moet je jezelf opzij zetten voor een oppaskindje – ongeacht de band die je hebt?

Uiteindelijk vond ik het einde van het boek ergens trouwens wel een beetje voor een verrassing zorgen. Het was niet helemaal wat ik verwachte eigenlijk… Hoe heb jij dit ervaren?

Evy: Ik vond het einde echt wel de kers op de taart. Ik ben het er namelijk helemaal mee eens dat het erg onverwacht kwam en dat vind ik net zo knap van Reid. Ze slaagt erin om haar rustige roman toch een interessante soort van plottwist mee te geven. Op die manier blijft het boek nog meer hangen, want die bepalende scène naar het einde van het boek toe, is zeker in mijn geheugen gegrift.

Jullie horen het, Annemieke en Evy zijn beiden erg te spreken over Such a fun age en geven het boek allebei vier sterren. Hebben ze jullie kunnen overtuigen om het ook te gaan lezen? Klinkt het boek vergelijkbaar met iets wat je al eerder hebt gelezen?

Je kan de recensie van Annemieke hier lezen en die van Evy hier.

Groetjes en veel leesplezier