April, de vierde maand van het jaar en dus ook het vierde duimpjesverslag van 2018. Deze keer kozen we voor een boek dat in februari uitgekomen is. Hoewel er wat onduidelijkheid is of het een roman of een thriller is, meenden we het toch te moeten bespreken. Omdat het wel degelijk onder de laatste categorie valt. De keuze die we gemaakt hebben, is Als ik doodga voor ik opsta van Emily Koch. Een debuut dat door zes van ons gelezen is.

Iedereen denkt dat Alex in coma ligt en nooit meer wakker zal worden. Maar hij hoort alles wat er rondom zijn ziekenhuisbed wordt gezegd. Hij hoort dat er op zijn vriendin wordt ingepraat - ze moet hem vergeten en verder leven. Hij hoort zijn familieleden opperen dat een milde dood misschien het beste is. En dan hoort hij dat zijn noodlottige ongeluk misschien helemaal geen ongeluk was. Alex duikt in zijn herinneringen en pijnigt zijn hersenen om te ontdekken wie de moordaanslag heeft gepleegd. Vanuit de gevangenis van zijn eigen lichaam moet hij het antwoord vinden voordat zijn behandeling wordt stopgezet, en voordat er nieuwe slachtoffers vallen. Want Alex is niet het enige doelwit...

Gaat onze duim omhoog of omlaag? 

Chantal: Een wirwar van gedachten en gesprekken, soms maar half uitgesproken. Je voelt de frustratie van Alex. Hij weet er langzaam maar zeker achter te komen wat er gebeurd is en ook wie het heeft gedaan. Bijna iedereen wil hem laten sterven en hij kan maar niet laten weten dat hij nog bij bewustzijn is. Je voelt met hem mee en wilt graag dat het hem lukt om een vinger te bewegen. Je voelt zo met hem mee en wilt hem zo graag helpen. Emily Koch heeft een uitstekend debuut geschreven. In het begin loopt het wat stroef, maar dan zuigt het verhaal je op en kun je het boek niet meer wegleggen. Meer dan de helft van het boek heb ik in één dag uitgelezen. Ik kon het gewoon niet meer wegleggen.

Elly: Hoofdpersoon Alex ligt in coma en niet zomaar een coma, hij lijdt aan het locked-in-syndroom. Dat lijkt me verschrikkelijk als het je overkomt. Emily Koch heeft dat fantastisch beklemmend geschreven. Ik merkte dat het af en toe voelde alsof ik in die situatie zat. De sfeer in het boek is ook goed beschreven, de verhoudingen tussen de bezoekende vrienden en familie is scherp neergezet en het feit dat iedereen dacht vrijuit te kunnen spreken omdat Alex toch in coma ligt, geeft ons de kans om het hele gebeuren te kunnen begrijpen. Het verhaal is in een vlot tempo te lezen en ik kon het boek dan ook moeilijk wegleggen. Ik vind dat Emily Koch erin is geslaagd om een goed boek over dit onderwerp te schrijven en ook dat ze de sfeer prima omschrijft. Van mij krijgt het een duim omhoog.

Evy: Een thriller mag best een bijzondere invalshoek hebben, maar het hoeft voor mij geen 'tunnelvisie-tenenkrommende-onemanshow' te zijn. Alex ligt in een coma en neemt de lezer mee in zijn wereld. Zijn erg kleine wereld. Die vol ongemakken en frustraties zit, waar je als lezer uitgebreid van mag 'meegenieten'. Ik heb zo vaak gedacht: 'Ah nee, bah, dit wil ik niet lezen!'. Tussendoor zijn er mijmeringen over het verleden. Waar is de spanning dan? Ja, dát vroeg ik me ook af! Er zit één spannende scène in het boek, en daar moet je het als thrillerfan mee doen. Het plot zit mooi in elkaar, het boek is goed geschreven, maar het was gewoon echt niet mijn boek. Ik ben benieuwd of de anderen van de groep er wel van hebben genoten.

