Het is tijd voor de finale van het Stephen King weekend! Demi en Lieke zijn ‘The Dark Tower’ serie ingedoken voor een buddy-read. De gunslinger Roland is nog steeds vastberaden onderweg naar de Dark Tower. Ditmaal moet hij door drie deuren naar een andere wereld en een telkens een ander tijdperk reizen om metgezellen ervan te overtuigen de tocht met hem te maken. Hoe vergaat het hem deze keer?

Door Demi en Lieke

Na The Gunslinger, dat pas verfilmd is, zet Roland zijn reis voort in The Drawing of the Three. In het begin van de 8-delige reeks zat de gunslinger achter ‘The Man in Black’ aan samen met een jongen genaamd Jake. Meer kun je lezen in de recensie van Demi. In deel twee wordt Roland wakker op een strand en bevindt hij zich in een potentieel dodelijke situatie. Wat heeft Stephen King allemaal voor hem in petto? 

Op naar de Dark Tower!

Lieke: Hi Demi, gaaf om met nog een King fan een buddy read te doen! Ik sta al een tijdje te trappelen om mijn leestrip door ‘The Dark Tower’ serie te vervolgen en nu heb ik een reisgenoot, haha. Laten we beginnen!

Wow, wat een start! Het hoofdpersonage, Roland, is onmiddellijk in levensgevaar. En op zo'n vreemde, surrealistische wijze... Ik hou daar van. Ik vind de opening meteen razend spannend. Héél anders dan bij deel 1, The Gunslinger. Dat boek kwam maar traag op gang. Word jij ook direct het verhaal ingezogen?

Demi: Ha Lieke, ik ben altijd wel te porren voor een Stephen King buddy read! Ik heb eerder dit jaar een prachtige box set gekocht met de hele serie in het Engels. Deel 1 las ik al een tijdje geleden, dus het is super dat we nu samen verder kunnen lezen! Het verhaal begint weer lekker absurd, precies wat mij al zo aantrok aan deel 1. Wel ben ik het met je eens dat ik nu al veel eerder door het verhaal wordt gegrepen dan in deel 1. De situatie is nu ook veel urgenter. Ik krijg meteen zin om verder te lezen!

Surrealistisch

Demi: ‘Surrealistisch’ begint het understatement van het jaar te worden onderhand. Geweldig! Twee heel verschillende personen botsen hier en moeten met elkaar zien samen te werken. Waar gaat dit toe leiden? De betekenis van de titel, The Drawing of the Three, begint nu langzaam maar zeker duidelijk te worden. Wat vind jij van de aparte situatie waarin Roland is beland?

Lieke: Apart, ja. Ik heb volgens mij nog niet eerder meegemaakt dat een personage op deze manier communiceert met een andere personage. Het is een beetje Being John Malkovich-achtig. Ik vind het heel bijzonder. Gaaf ook hoe King af en toe verwijzingen laat vallen naar The Exorcist, want Eddie Dean is ook bezeten. Figuurlijk door drugs én bijna letterlijk door Roland. Dat klopt precies met de beschrijving van ‘The Prisoner’ op de deur: een duivel heeft bezit van hem genomen.

Idris Elba

Lieke: En het blijft zo verschrikkelijk spannend. King stapelt probleem op probleem zodat je wel door moet blijven lezen. Hoe vind jij Roland en Eddie tot nu toe? Eigenlijk zouden ze op weinig sympathie moeten kunnen rekenen, deze ijskoude moordenaar en verslaafde crimineel, maar King slaagt er toch in om me met ze mee te laten leven. Het helpt dat ze allebei badass zijn. (En dat ik, hoewel ik de verfilming niet gezien heb, Idris Elba voor me zie als Roland. Jammer dat de film geen succes was, want in mijn hoofd is hij perfect, haha.)

