Tijdens de laatste meeting van de Thriller Club bespraken we onder andere aan welke boeken we aandacht wilden schenken. Ook Bluebird, bluebird trok onze aandacht en Evy, Joyce en Karina namen het op zich om ondergedompeld te worden in 'East-Texas'. De vraag is natuurlijk wat we ervan vonden en of we jullie ook graag op een tripje naar de Verenigde Staten willen sturen. Omdat we nou niet bepaald gemakkelijk met een kopje thee erbij het boek konden bespreken, formuleerden we digitaal een aantal vragen om te beantwoorden.

In het oosten van Texas worden in het moeras kort na elkaar twee lichamen gevonden: een van een zwarte advocaat en dat van een lokale witte vrouw. Texas Ranger Darren Matthews, zelf zwart, is tijdelijk geschorst. Hij is geboren in Texas maar al een tijd geleden vertrokken. Hij keert terug naar een plek waar de tijd stil lijkt te staan, waar racisme nog aan de orde van de dag is en waar de wet niet voor iedereen hetzelfde is. Een schitterende thriller over racisme, afkomst, tradities, wonden die nooit helen en familie.

Dit boek heeft verschillende belangrijke prijzen gewonnen, beïnvloedde dat je verwachtingen?
Evy: Ik had geen idee van die gewonnen prijzen toen ik het boek uitkoos. Pas net voor het starten met lezen, bekeek ik die informatie en was ik verbaasd dat het boek eigenlijk zo weinig aandacht kreeg, met al die prijzen in het buitenland. Het beïnvloedt mijn verwachtingen niet, want ik had al vrij hoge verwachtingen door de thema’s die behandeld worden.

Joyce: Nee, totaal niet. Ik las het voor het eerst op de achterflap van het boek. Het was allereerst de opvallende cover en de intrigerende titel die me direct opvielen in de lijst met te verwachten boeken. Toen ik daarna de achterflap las, was ik direct overtuigd dat ik het boek absoluut wilde lezen, het verhaal intrigeerde me.

Karina: Toen we dit boek uitzochten, intrigeerde vooral het verhaal me. Ik las op de achterflap al wel iets over awards die het boek gewonnen had, maar aangezien de namen daarvan me weinig zeiden, beïnvloedde het mijn verwachtingen niet. Pas toen ik het boek dichtsloeg en wat ging rondkijken naar meer informatie las ik de hoeveelheid awards waarvoor dit boek genomineerd is en welke het ook gewonnen heeft. Net als Evy ben ik verbaasd dat het niet veel meer aandacht heeft gekregen.

Wat voor effect had de proloog op je?
Evy: Eerlijk is eerlijk. De eerste zinnen van de proloog heb ik drie keer gelezen. Ik was een beetje in de war. Het is een vreemde situatie die beschreven wordt en dat brengt je even uit evenwicht. Naarmate je vordert in de proloog, heb je wel een goed gevoel van de sfeer die al direct wordt geschapen. Locke slaagt erin om de situatie daar al goed uit te kristalliseren en duidelijk te maken aan de lezer dat dit geen 'gewoon' verhaal wordt.

Joyce: Het was vooral 'huh' na het lezen van de eerste zinnen. Wat is er aan de hand, wat is deze persoon aan het doen en tijdens de volgende zinnen vooral de vraag, wat heeft dit met het verhaal te maken? Ik dacht bijna dat het boek misschien verkeerd was ingebonden. De sfeer in het boek staat echter direct als een huis en aan het einde van de proloog kon ik niet wachten om de rest van het boek te gaan lezen. De krachtige schrijfstijl van Attica Locke is direct aanwezig en wekt hoge verwachtingen.

Karina: Tja, die proloog. Dat is wel echt even een knaller waarmee Locke binnenkomt. Gelijk in de proloog weet ze de sfeer van de omgeving waarin dit verhaal zich afspeelt neer te zetten, hoewel de eerste alinea je wel even doet afvragen of de cover wel om het goede boek heen zit. Met het vorderen van de proloog weet de auteur je wel gelijk te binden, ik moest gewoon weten wat hier gebeurd was.

Hier vind je de trailer van het boek, waarbij Attica Locke zelf over Bluebird, bluebird vertelt. Als je naar het filmpje kijkt, bijvoorbeeld naar de omgeving, waaraan merk je dan de samenhang met het boek?
Evy: Wat ik erg opvallend vind aan dit filmpje, is dat Locke zelf aan het woord is en vertelt waarom ze het boek heeft geschreven. Je hebt aan het einde van dit korte interview nog geen enkel idee waar het boek over gaat, maar het geeft je wel een beeld van de emoties die gepaard gaan met het schrijven van dit boek. Ook dat kan erg waardevol zijn voor een lezer. Wat ik jammer vind, is dat dit stuk niet opgenomen is in een soort nawoord van de auteur. Nu moet je op Youtube het filmpje gaan bekijken en dat zal lang niet iedereen doen.

