Het startschot van onze Duitse reis gaven we in Berlijn, daarna reisden we door naar Frankfurt am Main. Vorige week presenteerden we jullie een lijst met (deels) vertaalde series, en daarvan zullen we er twee uitlichten. Wie er begin juni aan de beurt is, blijft nog even een verrassing. Vandaag houden we alvast halt in de Taunus, een middelgebergte in de deelstaat Hessen. Daar woont Nele Neuhaus, een auteur die niet alleen in Duitsland maar ook ver daarbuiten populair is. Met Oliver von Bodenstein en Pia Kirchhoff heeft ze twee geliefde seriepersonages in het leven geroepen. 

Wie is Nele Neuhaus?

Nele Neuhaus werd als Cornelia Löwenberg geboren in 1967. Ze groeide op in Paderborn. Toen ze elf was, verhuisde ze met haar familie naar de Taunus. Ze studeerde rechten, geschiedenis en Duits, maar gaf na een tijdje haar studie op om te gaan werken voor een reclamebureau in Frankfurt am Main. Van 1995 tot 2011 was ze getrouwd met Harald Neuhaus. Ze publiceerde haar eerste boeken in eigen beheer. Het eerste boek in een oplage van 500 exemplaren. Haar tweede boek, het eerste deel in de serie met Bodenstein en Kirchhoff, in een oplage van 1000 exemplaren, die ze binnen drie weken allemaal verkocht had. Haar derde boek, het tweede deel in de serie, verscheen in een oplage van 5000 exemplaren. Deze lagen opgeslagen in de garage en werden voornamelijk aan vrienden, collega’s van haar man en klanten verkocht. Ook verzorgde ze lezingen en verkocht ze haar boek aan lokale boekhandelaren. Het eerste boek dat via een uitgeverij uitkwam, was Diepe wonden, het derde boek in de serie. Met nummer vier, Sneeuwwitje moet sterven, brak ze door bij het grote publiek. Sinds de scheiding woont ze met haar nieuwe partner in de Taunus.

De serie met Oliver von Bodenstein en Pia Kirchhoff

De reeks telt op dit moment negen delen:

• Een onbeminde vrouw
• Moordvrienden
• Diepe wonden
• Sneeuwwitje moet sterven
• Wie wind zaait
• Boze wolf
• De levenden en de doden
• Het woud
• Moederdag

Oliver von Bodenstein stelt zich altijd voor als rechercheur Bodenstein. Zijn ouders hadden een grote manege op Slot Bodenstein, die hij zou overnemen. Na een ongeluk was dat echter niet meer mogelijk en zocht hij zijn heil bij de politie. Hij is getrouwd met Cosima, met wie hij twee kinderen heeft.

Pia Kirchhoff is officieel nog getrouwd met de patholoog-anatoom Henning Kirchhoff, maar ze wonen niet meer samen. Sinds enkele maanden werkt ze samen met Oliver von Bodenstein bij K11, een aparte eenheid voor geweldsmisdrijven. Pia heeft met veel geluk een boerderij kunnen kopen, waar ze woont samen met haar paarden en andere dieren.

Dat is de informatie die aan het begin van de reeks bekend is over de hoofdpersonages. Nieuwsgierig en leesgraag als wij zijn, hebben wij een paar van de boeken gelezen. Jeanet, Kees en Greet namen de eerste drie titels voor hun rekening, Kitty las nummer negen, het meest recente boek. Wat wij daarvan vonden, lees je hieronder.

Een onbeminde vrouw

Jeanet ***: Ik had nog nooit een boek van Nele Neuhaus gelezen en ik vond het leuk om met het eerste deel te beginnen. Het leest heel vlot en het verhaal wordt chronologisch verteld. Elk hoofdstuk is een dag en dit is fijn en brengt geen verwarring. Hoewel het vlot leest is het geen vlot boek, en hoewel er lijken zijn, is het ook niet echt spannend. Wel wilde ik graag weten hoe het zat en een verhaal dat zich afspeelt in onder andere de paardenwereld vond ik een leuk gegeven. In het eerste deel leer je met name Oliver von Bodenstein kennen, Pia Kirchhoff was (nog) niet veel in beeld. Beiden lijken me fijne persoonlijkheden en je voelt dat er chemie is tussen die twee, als collega’s wel te verstaan. Ik denk dat ik het tweede deel ook ga lezen, om te kijken of Neuhaus zich ontwikkelt. 

Moordvrienden

Kees ***: Meteen in het begin van het verhaal wordt een lijk gevonden, je zit in feite dus al direct in het politieonderzoek. Dat onderzoek vordert overigens in een traag tempo, dat pas in de ontknoping versnelt. Daarvan vond ik dan ook dat dat het meest thrillerachtig was. Snelheid dus, maar ook wat actie en spanning. Tot dan vond ik het allemaal wat gezapig. Bodenstein en Kirchhoff zijn trouwens interessante personages die zich in dit verhaal wat verder ontwikkeld hebben. Ze vormen in ieder geval een koppel waar groei in zit. De aanwezige plotwendingen zorgden er bij mij voor dat ik niet echt omver geblazen werd, ze passen wel in de lijn van het verhaal, maar een drastische ommekeer brengen ze niet. Over het geheel genomen vond ik het een aangenaam en leesbaar verhaal, maar het stijgt niet boven de middelmaat uit. 