Demi: Ik ben blij dat ik niet de enige ben die én de recente verfilming niet heeft gezien én Roland toch als Idris Elba ziet! Daarbij negeer ik maar eventjes al die verwijzingen naar zijn ijsblauwe ogen. Ik vind Eddie een tof personage. Hij is heel anders dan Roland omdat hij zoveel emoties voelt: angst, woede, blijdschap, verdriet, ga maar door. Roland is erg koel en probeert afstand te houden, maar ik zie hier zeker wel een vriendschap uit ontstaan. Ze werken in ieder geval al goed samen ondanks de korte tijd die ze met elkaar hebben doorgebracht. Jake blijft echter door Rolands hoofd spoken, dus het is nog maar de vraag of hij ooit weer iemand binnen gaat laten.

The Lady of Shadows

Demi: Arme Eddie, het is duidelijk dat hij al die jaren een uitlaatklep nodig had om alle ellende die hij heeft meegemaakt onder woorden te brengen. Roland is niet bepaald het beste luisterend oor dat je kan hebben, maar het is tenminste iets. Ze clashen een paar keer, maar hebben ook respect voor elkaar. Ja, dit wordt absoluut een interessante vriendschap! Spannend, ze zullen snel ‘The Lady of Shadows’ ontmoeten. Wat voor persoon kreeg jij voor ogen toen je die beschrijving las? Ikzelf moest denken aan iemand die net als Eddie op de een of andere manier in de problemen zit en ‘terug naar het licht’ moet worden gehaald.

Lieke: Bij ‘The Prisoner’ had ik dankzij de omschrijving ongeveer het goede idee, maar bij ‘The Lady of Shadows’ kon ik helemaal niets bedenken. En - surprise! - als de deur eenmaal opengaat dan brengt zij meer problemen met zich mee. Alsof ze er nog niet genoeg hadden, haha.

Wanneer zijn we?

Lieke: Ik vind de band die vrijwel direct tussen haar en Eddie ontstaat jammer genoeg niet echt geloofwaardig. De vriendschap tussen hem en Roland doet me veel meer. Ze zouden niet meer kunnen verschillen (de enige overeenkomst is eigenlijk de gunslinger-mentaliteit die ze delen) en toch houden die twee van elkaar. Ons Idris-Elba-als-Roland beeld zit wel een beetje in de weg nu Odetta/Detta er is, aangezien zij een hekel heeft aan “honky mahfahs.”

Hoe vind jij dit tijdperk weergegeven? In tegenstelling tot de tijd achter deur 1, waarin Eddie zich bevond, wordt de tijd achter deur 2 meteen geduid: kort na de moord op JFK. Ik vind dat fijn, want bij deur 1 wist ik eigenlijk niet waar - of moet ik zeggen wanneer? - ze zich bevonden. Ja, vóór 9/11 gezien de bescheiden veiligheidscontrole op het vliegveld. Maar verder wist ik het echt niet. Of heb ik iets gemist dat typisch jaren 80 is?

Demi: Ik vind dat altijd wel een dingetje met King: soms kennen twee personages (altijd man en vrouw natuurlijk) elkaar nauwelijks en belanden ze al in een relatie. Ik ben het met je eens dat ik veel liever de gesprekken van Eddie en Roland volg.

Ik kon ook geen echte hints naar de jaren 80 zien in het stuk van Eddie. De stewardess kan inderdaad zo de deur naar de cockpit openen om met de piloten te praten. Dat is nu ondenkbaar en daardoor viel dat mij ook op. De jaren 90 was ook nog een optie geweest, dus ik had de achterflap nodig om erachter te komen welk tijdperk het was.

Innerlijke tweestrijd

Demi: Haha, wat een taal slaat Detta uit, hè! Af en toe moest ik haar zinnen meerdere malen lezen om er zeker van te zijn wat er nu werd bedoeld. Geef mij Odetta maar. De tweestrijd tussen Odetta/Detta is dan weer wel interessant. We krijgen af en toe een kijkje in de reden waarom er twee persoonlijkheden in één lichaam zitten, maar ik kan nog steeds niet zeggen wat er precies is gebeurd. Er was iets met een bord. Is Detta een soort verdedigingsmechanisme tegen kwade gebeurtenissen? Of toch iets anders? Wat denk jij?