Joyce: Het beeld in de trailer complementeert het beeld van Oost-Texas wat ik zelf had gecreëerd aan de hand van de woorden van Attica Locke. Het beeld klopte heel aardig en dat geeft wederom de kracht van haar woorden aan. Het beeld verschijnt op je netvlies tijdens het lezen en gaat daar ook niet meer weg. De trailer is indrukwekkend, zeker omdat de auteur zelf aan het woord is en haar inspiratie onder woorden brengt.

Karina: Al ben ik helemaal geen fan van een boektrailer, ook omdat ik er al wat voorbij heb zien komen die eerder op een filmtrailer leken, was ik toch geboeid door Attica Locke en hoe zij vertelt over het door haar geschreven boek. Ze staat in een landschap dat heel goed de sfeer van het verhaal weergeeft en het is eigenlijk jammer dat je dit pas vindt als je online gaat zoeken, een linkje hier naartoe had prima in het boek opgenomen kunnen worden.

Darren, Texas Ranger, is protagonist in dit boek. Hoe heb je hem ervaren en wat maakt dat je hem wel of niet in een volgend boek zou willen tegenkomen?
Evy: Het is een verwarrend personage voor mij. Ik weet niet of ik hem leuk moet vinden of niet en ik ging ook wat heen en weer tussen sympathie en antipathie tijdens het lezen. Hij verantwoordt zijn acties erg vaak (naar de lezer toe in ieder geval, niet zozeer naar de andere personages in het boek) en dat voelt alsof Locke zijn acties moet verantwoorden naar ons toe. Dat zorgde ervoor dat ik soms net aan zijn motieven ging twijfelen. Hij komt wat naïef en dommig over soms, maar toch is hij erg vastberaden en erg gevoelig om het goede te doen, ten koste van zichzelf. Het is een 'rijk' personage, waar veel over te zeggen valt.

Joyce: In het begin van het boek moest ik erg aan hem wennen en wist ik eigenlijk niet goed wat ik nu met hem aan moest. Zijn introductie is net als de proloog, totaal anders dan een persoon 'gewoonlijk' in een boek wordt geïntroduceerd. Ik moest dit gedeelte met grote concentratie lezen en ging hem langzaam beter begrijpen en waarderen. Hij worstelt met zichzelf en legt continu verantwoording af, naar zijn vrouw toe, zijn oom(s) en zijn moeder. Allereerst zijn beroepskeuze en het stoppen met zijn rechtenstudie tegen de zin van iedereen in zijn ogen. Zijn motieven zijn echter heel helder, hij wil zorgen dat Oost-Texas een fijne plek blijft om te leven ten koste van eigenlijk alles. Daar heeft hij me van overtuigd en ik ben dan ook erg benieuwd naar het aangekondigde tweede boek met Darren in de hoofdrol dat in september in Amerika verschijnt. Hopelijk gaat uitgeverij Volt het ook weer in het Nederlands uitbrengen. 

Karina: Darren, wat moet ik nu eigenlijk van je denken? Dat heb ik tijdens het lezen regelmatig gedacht. Een man die op het kruispunt staat waar hij moet beslissen wat hij met zijn leven aan wil. Welke keuzes hij maakt, hebben nogal wat invloed op zijn relatie, werk en leven en je ziet hem gewoon worstelen. Toch wordt het wel duidelijk dat hij vanuit het motief om het goede te doen uiteindelijk altijd een keuze maakt die daarvoor zorgt, ook als dit niet zo goed is voor zijn eigen leven.

Ten grondslag aan dit boek ligt de rassenhaat die nog altijd prominent aanwezig is in Oost-Texas. Op welke wijze heeft Locke dit geprobeerd tot leven te brengen en vind je dat ze hier voldoende in is geslaagd? 
Evy: Wat een eye-opener is dit boek! Ik dacht echt dat de 'rassenhaat' toch ver achter ons lag. Als ik dit opschrijf, merk ik dat ik het verkeerd benoem, want natuurlijk weet ik ergens dat dat niet zo is. Toch is de vorm waarin het in het boek beschreven wordt volledig nieuw voor mij, in de tegenwoordige tijd. Ik heb net 'The green book' gezien in de bioscoop en dit boek doet me daar erg aan denken. Ik vind dat Locke een erg goed beeld schept van het kleine stadje in Oost-Texas. Alles wat ze beschrijft en vertelt klinkt geloofwaardig en komt waarschijnlijk vanuit eigen ervaringen.

Joyce: Attica Locke heeft met Bluebird, bluebird een verbijsterend, maar helaas realistisch, ijzersterk boek geschreven. Tijdens het lezen raakte ik steeds meer verbijsterd en ging het tot mij doordringen dat dit helaas nog steeds de realiteit is in het stadje Lark in Oost-Texas en omgeving. Het is daadwerkelijk 'de zwarten' tegen 'de witten'. Ik had niet beseft dat deze strijd nog steeds dagelijkse realiteit is in dit deel van Amerika. Attica Locke is er meer dan in geslaagd dit te verwoorden en tot mij te laten doordringen door de personages, maar vooral de sfeer die zij wist te creëren met haar woorden. Dit is de allergrootste kracht van Bluebird, bluebird. 

Karina: Wat ik bijzonder vind is dat Locke in haar boek zo’n geloofwaardig plaatje heeft geschetst dat ik alleen maar kan wensen dat het niet waar is. Dat de 'rassenhaat' niet zo diep verankerd is op bepaalde plekken op de wereld, maar ik ben helaas bang dat het ook nog realistisch is. 

Waarom denken jullie dat de titel Bluebird, bluebird is?
Evy: Ik ben direct op zoek gegaan op het internet naar de symbolische betekenis van Bluebird. Bij sommige Native Americans noemde men de mannelijke nakomeling van de zon 'bluebird'. Vaker vond ik dat de bluebird met geluk wordt gecombineerd. Het vogeltje dient als het ware om je beter gezind te maken. Ik weet eigenlijk niet goed waarom dan net voor de titel Bluebird, bluebird is gekozen. Dubbel geluk? Dat kon ik nog niet helemaal terugvinden in het boek. Ongeacht het feit dat ik niet goed weet wáárom er voor gekozen is, vind ik het wel een hele mooie titel. 

Joyce: Op bladzijde 130 las ik de verwijzing naar het liedje Bluebird van de Amerikaanse blues zanger John Lee Hooker, die ook een rol heeft gekregen in het boek. Ik heb het liedje opgezocht op Youtube (luister je mee?) en als je het dan gaat beluisteren, dan complementeert dat de sfeer in het boek alleen maar. In het kort samengevat komt het liedje erop neer om naar huis te komen, in dit geval naar Oost-Texas.

Karina: Ik ben online gaan zoeken naar wat de bluebird nu precies is, want anders dan uit liedjes had ik bij het woord niet echt een beeld. Nu heb ik wel ontdekt dat het een mooi vogeltje is met een blauwe rug, maar echt duidelijk is het me verder niet geworden. Toen ik dus in Joyce haar reactie de link naar een liedje zag, ben ik maar eens gaan luisteren en dat kan ik jullie allemaal wel aanraden. 

De Nederlandse uitgave heeft niet de originele cover. Welke cover spreekt je meer aan?

Evy: Ik vind de Nederlandse cover echt veel mooier dan de originele. De originele ziet er heel erg Amerikaans uit en heeft natuurlijk die ster die symbool staat voor de Rangers, maar ik vind de sfeer van het broeierige Texas beter weergegeven in de zanderige weg die getoond wordt in de Nederlandse cover. Ook de plaatsing van de letters trekt me aan in onze versie.

Joyce: Mijn voorkeur gaat uit naar de Nederlandse cover. Ik vind deze veel sprekender en krachtiger. De rode aarde van Oost-Texas en lange desolate wegen die regelmatig worden beschreven in het boek, zijn op de achtergrond aanwezig.

Karina: Ik vind de Nederlandse cover mooier, vooral omdat het landschap me meer aanspreekt. Ik snap de keuze voor de ster, die past goed bij het verhaal, echter spreekt de eenzaamheid die uit 'onze' cover spreekt me meer aan. 

Zoals je waarschijnlijk al begrepen hebt, zijn wij alle drie erg enthousiast over dit boek, vooral door het aangrijpende, realistische verhaal over de rassenhaat dat Attica Locke weet te schetsen. In combinatie met de spannende plot maakt het meer dan duidelijk waarom Bluebird, bluebird zoveel prijzen heeft gewonnen. Las jij het al of hebben we je misschien kunnen overtuigen?

Heb je nog iets meer argumenten nodig, lees dan de recensies van Evy, Joyce en Karina.