Greet: Dit is de meest bijzondere thriller, of moet ik zeggen misdaadroman, die ik in jaren gelezen heb. Een boek dat ik niet snel zal vergeten, een boek dat een grote indruk op me heeft nagelaten. De poging tot moord op Alex speelt weliswaar een rol in dit boek, maar veel belangrijker is de nachtmerrie waarin hij al bijna twee jaar vastzit. Hij hoort en begrijpt alles, maar kan op geen enkele manier communiceren, voor zijn familie en de artsen in het ziekenhuis is hij een plant die beter kan sterven. De tijd dringt, want Alex wil niet dood. Het boek kent slechts één perspectief, dat van Alex. De andere personages zijn duidelijk aanwezig, maar het is Alex die alle aandacht opeist. Hoe Emily Koch het klaargespeeld heeft, weet ik niet, maar dit boek is ontzettend beklemmend, het is ontroerend, eng en overdonderend. Je hebt 300 bladzijden lang geen flauw idee hoe het met Alex zal aflopen en, wanneer je het uiteindelijk te weten komt, blijf je een beetje verweesd achter. Klassebak, die Emily Koch, ik ben fan. 

Silvia: Langzaam, dat is het kernwoord van dit verhaal voor mij. Het kostte niet veel bladzijden voor ik doorhad wat er met hoofdfiguur Alex aan de hand was. Maar ook met deze kennis werd het verhaal niet levendiger. Bij vlagen deed het claustrofobisch en daarmee spannend aan, maar telkens wanneer ik dacht 'nu gaat de spanning er echt in komen’, viel die, gelijk met het bewustzijn van Alex, weer weg. De verhaallijn wordt vooral gecreëerd door de gevoelens van Alex, de frustratie en de bezorgdheid om Bea. Hoewel vanuit een uniek perspectief beschreven, miste ik het inzicht in de andere personages. Daarmee zat er voor mij niet genoeg tempo in het verhaal. Ik heb lang getwijfeld tussen twee en drie sterren. Het einde, dat verder niets met het plot te maken had, gaf het duwtje naar de derde ster en daarmee ging mijn duimpje net omhoog.

Kees: Als ik doodga voor ik opsta. Dat is de titel van het debuut van Emily Koch. Een titel die me intrigeerde en eigenlijk ook wel vragen bij me opriep. En dat voordat ik nog maar één letter van het boek gelezen had. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Alex, een jonge man die in coma ligt. Origineel. En het uitgangspunt is ook goed. Alleen jammer dat het daar wat mij betreft ook bij blijft. Het verhaal kruipt voorbij, op een enkel moment na ontbreekt de spanning en de verrassende plotwendingen blijven zo goed als achterwege. En het verbaasde me dat er op de ziekenhuiskamer waar Alex ligt van alles gebeurt zonder dat het verplegend personeel ingrijpt. Onrealistisch vond ik dat. Wat Koch goed over weet te brengen, is de onmacht die bij Alex heerst. Hij ligt daar maar in zijn bed, krijgt mee wat er om hem heen gaande is, maar kan helemaal niets. Hij wil wel, maar kan het dus domweg niet. Toch is dit niet voldoende om het boek een voldoende te geven.

Conclusie: Chantal, Elly en Greet zijn erg lovend over het boek en unaniem dat het een voltreffer is. Silvia twijfelde en heeft het schoorvoetend toch nog net een voldoende gegeven. Alleen Evy en Kees waren niet zo te spreken over dit debuut. De balans helt over naar een duim omhoog, maar overtuigend is het niet helemaal.

De Hebban Reading Challenge categorieën voor dit boek zijn:
#16 Een boek dat in 2018 is verschenen
#23 Een boek dat een verhaal is in een verhaal

Hier vind je de vorige aflevering van onze duimpjesrubriek.