Met De dag van de doden sluit het auteursduo Nicci French de serie over Frieda Klein af. In 2011 maakte het lezerspubliek in Blauwe maandag kennis met de ietwat excentrieke psychotherapeute. Via de andere dagen van de week belandden we uiteindelijk bij de achtste dag: De dag van de doden. Hoezeer Joyce en Silvia naar dit boek hebben uitgekeken, is te lezen in dit artikel. Heeft dit afscheid van Frieda aan hun verwachtingen voldaan?

Joyce: Vanaf het eerste woord van De dag van de doden hield ik al mijn adem in, misschien zelfs nog wel ervoor. Bang voor wat ik te horen krijg (ik heb het boek via Storytel geluisterd). Bang voor wat Frieda gaat overkomen. Geen zin om afscheid te nemen van een interessant karakter, Frieda Klein.

Maar Frieda lijkt wel spoorloos verdwenen, zouden haar laatste woorden in Zondagochtend breekt aan dan toch bewaarheid worden? In het verhaal en de politiezaak komt geen enkel bekend karakter voor. Ik heb zelfs gecheckt of ik het goede boek aan het luisteren was… onderwerp van een scriptie van een studente is de enige link met Frieda. Na tweeënhalf uur luisteren (van de ruim tien uur) is ze daar dan eindelijk en begint het boek voor mijn gevoel pas echt.

Ik raakte langzaam een beetje ongeduldig en had moeite mijn aandacht bij het verhaal te houden. De spanning is zeker niet zo zinderend als in zaterdag en zondag en ik raak haast een beetje teleurgesteld. Er is een soort van gelatenheid, ik mis iets in het verhaal, ik mis Frieda's aanhang. Sinds Blauwe maandag zijn we acht jaar verder en ken je Chloë, Reuben, Jozef en Karlsson goed. Samen overleven ze keer op keer, maar waar zijn ze nu?

Gelukkig is het vanaf het moment dat Frieda weer aanwezig is in het verhaal weer bijna als vanouds. Dean Reeve en zij staan lijnrecht tegenover elkaar. Verrassende wendingen, plotselinge verbanden en Frieda in de hoofdrol als koelbloedige, rationeel denkende vrouw. Ze is zo intelligent en heeft alles eerder door dan ik, als lezer. Nicci French weten mij uiteraard weer te verrassen met de ontknoping, waar ik verder niet over zal uitweiden. Bang voor een voorspelbaar of geijkt einde hoef je niet te zijn. Ze doen wederom waar ze goed in zijn, een sluimerend plot, welke plotseling tot explosie komt.

Was het nodig om De dag van de doden te schrijven, het was toch een onverwacht achtste boek. Ja, dat was het! Frieda krijgt een waardig einde in haar strijd en heeft zich voor altijd in mijn hart gesloten. Erg jammer dat het nu gedaan is met de serie.

Als laatste mijn complimenten voor Carly Wijs, heerlijk voorgelezen. De acht delen werden door zes vrouwen gelezen, maar haar stem beviel me het beste. 

Silvia: Het boek heeft een aantal dagen ongeopend in huis gelegen. Ben ik al toe aan het afscheid van Frieda? Op maandagavond besluit ik dat ik de afloop wil weten en sla de eerste bladzijde open. Nog geen 24 uur later is het boek uit.

Het opent met een echte Frieda Klein-moord, een dodelijk auto-ongeluk in een wijk van Londen waar de Fleet rivier eens door de stad meanderde. Vanaf de eerste bladzijden nemen de Londense rivieren weer een belangrijke plaats in het verhaal in. 

Na haar verdwijning in het vorige boek, Zondagochtend breekt aan, neemt Frieda de tijd om haar opwachting te maken in dit achtste deel. Het podium wordt de eerste paar hoofdstukken bezet door Lola, een studente criminologie. Zij wordt door de schrijvers heel goed neergezet. Ondanks dat Frieda nog niet ten tonele is verschenen boeit het verhaal me vanaf de start. Zodra Frieda boven water komt, komt het verhaal in een stroomversnelling gelijk een rivier. Er zijn wat toevalligheden nodig om Dean en Frieda eindelijk naar hun epische eindstrijd te leiden. 

De samenvatting van de eerdere delen van de serie vind ik erg subtiel. Op deze manier kwamen de delen die ik al wat langer geleden had gelezen weer naar boven. Vooral de wandelingen langs het water (of bovenlangs de ondergrondse rivieren) blijven me intrigeren. De auteurs geven onder leiding van Frieda een prachtige rondleiding door de door hen duidelijk geliefde stad.

Als ik door Londen loop, denk ik aan alles wat zich onder de oppervlakte bevindt, wat is begraven, alle stemmen van de mensen die er niet meer zijn.

Dit laatste boek komt langzaam, hoewel het een stuk sneller lijkt als je in dit tempo leest, tot de climax van de hele serie. Duidelijk is dat dit een bloedstollend einde zal zijn. Zullen Jozef, Chloë, Reuben, Karlsson, Jack, Olivia en andere vrienden van Frieda net als wij afscheid van haar moeten nemen? Of zal zij met hen nog verder leven in de fantasiewereld van menig Frieda-fan? Ik weet het inmiddels en zal daar niets over zeggen, behalve dat ik vrede heb met dit eind. Dag Frieda, ik zal je missen. 

Conclusie:
Met De dag van de doden hebben de auteurs een waardig einde geschreven van de Frieda Klein-serie. Het is jammer dat de vrienden en bekenden van Frieda, en inmiddels ook van ons als lezers, dit laatste deel wat minder aan bod komen. Frieda zelf is weer als vanouds. De sfeer van Londen wordt ook in dit boek weer zo goed weergegeven dat je het gevoel hebt dat je er zelf rondwaart. 

Wie heeft net als wij al afscheid genomen van Frieda? En zo ja, wat vind je van dit laatste boek uit de serie? Laat het ons weten. 

Met een beetje weemoed kijken we uit naar een volgend boek van het auteursduo. Wordt dit weer een serie of gaan ze terug naar de standalones? 

Joyce en Silvia