Hersenschorsing
Door mijn werk in een revalidatiecentrum en door ervaring in eigen kring, was ik erg benieuwd naar het boek van Margot Ros, Hersenschorsing. In dit boek vertelt zij, op een positieve en humoristische wijze, over hoe het haar verging nadat zij haar hoofd had gestoten tijdens een theatervoorstelling. De diagnose luidde, in eerste instantie, een lichte hersenschudding. Zij kreeg een wekadvies mee en met wat rust, zou het vanzelf weer overgaan. De realiteit was helaas heel anders.
Margot lijkt maar niet te herstellen en neemt regelmatig contact op met haar huisarts. In eerste instantie geeft deze aan dat zij nog wat langer rustig aan moet doen. Margot heeft geen andere keus. De klachten zijn serieus: zij verdraagt geen geluid, geen licht en draagt dus veelal een zonnebril en een koptelefoon om deze prikkels iets te kunnen dempen. Niet alleen buiten, waar ze zo langzamerhand haast niet meer komt, maar ook binnenshuis. Continu dient zij afwegingen te maken in de taken die zij wil of (van zichzelf) moet doen. Zij krijgt de diagnose post-commotioneel-syndroom.
"De patient voelt zich meestal enigszins verward, heeft hoofdpijn en is abnormaal slaperig. Er kunnen duizeligheid, concentratieproblemen, vergeetachtigheid, depressie, gebrek aan gevoelens of emoties en angst optreden. In de tussentijd kan de patient moeite hebben met werken, studeren en het onderhouden van sociale contacten."
Open en eerlijk vertelt Margot over de weg die zij heeft moeten gaan. Zij doet dit in een dagboekvorm. Soms een paar dagen achter elkaar, dan weer met tussenpozen. Ook haar revalidatie in revalidatiecentrum Reade komt aan bod. Hier leert ze hoe ze haar energie beter kan verdelen. Vaak voelt zij pas, na gedane actie, hoeveel energie de activiteit haar heeft gekost.
Alles wat ze doet kost enorm veel moeite en niet te vergeten onmetelijk veel energie. Bepaalde houdingen en bewegingen verergeren de klachten. Op humoristische wijze geeft ze hier een draai aan:
"ik zou de was op kunnen hangen. Dat is een hele klus, want als mijn armen omhoog gaan om kledingstukken over het lijntje te hangen, stroomt het bloed in mijn hoofd, denk ik de andere kant op en voel ik me al snel onwel worden. Ik kan een staand wasrek kopen en de pootjes er van afzagen zodat ik naar beneden kan kijken terwijl ik de was ophang. Maar dan raken mijn natte sokken de grond, dus dat werkt niet."
Ze gaat mediteren, al zag ze zichzelf dat van haar levensdagen niet doen voordat zij de diagnose pcs kreeg. Maar Andy, van Headspace, helpt haar en geeft haar inzichten, die haar helpen beter om te gaan met en te begrijpen van pcs.
Margot schreef dit boek samen met haar partner Jeroen Kleine. Zij wonen niet samen en lang is er ook het schuldgevoel dat zij nu niet (nmeer) de partner voor hem kan zijn die zij voorheen was. Jeroen steunt haar gelukkig in deze moeilijke tijd.
Ondanks dat het boek gaat over iemand met NAH (niet-aangeboren hersenletsel) is het geen zwaar boek om te lezen. Vanzelfsprekend beleef je als lezer de frustratie, de boosheid, het verdriet en de onmacht van Margot, maar door de wijze waarop zij haar verhaal heeft vormgegeven is het geen "zeur-boek" geworden, maar een open en eerlijk relaas over wat haar is overkomen en waar zij ook nu nog deels mee heeft te dealen. Margot wil andere helpen met NAH en doet dit onder andere door als Ambassadeur op te treden voor de Hersenstichting, zie https://www.hersenstichting.nl/nieuws/margot-ros-van-alles-wat-prikkels-gaf-werd-ik-letterlijk-ziek/ .
Ik gaf het boek vier sterren en ben van mening dat het een boek zou zijn die velen zouden moeten lezen: niet alleen mensen met NAH of hun partners, maar een veel breder publiek. Immers, zoals Margot ook zegt, "aan de buitenkant zie je het niet."
Bekijk ook:
