Het was 21 november 2016. Uitgeverij De Crime Compagnie postte een berichtje op hun Facebook-pagina. Ze zochten bloggers. Want in februari zou De dagen, de nieuwe psychologische thriller van Anita Larkens, verschijnen. Om dit onder de aandacht te brengen, wilde de uitgever een promotieactie starten. In de vorm van een blogtour. Dit houdt in dat een aantal bloggers een periode lang iedere dag én één voor één een recensie op hun blog plaatsen.

"Ach," dacht ik, hoewel ik nog nooit aan een blogtour had deelgenomen, "laat ik me ook maar eens aanmelden.". Nog niet zo lang daarvoor had ik Schaduwdochter gelezen en gerecenseerd en ik was benieuwd of ik Anita's nieuwste boek beter zal vinden. Ik reageerde en vermeldde het webadres van mijn blog: https://leeskees.com/. Niet veel later ontving ik het bericht dat ik aan de tour kon meedoen. Ik wachtte, wachtte nog wat langer en uiteindelijk bleek dat het boek op 16 maart 2017 zou verschenen. Niet veel later lag het inderdaad op mijn deurmat. Ik kon aan de tourdeelname beginnen.

Wel was ik nog benieuwd wanneer mijn recensie op mijn blog geplaatst moet worden. Ik had verwacht dat de uitgever hiervoor een datum had vastgesteld en dat deze in de begeleidende brief vermeld stond. Dat bleek een misvatting. Het enige dat ik namelijk hoef te doen, is De Crime Compagnie een link naar de recensie toe te sturen zodra ik deze op mijn blog heb geplaatst. Geen probleem natuurlijk, maar nu is er voor de uitgever wel het risico dat recensies op of dezelfde dag of op ver uiteenlopende dagen op de diverse blogs geplaatst worden. Ik ben benieuwd hoe dit opgelost wordt.

De dagen dus. Twee verdwenen kinderen, twee wanhopige ouders, een zoektocht. Deze acht woorden boven de titel doen het ergste vermoeden. Wat Maud overkomt, wens je niemand toe. Want tijdens een voorjaarsnacht verdwijnen haar twee kinderen Frida en Mees. Maud, die al meer dan een jaar gescheiden van haar man Maarten leeft, heeft er niets van gemerkt. De verdwijning zorgt er wel weer voor dat ze samenkomen. De dagen en weken daarop wordt er massaal naar de kinderen gezocht. De verdwijning, maar vooral het losbandige gedrag van Maud, is vervolgens voer voor de diverse media. De zoektocht lijkt echter te stranden waar de verdwijning begon: het huis van Maud.

Wat ik van De dagen vond?
Het verhaal, zo valt in het nawoord te lezen, is voor het grootste deel fictief, maar gedeeltelijk wel geïnspireerd op een verdwijning die tijdens een voorjaarsnacht in 1965 in New York plaatsvond. Dat Anita Larkens haar inspiratie daaraan ontleend heeft, is niet erg. Het kan immers genoeg stof geven om een interessante en spannende thriller te schrijven. Jammer is echter dat een deel van het verhaal niet voldoende vernederlandst is. Het heeft wat mij betreft te veel weg van de Amerikaanse situatie. Dat geldt voor de gedragingen van de personages, maar ook voor enkele omstandigheden. Daardoor is het voor een nuchtere Nederlander als ik veel te ongeloofwaardig en onwaarschijnlijk. Om niet te veel weg te geven, zal ik enkele voorbeelden voor me houden. Het thema van het verhaal is zeker niet onaardig, maar ik vond dat er veel meer uitgehaald had kunnen worden. Nu heeft het geen enkele spanning, zo goed als geen snelheid en ook de plotwendingen blijven grotendeels achterwege. De belangrijkste verrassing doet zich aan het eind voor. De uiteindelijke dader was niet te voorzien. Tijdens het lezen viel me het gedrag van Maarten nogal op. Het waarom daarvan wordt in de ontknoping verduidelijkt. Desondanks bleef ik wel met een paar vragen zitten. Want niet alles wordt verklaard. Als geheel vond ik De dagen wat beter dan Schaduwdochter, maar een voldoende kan ik ook dit boek niet geven. Op een schaal van tien krijgt het van mij een vijf. Meer zit er, ondanks dat het erg vlot leest, echt niet in.

Geschreven door: Kees