Lieke: Ik vind persoonlijkheidsstoornissen erg interessant, maar in boeken en films worden ze meestal als gimmick of ‘plot device’ ingezet. Om dingen verborgen te houden voor de lezer of onwaarschijnlijke gebeurtenissen of gedragingen achteraf te verklaren. Van het ziektebeeld klopt vaak niets; de schrijver of regisseur gebruikt alleen wat handig is voor het verhaal. Hier is dat niet het geval, voor zover ik kan beoordelen.

Volgens mij koestert Odetta een behoorlijke woede jegens blanken - begrijpelijk, want ze is zwart en het is de jaren zestig - maar zij laat die emotie niet toe. Zij vindt die gevoelens niet bij haar passen, maar er is toch een uitlaatklep nodig en zo is, mede door haar ongevallen, Detta ontstaan: een manifestatie van haar haat. Ze lijdt niet zozeer aan een meervoudige persoonlijkheidsstoornis (zoals het vroeger heette) maar aan een dissociatieve identiteitsstoornis (zoals het tegenwoordig heet). Detta komt natuurlijk ook van pas als ze zich kwetsbaar voelt, want Detta is keihard. Het heeft inderdaad iets met dit wit-met-blauwe bord te maken, maar King zegt gelukkig niet “hier ligt het aan.” Dat vind ik altijd te makkelijk.

Demi: Ik ben het met je eens. Tegenwoordig is het steeds lastiger voor filmmakers en schrijvers om weg te komen met dergelijke plot devices puur om een ‘cool’ verhaal neer te zetten. Recentelijk was er de film Split bijvoorbeeld, waarin een man wel twintig verschillende persoonlijkheden heeft, waarvan er één een ontvoerder is en meisjes gevangenhoudt. Dat lijkt me niet heel realistisch en is puur voor het verhaal zo uitvergroot zoals jij al zei.

“Death, but not for you, gunslinger.”

Lieke: Wat verwacht jij van deur drie waar volgens de kaarten ‘Death’ achter zit, maar waar ‘The Pusher’ op staat? Ik verwachtte - vanwege de verslaving van Eddie - een drugsdealer of zoiets. Was jij verrast?

Demi: Ik verwachtte om al om een moordenaar te zien, maar de woorden ‘The Pusher’ verwarden mij even. Op de andere twee deuren stonden gewoon de woorden van de tarotkaarten, dus waarom hier niet? De verklaring die Roland bedenkt en vooral ook het moment dat hij erachter komt wat de Man in Black precies bedoelde met: “Death, but not for you, gunslinger” vond ik een goede twist. Pas nadat Roland terug stapte uit de derde deur besefte ik eigenlijk wat er precies aan de hand was. Ik vond het vrij verrassend om te zien wie ‘The Pusher’ was, maar achteraf gezien had je het kunnen raden door die woorden. Roland wijzigt een belangrijke gebeurtenis die vast gevolgen gaat hebben voor de toekomst.

Mission impossible

Demi: Ik moet zeggen dat ik het wel even spannend vond, zowel door wat Roland bij terugkomst te wachten stond en de situatie waarin Roland belandde met de agenten. (Enne, die verwijzing naar The Terminator vond ik trouwens geniaal.) Roland leek een plan te hebben toen hij door de wereld achter deur 3 liep; hij wist dat de tijd drong, maar bleef doorgaan. Hoe verwachtte jij dat zijn terugkomst zou gaan? Ikzelf kon niet bedenken hoe Roland zich eruit ging bluffen, gunslinger of niet. ‘The Pusher’ heeft daarnaast een connectie met Detta en indirect met Roland. Wat vind je van die connectie? Zou Eddie daar ook bij passen of zit er niet per se iets achter dit verband?