Diepe wonden

Greet ****: Wat me opvalt bij de boeken van Neuhaus is dat ze inhoudelijk zo verschillend zijn. In Diepe wonden is bijvoorbeeld WOII van groot belang, iets wat ik na het lezen van de eerste twee delen in de serie (die van mij respectievelijk 4 en 3 sterren kregen) nooit zou hebben verwacht. Lezen wanneer je echt tijd hebt, dat is de boodschap bij dit boek, want anders raak je de draad kwijt. Er zijn immers veel personages en de onderlinge relaties heb je als lezer niet meteen paraat in je hoofd. Op een bepaald moment vroeg ik me af of alles niet te zeer uitgesponnen werd, of het verhaal niet langer werd dan nodig was. Nee dus, want dan komt alles in een stroomversnelling en landt de vele informatie van daarvoor netjes op zijn plaats; je merkt hoe goed het verhaal in elkaar steekt. Het wordt ongemeen spannend en om elke hoek ligt een nieuwe verrassing te wachten. Ik hou enorm van de manier waarop Neuhaus schrijft en haar verhalen opbouwt. 

Moederdag

Kitty ****: De eerste vier boeken van Neuhaus heb ik met plezier gelezen, maar toen was ik er eerlijk gezegd ook wel klaar mee. Door onze Duitslandreis kwam het duo weer op mijn pad, dus vol moed begonnen in Moederdag. De draad was makkelijk op te pakken. Het verhaal bestaat uit drie verhaallijnen en veel personages. Soms duizelde het me. De drie verhaallijnen zorgen ervoor dat je zelf continu mee kunt puzzelen en echt betrokken bent bij het verhaal. Zelf heb ik een zwak voor thrillers met een seriemoordenaar in de hoofdrol. Helemaal als er ook nog een profiler van de FBI bijgehaald wordt. Een interessant inkijkje in de psyche van een moordenaar. Het verhaal komt langzaam op gang en wordt steeds spannender. Stap voor stap krijgt je stukjes informatie die leiden tot de ontknopping. Ondertussen blijft de klok op de achtergrond tikken en tot bijna het einde toe bleef ik in het ongewisse over de dader. Heel knap! De omschrijvingen van de dorpen zijn zo levensecht dat ik me soms echt in Duitsland waande. Als je het boek dichtslaat, blijf je zonder vragen achter, alles is netjes afgerond. Een thriller zoals een thriller hoort te zijn. Dus ja, de volgende thriller van Nele Neuhaus ga ik zeker lezen.

Wat vinden wij van het duo?

Jeanet: Na één boek gelezen te hebben, vind ik het best lastig om al een mening te geven over de personages, een kennismaking is vaak een beetje algemeen. Ze lijken me beiden in elk geval sympathiek. In het eerste deel komt met name Oliver von Bodenstein erg in beeld. Hij is rustig en weet precies wat hij doet. Van Pia Kirchhoff heb ik nog niet zo’n goed beeld, ze is erg meegaand en ik hoop dat ze in het tweede deel wat meer aan bod komt.

Kees: Bodenstein is een innemende man die zo nu en dan wel zijn nukken heeft. Dat ziet hij later zelf ook wel in en dan is hij weer de vriendelijkheid zelve. Hij lijkt wat saai, maar is dat zo goed als zeker niet. Ik denk dat hij wel gedisciplineerd is, hij doet zijn werk goed en dat verwacht hij ook van zijn medewerkers. Pia Kirchhoff is iemand die van aanpakken weet, ze is direct en zet door. Of dat altijd de juiste keuze is, is de vraag, maar ze bereikt er wel wat mee. Ik heb de indruk dat ze veel op intuïtie werkt. Samen vormen ze wat mij betreft een interessant duo, ze vullen elkaar aan en doen elkaar ook wel eens verbazen. Dat is eigenlijk best wel leuk.

Greet: In het derde boek wordt de band tussen Bodenstein en Kirchhoff duidelijk sterker. Hij is degene die altijd afstand bewaart en zich aan de regels houdt, zij durft al eens out of the box te denken. En dat verandert dus, ze beseffen dat ze echt een geweldig team vormen samen. Aan het einde van het boek stelt Bodenstein voor dat ze elkaar voortaan met jij aanspreken, een grote stap voor hem. Ik heb deze twee personages echt helemaal in mijn hart gesloten.  

Kitty: Tot mijn grote verrassing vind ik Pia weer een fijn personage. In mijn herinnering draaide het te veel om haar, vond ik haar niet zo daadkrachtig en had ik geen klik met haar. Dit is dus in positieve zin veranderd. De balans tussen personage en verhaallijn is weer mooi in evenwicht. En Oliver von Bodenstein is gewoon zichzelf gebleven, de stabiele factor.

Kennen jullie de thrillers van Nele Neuhaus al? Of hebben we jullie nieuwsgierig gemaakt?