Soms werkt een cover van een boek meteen een magische verwachting op. De kaft van dit boek deed dat zeker bij Yvonne en ex-Reader Silke en dus besloten zij het boek samen te bespreken. Lezen jullie mee?

Door: Silke & Yvonne

Sophie Anderson vertelt met The House on Chicken Legs een verhaal dat lichtjes gebaseerd is op de Slavische legende van Baba Yaga en haar huis op kippenpoten. Baba helpt de overledenen met hun doorgang naar het hiernamaals. Ze is al oud en haar kleindochter Marinka zal de volgende Baba worden. Maar Marinka wil zich niet bij haar lot neerleggen en wil eigenlijk veel liever vrienden hebben dan de ondoden helpen.

Silke: Ik heb The House With Chicken Legs op mijn lijstje gezet op basis van de cover en het feit dat het een Baba Yaga vertelling was. Maar ik had er geen moment bij stil gestaan dat het eigenlijk een kinderboek was. Jij wel?

Yvonne: Ik had het boek op het Hebban voorbij zien komen en de grappige titel deed mij inderdaad vermoeden dat het om een kinderboek ging. Ik lees af en toe weleens middle grade, maar dat is eerder per ongeluk dan dat ik echt zo'n boek erbij pak, dus vanaf mijn kant was er niet echt interesse. Totdat de andere Readers het erg druk hadden en het boek overbleef. Toen ging ik eens kijken op de gekke naam en eigenlijk trok de korte inhoud me heel erg. En wat was ik blij dat het boek over was gebleven! Lees jij vaak boeken in deze leeftijdscategorie?

Silke: Nee, eigenlijk helemaal niet. Percy Jackson van Rick Riordan las ik wel en ik ben af en toe wel heel nieuwsgierig, maar ik heb altijd een beetje angst dat het 'te licht' voor mij gaat zijn. Maar op dit boek werd ik echt verliefd vanaf de eerste pagina's. Deels door de vormgeving. Ik was echt helemaal gewonnen voor de kleine tekeningen doorheen het verhaal.

Yvonne: Grappig eigenlijk, dat we dan beiden zo hebben genoten van een genre wat we er normaal niet zo snel bij zouden pakken! En dat het ook voor allebei zo goed is bevallen. Sterker nog, ik heb na dit boek al een paar andere middle grade boeken gelezen! De vormgeving, ja; het is wel echt een plaatje zo met die tekeningen, hè?

Silke: Wat vond je eigenlijk van de cover? Ik bedoel maar... Het is prachtig, maar toch ook wel een beetje eng, of niet?

Yvonne: Ik vind zelf de cover heel speels. Vrolijke en felle kleuren met een huis dat op kippenpoten staat. Het zou me in eerste instantie dus helemaal niks zeggen (en dat is ook de reden geweest dat ik me helemaal niet had opgegeven voor dit boek), maar hoe langer ik naar de cover keek, hoe meer ik erin begon te zien en de nieuwsgierigheid naar het verhaal werd dan ook steeds groter. 

Yvonne: Jij bent wat meer thuis is de mythologie dan ik, gezien jouw leerzame artikel een tijd terug over Slavische invloeden in Fantasy. Hoe vond je deze hervertelling? In hoeverre zijn de feiten van de mythe aangehouden?

Silke: Wel, ik vond de mythologie erg mooi gebracht. Een hele verfrissende kijk op Baba Yaga en wie ze nu eigenlijk is. Ik vond de verklaring van wat ze deed zo mooi en ontzettend aannemelijk. Ik vond ook dat het personage van Baba Yaga op een hele originele manier werd geintroduceerd naar kinderen toe. Tenslotte is ze meestal een oude heks en nu werd ze gebracht als een lieflijk omaatje. Ook het feit dat er een hele hoop Yaga's waren sprak me ontzettend aan. Het was zo vernieuwend en tegelijkertijd zo vertrouwd. De originele mythe is bijna niet aangehouden. Buiten het huis op de kippenpoten, want dat is een heel klassiek element in de Baba Yaga mythe. 

Yvonne: Ja, die meerdere Yaga's vond ik ook leuk. En ik vond het fantastisch om te zien dat de hoofdpersoon zoveel struggles had met haar lot. Denk dat zoiets bij veel kinderen toch ook wel door het hoofd spookt als ze dit verhaal gaan lezen en op een superleuke manier wordt er zo een levenslesje gegeven dat je je toekomst deels zelf in handen hebt. Wat ik echt heel erg knap vind gedaan, is dat Sophie Anderson zulke -eigenlijk lugubere- onderwerpen in een heel leerzaam en fijn weglezend jasje heeft gestopt.

Silke: Helemaal mee eens! Jongere kinderen hebben soms toch wel wat vragen bij de dood. Dat merk ik nu bij mijn eigen zoontje heel erg op. Wanneer ze geconfronteerd worden met overlijdens dan komt dat toch allemaal niet zo goed binnen. In dit verhaal wordt een toch wel 'angstig' onderwerp meer hapklaar voor hen geserveerd. De doden die moeten passeren zijn ook helemaal niet angstaanjagend, maar hebben een hele fijne tijd samen met de Jaga's alvorens 'verder te reizen'. Ook het concept van het hiernamaals vond ik erg mooi en begrijpelijk op papier gezet door de schrijfster. Fantasierijk, maar ook spannend en tegelijkertijd vredevol.

 
Yvonne: We hebben het nu gehad over het feit dat The House with Chicken Legs onder jeugdliteratuur valt, maar aan wat voor lezers zou je het boek aanraden? Zuiver jeugd?

Silke: Ik vond het echt wel middle grade, om eerlijk te zijn. Nu moet ik natuurlijk opletten hoe ik het formuleer want volgens mij lopen onze scholen niet gelijk in Nederland en Belgie. Ik zou dus zeggen: zesde leerjaar lagere school tot eerste leerjaar middelbare school / tot 12-13 jaar ongeveer. 

Ik was echt heel erg onder de indruk van dit boek en moet toegeven dat ik Sophie Anderson onmiddelijk op mijn te volgen lijstje heb toegevoegd. Ik kijk er stiekem trouwens al ontzettend naar uit om mijn kindjes dit boek te laten ontdekken. Nog een jaartje of 7 op mijn tanden bijten, dus.

Sinds een paar maanden is er op Hebban ook de Jeugdliteratuur Club te vinden, waar tien enthousiastelingen erg leuke kinderboeken bespreken. Wij vonden The House with Chicken Legs echter zo leuk dat we het een artikel op de Readersspot zeker waard vonden. Welke aanraders hebben jullie voor ons in dit genre?