Lieke: Het mysterie van de derde deur deed mij een beetje aan Buffy the Vampire Slayer denken. Die krijgt te horen dat ‘death’ haar gave is en dat blijkt uiteindelijk ook iets heel anders te betekenen dan verwacht. Erg twisty allemaal! Ik ben ook benieuwd wat voor effect Rolands actie gaat hebben op de rest van de serie. Hij heeft toch het verleden veranderd; dat heeft 9 van de 10 keer verregaande consequenties.

Net als jij dacht ik dat een goede afloop bij terugkeer naar Rolands wereld bijna uitgesloten was. Het leek me echt mission impossible. Maar daarom is Roland de gunslinger: hij is super goed in observeren en improviseren. Hier maakt hij ook weer geweldig gebruik van informatie die ons als lezers en de andere personages amper opgevallen waren.

Ik vond de connectie heel logisch toen hij duidelijk werd. Alle dingen zijn in meerdere of mindere mate met elkaar verbonden in het universum van de Donkere Toren. Dat idee heb ik tenminste. Het zijn allemaal draadjes die naar het ultieme doel van Roland leiden.

Demi: Ik houd er wel van wanneer je als lezer op het verkeerde been wordt gezet. Anders wordt het al snel saai, maar gelukkig hebben we daar hier geen last van. En ja, wat Roland deed is eigenlijk een soort tijdreizen. Ook andere acties van hem achter de deuren hebben gevolgen natuurlijk, hoe klein ook. Kijk maar naar die arme agenten die dachten eindelijk hogerop te komen. Zoals men graag zegt: de vleugelslag van een vlinder kan ergens anders een orkaan veroorzaken. Dat met die connectie heb je gelijk in; álles staat in verbinding met elkaar en alle wegen lijken naar de Toren te leiden. Wat zal er daar te wachten staan? Daar komen we vast pas bij het allerlaatste boek achter.

What’s next?

Lieke: Dit boek is eigenlijk een klassiek tussendeel van een serie met een klassiek onderwerp, de helden zijn onderweg, maar toch lijden het verhaal en de spanning daar absoluut niet onder. Ik vind dit deel eerlijk gezegd vele malen beter dan The Gunslinger. Er lijkt veel meer op het spel te staan, veel meer te gebeuren en dat het einde een flink aantal maar lang niet alle verhaallijnen afsluit, stoort me helemaal niet. Hoe is het boek jou bevallen?

Demi: Roland is niet voor niets de enige overgebleven gunslinger – of zijn het er toch drie? Ik vond het mooi toen Roland zo naar zijn overgebleven metgezellen keek en eindelijk inzag dat hij toch niet alleen is op zijn reis. Ik ben trouwens blij dat er verder niemand is doodgegaan en dat de gang weer bij elkaar is. De drie personen zijn getrokken en de reis kan verdergaan. Het eerste deel van de serie vond ik meer een proloog. Net als jij vind ik dit deel veel beter, mede omdat er nu meer personages zijn die Roland vergezellen en waar je als lezer om kan geven. Roland is niet altijd een makkelijke om sympathie voor te voelen met zijn stoïcijnse persoonlijkheid, maar samen met zijn metgezellen ben ik ervan overtuigd dat hij ‘menselijker’ gaat worden. Zal hij echt ooit weer dezelfde keuze maken als bij Jake? Ik ben bijna bang van wel, maar ik ben zó benieuwd hoe het nu verder zal gaan.

Wat een rit! Waar het eerste deel meer een soort proloog was waarin het doel werd uitgestippeld, is dit deel een introductie van de reisgenoten. Er was meer actie, meer emotie en meer urgentie waardoor ik er veel gemakkelijker doorheen kwam dan het eerste boek. Ik ben blij dat ik de box set heb en meteen verder kan lezen als ik dat wil, want ik ben nu echt overtuigd door het verhaal. We hebben het einddoel en we hebben de personages. What’s next?

Wij hebben nog zes boeken te gaan voordat we bij het einde van onze queeste (en die van Roland) arriveren. Heb jij The Dark Tower al bereikt?